o gece ağladım, içim dışıma çıkana kadar ağladım. sen ise anlayamadığım -belki de bir anlam ifade etmeyen- bakışlarla beni izledin. ⠀ yanımda olman güven veriyordu. birbirimizi tanımasak bile, aynı acıları paylaştığımızı düşünüyordum. sen de öyle düşünüyor muydun? ⠀ "bu havada kolsuz tişörtle çıkmak... çok cesurca bir hareket." hafif tebessümünle söylediğinde sana hak verdim. kış ilk demlerini yaşatırken bazen mont bile ısıtmaya yetmiyordu insanların bedenlerini, ben ise kafayı sıyırmışçasına kolsuz bir tişörtle duruyordum. ⠀ "soğuğu hissetmek... bana yaşadığımı ve hâlâ bir şeyler hissettiğimi hatırlatıyor." ⠀ bunu titreyerek söylemiştim ama böyle düşünüyordum sahiden de. seni bir kez daha süzdüm, senin benim gibi düşünmediğin her hâlinden belliydi. üstündeki ceket seni hayli sıcak tutuyor olmalıydı. ⠀ gözyaşlarım yavaşça durulduğunda omuzlarıma ceketini koyduğunu fark ettim. sana buna ihtiyacım olmadığını söylemek için döndüğümde hızlıca kalktın ve parkı terk ettin. ⠀ uzaklaştığında kalktım ve eve döndüm. ⠀ kimsenin olmadığı evin boşluğu tekrar gözlerimi doldurduğunda üstümü değiştirdim ve yatağa yattım. ⠀ duvara bakıp düşündüm, yapabileceğim başka bir şey yoktu. birkaç dakikanın ardından sandalyeye koyduğum ceketin geldi aklıma, ceketi alarak yatağa geri döndüm. ⠀ ve ben; o gece adını bile bilmediğim bir adamın bana verdiği, nereden ve kimden geldiği bile belli olmayan bir cekete sarılarak uyudum. ⠀ sarıldığım vakit burnuma dolan kokun, beni iyi hissettiren tek şey olmuştu. her zaman yanımda olsun istedim. ⠀ ...
sıkılmıyorsunuz değil mi;(
sizi seviyorum
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
