_- Μεταφρασμένη ιστορία -_
Στο κολέγιο,θα πήγαινα σπίτι κάθε άλλο Σαββατοκύριακο για να δουλέψω στη δουλειά που είχα από το γυμνάσιο.Θα οδηγούσα απευθείας από την πανεπιστημιούπολη μετά την τελευταία τάξη μου την Παρασκευή στη δουλειά μου (περίπου μία ώρα) και, μετά τη στροφή μου, θα επέστρεφα στο σπίτι των γονιών μου που βρισκόταν στη μέση του πουθενά.
Οι γονείς μου δεν είχαν επιστρέψει ακόμα στο σπίτι όταν ήρθα από την δουλειά(συνήθως περνάνε τα απογεύματα της παρασκευής και του Σαββάτου πίνοντας λες και είναι αυτοί στο κολέγιο)όποτε το σπίτι ήταν σκοτεινό και λόγο της μέσης του φθινοπώρου έτσι ήταν και η άυλη-εκτός από το φως της αυλής .Πάρκαρα στην συνηθισμένη μου θέση,βγήκα από το αυτοκίνητο και έπειτα γύρισα μα ανοίξω το πορτμπαγκάζ του αυτοκίνητου για να πάρω το σακίδιο μου από το πίσω κάθισμα.
Τότε ήταν που πρόσεξα το φως του μπάνιου ανοιχτό
Μήπως ήταν το φως ανοιχτό όταν πάρκαρα?Πρέπει να ήταν,σωστά?
Καθώς σκεφτόμουν το φως και έφτανα να πάρω το σακίδιο μου,βρίσκεται ξαφνικά μια πολύ νευριασμένη γρια γυναίκα,καθισμένη μπροστά από το παράθυρο κοιτώντας με.Δεν μιλάμε για αυτό το σπαστικό νευριασμένο υφάκι εδώ,ήταν στα αλήθεια νευριασμένη μαζί μου και το ήξερα.
Σταθήκαμε εκεί κοιτώντας ο ένας τον άλλον για δέκα δευτερόλεπτα όταν οι γονείς μου εμφανίστηκαν στο δρόμο και με απέσυραν από το βλέμμα μου στην γυναίκα. Μέχρι τη στιγμή που γύρισα πίσω, το φως ήταν ακόμα ανοικτό, αλλά η γυναίκα είχε φύγει.
