Ben Deborah. Bu satırlar ise dilime varmayan, içimde biriktirdiğim dertlerim için...
Ben Deborah. Soyadımı söylememin size ne gibi bir yararı olacak ki? Ben bir hiçim. İnsanlar benden nefret eder. Nefret edenler kadar sevenlerim de vardır.
Ancak...
Bunlar gerçek bir sevgi midir?
Bilemiyorum...
Deborah...
Acılarını içine atmaktan hasta olan güzel bedenim...
Bunları hak etmedik, evet zihnimin içinde bu cümleyi zırvalamayı kes.
Her insan "Bunları hak etmedim." der.
Biz nankör yaratıklarız, biz isyankar et parçalarıyız.
Deborah...
Farklı bir tarzın var, insanlar çoğunlukla bu yüzden yanında duruyor.
Dünyadaki bütün güzellikleri tatmışsın ve şimdi emekliye ayrılmışsın.
Yoksa...
Hasta mısın?
Sadece güzellikleri mi tattın Deborah?
Bu soruyu satırlara işlerken yaşadığım tüm leş anlarım gözlerimin önüne geliyor.
Çoğu insanla tanışmamalıydım.
Doğrusu...
O insanlar benimle konuşmak için kıçımın dibinden ayrılmayan kertenkele yavrularıydı.
Şimdi ise en ufak bir hareketimde beni sırtımdan vurmak isteyen orospu çocuklarına dönüştüler.
Bu gecelik bu kadarı yeterli değil mi Deborah?
