The Once Forgotten

Prologue

Ang saya pagmasdan ang mga maliliit na along humahampas sa dalampasigan. Napakadalisay at kalmado ng dagat. Masarap ang simoy ng hangin sa hapong napakatahimik. Bawat ihip ng hangin ay humahalik sa aking balat.

Napakapayapang pagmasdan ang unti unting paglubog ng araw. Nag-aagaw ang dilim at ang liwanag mula sa papalubog na araw. Kay sarap pakinggan sa tenga ang mga huni ng ibon na sumasabay ang napakalamyos nitong mga tinig sa lamig na pasapit. Habang unti unting dumidilim ang kaninang maliwanag na kalangitan ay siya namang unti-unting paglitaw ng buwang nagliliwanag sa gitna ng madilim na kalangitan.

"Momma!" napalingon ako sa biglaang pagtawag ng isang maliit na boses sa aking likuran. Pagharap ko dito ay agad kong nasilayan ang kaniyang maaliwalas na mukha at matatamis na mga ngiti. Mga ngiting nagbibigay ng tuwa at liwanang sa aking madilim na mundo.

This little angel never fails to make me smile. His angelic face never fails to captivate my heart. His  almond shape grey eyes that always drown me by just staring at it. From his reddish curve locks as if touch by a lip gloss to his proud pointed aristocratic nose. His features resembles--

' He did really mark his property, hmm?'

This little man over there was the most beautiful disaster that I've ever had.

Sa lahat ng pagkakamaling nangyari sa buhay ko, masasabi kong siya ang pinakamagandang pagkakamali na nangyari. God gave me the most beautiful blessing in which he knows this will makes me even stronger than before. And God knows how thankful I am to have him in my life.

He gives me hope. He gives me strength to stand and fight back. He is my breath of fresh air. My happy pill. And my most favorite masterpiece.

"Marco!" tinugon niya ako ng isang napakagandang ngiti bago patakbong lumapit sa akin. Nag-alala naman ako na baka ito'y madapa. He's my weakness. Seeing him cry makes my heart shatters into pieces.  Agad na pumulupot ang kaniyang mga maliliit na braso sa aking baywang na pawang nanghihingi ng paglalambing kasabay ng pag-angat ng kaniyang mga mata. 

Sa nagdaang mga taon masasabi kong mas naging matatag ako sa hamon ng buhay. Mas namulat din ako sa katotohanan at naging mas bukas sa mga posibilidad. 

I was once a weak-hearted woman. Afraid of challenges and frightened to face my fears.

But things have changed. 

This place changed me. 

Lahat ng 'yan ay dito ko lamang natutunan sa El Paradiso. Tinuruan ako ng islang ito ng maraming aral sa buhay. Mga pagkakataong muling makabangon at magsimula ng panibagong kabanata ng buhay.  Tunay ngang 'sing ganda at payapa ang islang ito ng kaniyang pangalan.

Sabi nila, itong ugar na ito marami nang binagong buhay ng tao. Lahat ng wasak ay nabubuo. Mga sawi ay muling nakakaahon at umuuwing puno ng determinasyon sa pagharap ng hamon sa buhay. 

Isa ako sa binago nito. Ako ang patunay na merong hiwaga sa lugar na ito. 

" I will really treasure this place. It's my only escape and hope in finding again myself. "

Marahan kong hinimas ang malambot at itim na itim na buhok ng aking anak na mas lalo niya ring hinigpitan ang pagkakapulupot ng kaniyang mga braso sa aking baywang.

"I will find myself this time". Mahina kong sambit na sumama sa ihip ng hanging palayo sa islang ito.

"Now that I have found you I will never let you go again, Mi Amor". Sa mga salitang iyon kumabog ng malakas ang dibdib ko. Nagpatindig ng aking balahibo. Nagpabalik muling sensasyong matagal ko nang tinakasan at binaon sa limot. 

Akala ko tapos na. Akala ko malaya na. Akala ko kaya ko na. Ngunit ng dahil lang sa kaniyang boses ay muling bumabalik lahat.

'He found me.'

Now that he found me, escape is nowhere close to me with him together in this island.