Through the Dark~Zayn Malik fanfic

Κεφάλαιο 12

12.Πίστη

Aν η αγάπη είναι φόνος,έχεις το άγγιγμα του δολοφόνου και εγώ θέλω να πεθάνω στα χέρια σου

Σίσσυ

Με τον  Zayn πήραμε από ένα σπρέι κι αρχίσαμε να βάφουμε.Εγώ θα έκανα το σήμα τους που έχουν με αυτός κι  ο Liam στις αφίσες τους.Βασικά με άφησε ελεύθερη να κάνω ότι θέλω κάτι που μου προκάλεσε τρομερό άγχος γιατί δεν ήθελε να κάνω καμιά βλακεία.Αυτός διόρθωνε τα μάτια στη γωνία με απόλυτη συγκέντρωση που δεν μιλούσαμε καθόλου μεταξύ μας για αρκετή ώρα.Αλλά δεν ήταν αμήχανη σιωπή.Ήταν...όμορφη σιωπή.

Το κακό της σιωπής όμως ήταν ότι είχα την απόλυτη ευκολία να σκέφτομαι και ξεπετούσαν διάφορες εικόνες στο κεφάλι μου που δε θα έπρεπε.Όπως για παράδειγμα η εικόνα του ημίγυμνου Zayn καθώς έμπαινα στο σπίτι και έψαχνε μπλούζα να ντυθεί.Το γεμάτο τατουάζ στέρνο του,το γυμνασμένο του σώμα.

Κούνησα το κεφάλι μου πέρα δώθε κι έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να διώξω την εικόνα που  έφερνε μια ζέστη σε ολόκληρο το σώμα μου.

"Τι έπαθες ζαλίζεσαι?"άκουσα τον Zayn να λέει και γύρισα να τον κοιτάξω.Αμέσως κοκκίνισα γιατί τον κοίταξα και θυμήθηκα αυτό που σκεφτόμουν πριν.Εκείνος με κοιτούσε ανήσυχος και είχε απλώσει το χέρι του σε ετοιμότητα για το αν όντως έχανα την ισορροπία μου.Δεν ήξερα τι να πω.

"Όχι μου πέρασε."είπα ψέματα.Τι να του έλεγα δηλαδή? hey Zayn έχω βρώμικες σκέψεις για σένα και τα tattoo σου στο στήθος σου καλο ε?

"Κάθισε άμα είναι δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα άλλο."είπε και μου πήρε το σπρέι από το χέρι τοποθετώντας το στη θέση του.Εγώ κάθισα στην άκρη του κρεβατιού του  Zayn ενώ εκείνος συνέχισε τη ζωγραφιά για λίγο ακόμα ρίχνοντας μου κλεφτές ματιές κάτω από τις πυκνές βλεφαρίδες του.

Μύρισα ον αέρα κι έριξα μια ματιά στο διαμέρισμα.Ποτέ δε περίμενα ότι ένας ενιαίος χώρος θα φαινόταν τόσο διαφορετικός.Αλλιώς τα αντικείμενα στη μεριά του κρεβατιού του Liam αλλιώς στου  Zayn.Άλλα χρώματα προτιμούσε ο ένας άλλα ο άλλος.Κι όμως όλα ταίριαζαν αρμονικά δημιουργώντας μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα κι ένα όμορφο σπίτι.Αν τελείωνε κι ο τείχος θα ήταν ακόμα πιο όμορφο.Τα παράθυρα ήταν μεγάλα και έβλεπες έξω τη πόλη από ψηλά.Έμπαινε άπλετο φως.Τον ζήλεψα αυτόν τον ήλιο.

Η μύτη μου έπιανε κάτι,μια ανεπαίσθητη μυρωδιά ένα γλυκό άρωμα.Μύρισα τη μπλούζα του Zayn.

Βανίλια.Όσο ήταν γυρισμένος ο  Zayn έπιασα το μαξιλάρι του και το μύρισα κρυφά.Κι άλλη βανίλια ίσως και φρέζια.Ο Zayn μυρίζει όμορφα.Μύριζε σαν...σπίτι.Ένιωθες σαν να έβρισκες το δρόμο για το σπίτι.

