Yetimhane

FinalBölüm - Tek Bir Gerçek Vardır, Mila

Önce elimdeki adrese, daha sonra da adresin gösterdiği binaya baktım kafamı kaldırıp.

Evet. Buradaydılar.

Birazdan bitecekti her şey.

Ve bundan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.

Bunu içimden tekrarlayarak adımladım, tüm o kaldırım taşlarından yapılma araba yolunu.

Bunu tekrarlayarak çıktım, tüm o mermerden merdivenleri.

Ve yine bunu tekrarlayarak önümdeki kapıyı kırıp içeri girdim ve elimdeki tabancayı önümde şaşkın bir şekilde bana bakan Brooke ve Nina'nın üzerine doğrulttum.

-2 Yıl Önce-

Ağlıyordum.

Ağlıyordum ve koşarcasına yürüyordum sakat bacağımla, bu insandan yoksun olan sokağın ortasında.

Arkama bakmamaya o kadar odaklanmıştım ki, sanki bir kere, sadece bir kerecik bile Evelyn'ın dairesinin olduğu sokağa dönüp baksam, şu an yaptığım şeyi hemen bırakacak ve Evelyn'ı yalnız bıraktığım o yatağa geri dönüp çarşafın altına girecektim.

Ama yapamazdım.

Bunu yapmamamın -yapamamamın- sebebi Evelyn'ı sevmiyor olmam mıydı? Elbette hayır. Ona geri dönüşü olmayan bir şekilde aşık olmuştum, bundan eminim.

Ama...

Ama benim bir geçmişim vardı. Onu, Sarah'nın anılarını bir kez terk etmiştim Eliesha için. Ve bunun bana ne kadar büyük zararlar verdiğini görmüştüm. Şimdi Elly için bunu yapmayacaktım.

Diyordum ama... Dediğime inanıyor muydum acaba?

Yaptığım şey yine terk etmekti.

Yine Eliesha için Evelyn'ı terk ediyordum. Bu sefer geçmişteki anılarımız falan da değildi terk ettiğim. Ben... Direkt... Evelyn'ı bırakıyordum.

Çünkü biliyordum ki, beni koşulsuzca ve her zaman seven Elly'e bir borcum vardı.

Ona borcum, onun... intikamıydı.

○○○

-Şu an-

Nina'nın gözleri dolu dolu olmuş ve annesine sarılıp ağlamaya başlamıştı.

Brooke bir anda bağırıp "Lanet olsun sana!" dedi gözü hâlâ ona doğru tuttuğum tabancadayken. "Biz kurtulamayacak mıyız senden, ha?! Neden bırakmıyorsun peşimizi iki yıldır?!"

Onun aksine ben sessizce "Siz benim hayatımı çaldınız," dedim en yorgun sesimle.

Yorulmuştum da. İki yıldır her türlü pislik insanla çalışmış ve bu iki katilin peşine düşmüştüm. Bunu yasal yollardan yapmadığım için de Nicholas peşime adamlarını takmış ve beni sürekli takip ettirmeye başlamıştı.

İki yıldır hem onlardan, hem Nicholas'tan, hem de dünyadaki tek dostum olan Chloe'den kaçıyordum.

Gerçi o da aramaz olmuştu artık. Zaten kim iki yıl boyunca cevapsız telefonlar bırakmayı sürdürebilirdi ki benim bir iki tahtası eksik arkadaşımdan başka. Onun da ömrü bu kadardı işte. Onu da fazlasıyla yormuştum.

Düşünmeyi bir kenara bırakıp "Siz benim hayatımı çaldınız," dedim yeniden. "Önce Sarah'yı kopardınız, sonra da Elly'i aldınız benden. Bunların yanınıza kalacağını mı düşündünüz?"

Fısıldar gibi çıkan ve havayı tamamen geren sessiz ses tonumun onlar üzerindeki etkisinin gayet farkındaydım ve bunu sürdürmeye niyetlendim.