ANTİDEPRESAN

Unutmak

Bugün sanki daha iyiyim. 1 aya yaklaşıyorum, onu unutmaya da...
Belki de daha kimseyi sevmezdim. Pek de umurumda değildi zaten.

Sevdiklerimle beraberim artık. Kendimi biraz da olsa toparlamıştım...
Yalnız içimdeki yaralar hala iyileşmedi.
Duruyorlar...

Okuldan çıkıp eve geliyordum. Çok dikkatsizimdir. Az daha araba çarpıyordu bana. Dalmışım nasıl toparlanacağımı düşünmeye çalışırken. Ama nafile... düşünemiyordum dahaca. Saçma sapan şeyler söylüyordum hala. Iyileştiğimde bu yazdıklarımı okuyacağım nasıl biri olduğumu anlayacaktım. Aslında bu halim çok iyi olmasada biraz iyiydi...

Yolda nasıl kurtuldun dersenizde,araba beni görünce durdu. Yavaş gelmese belki de kaza yapmıştım.
Umurumda değil. Sahil kenarına gidip sadece sesleri dinleyip herşeyi herkesi unutmak ve iyi olmak istiyorum...

Eve geldiğimde neden olduğunu bilmediğim bi enerji doluydum. Anneme sarılıp odama gidecektim ki... içim aniden huzursuz oldu yine gözlerim doldu. Neydi bu...? Yüzümdeki az da olsa o tebessüm gülümsemem soldu. Ve yine kendimi çaresiz hissettim...

Korkular her gün daha fazla artar gibi oluyor. Kendimi kontrol etmeye çalışsamda bunda pek başarılı olduğum söylenemez. Biliyorum korkularımın üzerine gitmem gerekiyor. Ama ona ayıracak zamanın olmasını istemiyorum. Arkadaşlarım ailem ve bana değer verenlerle birlikte olmak istiyordum.

Antidepresan beni halsizleştiriyordu.
Bir şeyler ztn düşünemiyordum. Kendimi her ne kdr kötü hissetsem de bu zmnlarımın da geçeceğini biliyordum. Ölmek istiyordum hala ama vazgeçiyordum.
Her seferinde dayanıyordum. Bu beni her ne kadar yorsada beni sevenleri düşünmek benim görevimdi.
Yalnız kalmak istemiyordum doğru. Ama böyle de olmuyor...

Hayatımdan bir kaç kişiyi çıkarttım ve sadece arkadaşlarımdan 3 4 tane ve ailem...

Böyle iyi...
Bu günümde bunları düşünerek geçti.

...