Svartur (Herschrijvend)

9.

Even ter info: Ik heb deze aankomende hoofdstukken rechtstreeks van mijn laptop gekopiëerd en ik heb niet echt gekeken naar spellingsfouten😅 Als ze gezien worden, zeg het dan please🤗😄
------------------------------------------------------------

   Vanuit de uitkijkpost zag Marion een grotere leeuw dan een mens voor een man staan en riep haar vriend om ook even te kijken.
"Wat is dit nou voor grap, Marion? Die twee zitten gewoon te praten."
Marion vroeg de verrekijker weer terug en zag nu niemand meer.
"Vreemd.." zei ze tegen zichzelf.
"Wat is vreemd?" vroeg Alan.
"Ze zijn nu weg.." Alan gaf Marion een kus op de wang.
"Hé!" Het was de baas.
"Niet zo klef doen en aan het werk!"
Hij was nog steeds boos over wat er een week geleden gebeurde. De politie zat er ook nog rond te hangen. Een driedubbele moord waarbij de slachtoffers, of verscheurd, of verslind waren. En dan nog dat licht. Plotseling uit voor twee minuten? Niemand kon bij de meterkast komen. Zelfs hij niet!?! Dat wilde hij ook niet, want anders gingen de vliegtuigen vertraging oplopen en moest hij betalen.

Wij waren nu bijna bij het vliegveld aangekomen. Toen we wat dichterbij waren, hoorde ik mensen praten met wat korte piepjes tussen het gepraat door, wat kenmerkend was voor een portofoon.
"Weet je zeker dat je terug wilt via dit vliegveld? Er zitten nog steeds politieagenten die de moorden uitzoeken."
"Welke? Ow.. laat maar. Je bedoelt van de bewakers en de rest. Ja toch?! Die welke jij vermoorde?"
Ik knikte en ging snel omlaag. Nathan werd naar beneden getrokken.
"Wat is er?"
Ik zei niets en wees naar een agent die langs liep.
"Hem had ik nog onder een boom laten belanden.. Ik dacht dat hij dood was." Nathan vond mij maar vreemd.
"Was dat op het nieuws geweest?" Ik deed Nathan's hoofd weer omlaag.
"Ja.."
"Dus jij was het..!? Die Ben onder een boom liet komen? Ben Corps. Er werd nog een week lang over gepraat, ook dat hij uit het ziekenhuis was ontslagen en een baan aannam bij een of ander politiekorps in Zuid-Afrika. Blijkbaar hier.."
Nathan kreeg geen antwoord terug, helemaal geen woord eigenlijk, want ik was naar de ingang geslopen en naar binnen geglipt. Nathan ging er maar achteraan. Hij schrok van mij, toen ik hem meetrok.
Marion keek naar de beveiligingsschermen en zag ons naar binnen glippen.
"Alan, wil je de baas even hiernaartoe meenemen?"
"Yes, madam!" zei hij speels met een gebaar terug.
"Ga nou maar. Die twee van net proberen naar binnen te glippen."
Alan haalde hun baas erbij samen met een agent. Dé agent, die mij aanhield bij het flauwvallen van Nathan. Eduard Ganges herkende ons.
"Dat zijn de twee mannen die mijn medewerkers hebben vermoord!?! Ze willen vast naar huis..?!" Agent Corps meldde het in zijn portofoon en bracht het vliegveld in rep en roer met rennende politieagenten en -agentes. Nathan werd af en toe gespot, maar verdween dan ook weer. Ik had een veiligere plek voor hem gevonden, zodat ikzelf in ieder geval vliegtickets kon regelen. Ondanks dat overal agenten langs renden, glipte ik er langs en kwam bij de balie aan. Ik stond daar als enigste, wat ik toen niet doorhad, omdat iedereen werd tegengehouden. Én ik werd weer eens omsingeld met getrokken wapens.

