Μα δεν αντεξα.
Η φυγη μου απο διπλα σου ηταν τρομερο λαθος.
Ξερεις, μπορει να ελειψα μονο ενα βραδυ αλλα ορκιζομαι μου φανηκε αιωνες.
Και ολο σκεφτομουν πως θα ενιωθες, και ολο σκεφτομουν εαν σε πληγωσα.
Ακομα κι οταν πλεον ηξερα, οτι δεν κοιμηθηκες εκεινο το βραδυ.
Ακομα κι οταν ηξερα οτι τα ματια σου τα υπεροχα ειχαν πριστει και κοκκινισει απο τα δακρια.
Ακομα και τοτε, ναι.
Ειχα μεσα στο μυαλο μου εκεινο το διλημμα.
Να γυρισω τωρα ή να φυγω για παντα;
Μα δεν αντεξα.
Και γυρισα κοντα σου σαν ασωτος υιος.
Με σκυμμενο το κεφαλι και ντροπη στο βλεμμα.
Με λαβωμενη την καρδια και κατεστραμμενο το σωμα.
Μα δεν αντεξα, δεν αντεξα μακρια σου μπισκοτακι.
Και γυρισα.
Ξανα.
/Κυριάκος./
YOU ARE READING
DEAD INSIDE
PoetryΑφου ειμαι χομ αλοουν ολ δε ταιμ εδω θα ανεβαζω διαφορα κειμενα, στιχακια κλπ οταν νιωθω γαμησε τα...ετοιμαστειτε να σας τα πριζω καθε μερα μπειμπιιιιζ
