FAHİŞENİN KIZI

cennetten bir parca

Karanlık ve gece yola koyuldular ilk aşklarını birbirlerine itiraf ettikleri yere gidiyorlardi. Belki de birdaha hic sevdiklerini soyleyemecek hatta yan yana olamayacaklardı. Gecenin hastaligi fazlaca ilerlemeye devam ediyordu ölümün her an kapıyı calıp karanlıktan geceyi alacağı telaşı vardı ikisinin kalbindede biri sevdigi adamin yaninda kalmayacaktı biri ise asik olduğu kadinin göğsüne yaslanıp kalp sesini duyamacaktı . yolun  sonlarına doğru sahil göründü karanlık hızlıca yer aramaya başladı . köşede bulduğu yere hızlıca park ettikten sonra arabadan indiler
Karanlığın agzindan ;
Gecenin korkulu hallerini fark ediyordum onun korkularını ve hissettiklerini de hissediyordum ama bisey yapamiyorum sanki elimi kolumu civilemidlerde sevdiğim kadini karşımda eriyip tükenmesini izleyerek bana aci cektiriyorlar gibi hissediyorum gece hızlıca elimi tuttu ve beni kumlara doğru yürüttü hızlıca kumlara oturdu ne ben basliyordum cümleye ne o sanki siyah olan gece bile susmustuda bizimle birlikte oda yanıyordu gecenin sesini duydum bana gelen o cümleler bogazima bir yumru gibi tıkandı kaldi
-bana bir soz vermeni istiyorum olur
Da ben ölürsem mutlu olmaya devam edeceksin evleneceksin ve baba olacaksin tamam mi?
Kaldım sadece sesiz ezilmiş bir çocuk gibi hayatin acımasızlığı karsinda sustum sevdiğim kadının isteklerine sustum  cunku istemiyordum onun olmadigi bir mutluluk onun olmadigi bir mutlu son ben onunla mutsuzluğa bile raziydim ellerini tuttum sevdiğim kadinin gözlerine baktim ve sonunda icimdeki sessiz çığlıkları haykirdim
- mutlu olmak mi sen hic kalbinin uzerine mezar koyan bir adamin mutlu olduğunu gördün mu yada sevdiği kadinin gulusunu yüzünü unuttup hayatina devam eden bir asigi ben sana bunlar için söz veremem gece cunku ben denizi unuttun mu sen de gece ben sensiz birdaha siyahima kavusamam mutluga kavusmami bekleme benden
- ya basaramazsam karanlik ya yenemezsem o zaman yanlız kalacaksin
-basaramazsan gece don bana yapamiyorum de sariliyim sana atlayalim bir uçurumdan alev sacli meleğin kanatları kiriksa benim kanatlarimla ulaşalım gökyüzüne olmaz mi be alev sacli melek
gecenin gözlerinden yaslar dökülürken karanlığa sarildi ve sadece yildiz ve ayin şahit olduğu şu cümleyi söyledi
-eger birgun bırakmaya kalkarsam seni kulağıma eğil ve deki arkandan benimde gelecegimi bile bile kanatlarını acip uçma  gökyüzüne o zaman iste o zaman acarim gozlerimi seninde öleceğini bile bile ucamam ki ben kanatlarim parçalara ayrılır senin mezarına atılan her toprakla bu alev sacli melek birakmaz seytanini karanlikta
Birbirlerine sarilip ağlamaya başladılar ne onlar gizledi yıldızlardan kendilerini nede yıldızlar ele verdi iki aşığın acılarını