"Zayn"άκουσα το στόμα μου να λέει πριν προλάβω να το σκεφτώ.

Στράφηκε προς το μέρος μου ερωτηματικά.

Στραβοκατάπια χάνωντας τα λόγια μου και τον ειρμό των σκέψεων μου για μερικές στιγμές.

"Eυχαριστώ που δεν είπες σε κανέναν για..."άφησα τη φωνή μου να σβήσει ξέροντας ότι θα καταλάβαινε για τι μιλούσα.

"Δε κάνει τίποτα"είπε κοιτώντας τα χέρια μου.Αυτόματα τράβηξα τα μανίκια κι άλλο.Αν και ήταν μακριά,ήξερα δε φαινόταν τίποτα.

"Σε ευχαριστώ γιατί δε με ζάλισες με ερωτήσεις του τύπου γιατί και πώς και ούτε μου τα έπρηξες με το κάνεις κακό στον εαυτό σου κλπ κλπ"άρχισα να μιλάω γρήγορα και άρχισα να αισθάνομαι άσχημα που ανοίχτηκα τόσο πολύ σε κάποιο που στην ουσία δεν ήξερα καλά.

"Αν ήθελες να μου πεις θα το έκανες.Δεν είχε νοήμα να ρωτήσω."ειπε εκείνος κι μόρφασε "Και ναι δε σε έπρηξα με το κάνεις κακό στον εαυτό σου γιατί πιστεύω ότι θα είσαι καλά.Θα το νικήσεις."πρόσθεσε και γύρισε πάλι στον τοίχο αφήνοντας με αποσβωλομένη.

Πίστευε σε εμένα.Κανείς δεν είχε πιστέψει σε εμένα.

Η Ντάνι με προστάτευε μια ζωή γιατί πίστευε ότι εγώ δε μπορούσα να προστατευτώ μόνη μου.Οι γονείς μου μετά από αυτό που συνέβη στον Νέιτ με έστειλαν στους παππούδες μου κι έπειτα σε ψυχολόγο γιατί πίστευαν ότι δε μπορούσα να το αντιμετωπίσω μόνη μου.Ακόμα κι ο Νέιτ όταν ήταν εδώ με υποτιμούσε σε πολλά.Στο σχολείο οι συμμαθητές μου με υποτιμούν επίσης.Οι καθηγητές δε με θεωρούν ικανή για τους βαθμούς που βγάζω,τους φαίνεται αφύσικα μετά τα γεγονότα της οικογένειας μου.

Κι εκείνος πίστευε σε εμένα.Και με κοιτούσε σαν αν ήθελε να πιστέψω στον εαυτό μου κι εγώ η ίδια.

Μου αρέσει ο τρόπος που με κοιτάει.

"Θες να πιεις τίποτα?'Εχω μπύρα."

Χαμογέλασα. "Ναι διψάω τώρα που το σκέφτομαι."

'Αφησε με βρόντο το σπρέι κάτω. "Μίλα βρε περιστερακι.Πες μου <Μαλάκα δίψασα φέρε μου κάτι!>"

Γέλασα κι εκείνος έτρεξε στο ψυγείο.Έριξα μια ματιά στην ώρα.Το ζευγαράκι όπου να'ναι θα επέστρεφε.

Εισέπνευσα άλλη μια φορά τη μυρωδιά του  Zayn όσο δε κοιτούσε αλλά έτσι οπως πέταξα το μαξιλάρι έριξα το φωτιστικό κάτω.Έσκυψα να το μαζέψω και τότε τα είδα κάτω από το κρεβάτι του.

Δύο χρησιμοποιημένα προφυλαχτικά με το υγρό του τέλος πάντων μέσα.Κατα λάθος άγγιξα κιόλας το ένα.Θα ξεράσω.

Δεν ξέρω γιατί συγκλονίστηκα κι απογοητεύτηκα τόσο.Ίσως γιατί όλοι έχουν δίκιο?Γιατί ο  Zayn γαμάει και φεύγει.Δε νοιάζεται.Δεν τον νοιάζονται.

Και ότι δεν τον νοιάζεται κανένας με πόνεσε περισσότερο.