"Niet te geloven.." Ik zag tussen de agenten een bekend gezicht.
"Handen op je hoofd en ga liggen!" Werd er tegen mij geroepen.
"Hoe heette je ook alweer..? Corps?" Ben hield zijn geweer klaar om te vuren, terwijl ik opeens dichterbij kwam. Rustig lopend alsof er niemand anders was.. Maar toch, ik kwam naar hém toe!?
"Blijf daar staan!"
Ik stopte pas recht voor hem.
"Herinner je het je nog..? Dat.. incidentje, met de boom.. op je auto?" Ben hield zijn adem in.
"Ja dus.." Ik deed mijn gezicht dichter bij dat van Ben.
"Dat deed ik..!" fluisterde ik in zijn oor.
Van schrik schoot Ben in mijn maag. Ik werd hierdoor woedend, in plaats van neer te vallen van de pijn. Ik veranderde, in het bijzijn van de politie, en at Ben op terwijl hij zijn armen om zich heen zwaaide en níét stopte met schreeuwen van pijn. Schreeuwend.. ging hij ten onder.. Ben's lichaam lag verwilderd over de grond en ik nam mijn tijd om hem tot op het bot op te vreten.
Ik keek op en likte zo veel mogelijk bloed weg bij mijn bek. "Oké. Who's next?!"
Nathan hoorde het geschreeuw van Ben niet meer, wat veranderde in schoten op mij, maar bleef zitten op zijn verstopplaats. Hij wist zo langzamerhand wel hoe het ging.. Iedereen vermoord op de grond liggend. Maar dit keer zou het anders zijn dan normaal, alleen wist hij dat toen nog niet.
"Gggrrrrookéé!?!?!" Ik stond op en keek rond naar ieder van hen. "Als jullie stoppen met schieten, blijven jullie leven en kunnen jullie naar je familie gaan..! Met vóórwaarde dit nóóit meer te noemen!?!"
Ik stond weer in het midden. Half immuun voor de pijnlijke kogels. En grommend als een woeste leeuw. Iedereen stond na te denken, maar één van hen schoot alsnog.
"Je was gewaarschuwd." Ik rende zigzaggend, om de kogels te ontwijken, naar hem toe en rukte zijn lichaam uit elkaar. Geen 'speciale aandacht' nodig..
"Nog iemand die dood wil?!?" De rest legde hun geweer toen neer.
Ademloos kijkend naar het lichaam dat in tweeën op de grond lag, wat anders ook dat van zichzelf kon zijn.
"Goed zo.." zei ik, terwijl ik terug veranderde en weer rustig naar de balie liep.
"Twee tickets naar Amsterdam alstublieft."
"O-oke.. Twee n-naar Amsterdam..!" zei de kassier die voorzichtig weer tevoorschijn kwam achter de balie en daarna weer wegdook.
"Hoe laat?"
Marion kwam niet. Ik vond dit doodirritant, dus pakte Marion bij haar schouder en trok haar omhoog. Ze gilde om niets, maar ik liet haar los en wreef aan mijn oren. Voor mij was dit een heel vervelende piep in mijn oor. Mijn.. zwakte..?
"Stop met gillen!?!" riep ik woedend tegen Marion.
"Laat haar met rust!" riep Alan tegen mij, terwijl ik mezelf gelijk omdraaide.
"En waarom," dreigde ik, "Wáárom zou ik naar jou moeten luisteren?!?"
Alan deinsde terug. Ik keek naar beide personen en begon vreemd te lachen.
"O, ik zie het al. Jullie zijn een stelletje, nietwaar? Een liefdevol stelletje dat werkt bij dezelfde baas."
De twee bloosden, ook omdat hun baas én de politie-eenheid er bij waren.
Ik keek naar Alan.
"Kan jij dan vertellen hoe laat dat stomme vliegtuig vertrekt?!"
Alan kon niets meer zeggen. Iedereen was stil en gaf geen antwoord.
"VERTÉL!!!" Marion stond langzaam op vanachter de balie.
"H-het vliegtuig gaat vannacht om half drie."
"Dan ben ik altijd klaarwakker. Was dat zó moeilijk om te zeggen?!?" Ik grinnikte naar beide personen en graaide de vliegtickets uit Marion's hand.