Together

4

P.O.V Jaden

Ik heb eindelijk mijn mate gevonden! Ik dacht dat ik haar nooit zou vinden. 19 jaar lang. En het was het wachten waard. Ik heb het mooiste en liefste meisje op de wereld. Alleen ze trekt problemen aan als een magneet. Ik volg haar al een paar dagen en het valt me op dat ze vaak schrammen en blauwe plekken heeft als ze de school uitkomt. Ik weet niet wat er daarbinnen gebeurt maar als ik nog één keer zie dat ze verwond is ga ik hoogstpersoonlijk die school binnen en rust niet voor ik erachter ben hoe het komt.

Ik sta achter een grote boom net buiten haar school. Wachtend op haar mooie gezicht en haar overweldigende geur. Ongeduldig wacht ik op de bel. Ik zie al een paar kinderen de school uitlopen als dat ding afgaat. Ik zoek snel de gezichten af die naar buiten stormen. Ik ruik haar eerder dan ik haar zie. Ik voel hoe de wind mijn kant opblaast. Ik sluit mijn ogen en haal diep adem. Wat ruikt ze toch lekker. Dan zie ik haar. Ze loopt met haar hoofd gebogen snel naar haar fiets en kijkt steeds achterom. Verbaast kijk ik hoe ze erop gaat zitten en wegscheurt. Mijn wolf gromt onrustig. Snel ren ik achter haar aan. Ze gaat de straat om. Ik voel mijn hart sneller kloppen en het zweet breekt me uit ook al heb ik geen idee waarom. Opeens hoor ik haar gillen. Dan roept haar prachtige stem boos 'Kijk verdomme is uit jah!' Sneller ren ik er naar toe. Als ik de hoek om sla zie ik net hoe een rode motor op het punt staat haar aan te rijden?! Mijn wolf gromt hard. Ik trek een sprint en spring nog net op tijd tegen het verstarde lijf van Alexis aan. We landen op de stoep. Ik heb mijn arm om haar middel gewikkeld en ze kijkt me geschrokken aan. De verbazing maakte snel plaats voor opluchting. Het liefst wilde ik mijn lippen op de hare drukken maar ik moet achter die motor aan. Ik spring op en kijk woest om me heen. Mijn wolf brult van woede en ik tril. Net op tijd zie ik hem de straat uitrijden en snuif snel zijn lucht op voor het vervaagt. Ik kan hem gemakkelijk inhalen maar nu moet ik er voor Alexis zijn. Ik kan hem nog altijd opsporen. Ik kijk naar Alexis die verbaast naar de plek kijkt waar die motor rijder verdween. Ik voelde een vlaag van medelijden. 'Gaat het?' Ik stak mijn hand uit. Toen ze hem vastpakte voelde ik haar warmte door heel mijn lichaam verspreiden. Zo voorzichtig mogelijk trok ik haar omhoog. Opeens rook ik het. En ijzeren geur drong mijn neusgaten in. Mijn ogen gleden langs haar lichaam. Uit haar handen en knieën stroomde straaltjes bloed. Ik keek ook naar mijn eigen hand die haar net vastpakte. Daarop stond haar bloedafdruk. 'Ik vermoord hem.' gromde ik zachtjes. Mijn handen trilde van woede. Niemand komt aan mijn meisje. Ik zag haar rillen en schrok hier erg van. Als ik boos ben kan ik soms erg angstaanjagend overkomen. Ik sloeg mijn armen om haar heen. 'Sorry. Het was niet mijn bedoeling om je bang te maken.' 'Het geeft niet. Echt niet.' ze liet me veel te snel weer los. Teleurgesteld keek ik hoe ze aan de slag ging met haar veter. Toen ze klaar was keek ze me weer aan. Ze zei gelijk weer dat het niet erg was. Het was niks vergeleken met... Met wat? Waar heeft ze het over? De blauwe plekken schoten door mijn hoofd. Zacht maar dwingend schudden ik haar bij haar schouders. 'Het is niks vergeleken met wat Alexis?' 'Het...Het is niks vergeleken met een bevalling.' Verbaasd keek ik haar aan. Een bevalling? Ach ja het zal wel. Mischien is ze een beetje in shock ofzo. 'Laten we dit maar gewoon vergeten goed?' Ik streelde mijn vinger verlangend over haar mooie huid. Ik zag haar twijfelen. Ze keek me verlangend aan. Iets waarvan ik zachtjes om moest grinniken. 'Mag ik je nummer Jaden?' vraagt ze verlegen. Aawh wat is ze schattig! 'Natuurlijk liefje.' snel pakte ik mijn telefoon. Ze verbaasde zich duidelijk over mijn snelheid. Dus gaf ze mij maar haar nummer. Nadat ik die opgeslagen had keek ze me weer aan met die verlangende blik op haar prachtige gezicht. En opeens zonder waarschuwing omhelsde ze me. Geschrokken keek ik voor me uit. Dit voelde zo goed. Ik voelde opeens de twijfeling in haar knuffel. Snel omhelsde ik haar terug voor ze zou stoppen. Mijn hele lichaam werd warm. En ik verlangde naar meer. Ik drukte mijn neus in haar nek en snoof haar geur goed op. Een zucht ontsnapte mijn lippen. 'Je ruikt zo lekker. Naar rozen een lichte vorm van kaneel.' Ik voelde haar twijfelen. Uiteindelijk mompelde ze tegen mijn jasje 'Uhm jij ruikt ook erg lekker.' Opeens liet ze me los en greep naar haar wangen. Verbaasd keek ik haar aan. 'Bloos ik?' grinnikend buig ik voorover en kust haar op haar wang. Meteen zie ik haar licht gebruinde huid een rode gloed krijgen. 'Ja je bloost.' Grinnikte ik. Ze keek me even doordringend aan en stapte toen snel op haar fiets. 'Ik Ehm...Ik moet gaan'. Teleurgesteld kijk ik toe. Waarom moet ze nu al gaan? We zijn Mate's. Dan is het toch gebruikelijk dat je 24/7 bij elkaar bent? Maar ik begrijp het wel. Ze is onzeker. En ik heb gemerkt dat ze me niemand bevriend is behalve dat ene rare meisje Sara. 'Waneer zie ik je weer?' Na dat gezegt te hebben kijkt ze verlegen weg. Mijn maag borreldvan blijdschap en verlangen. Al wou ik haar zeggen dat ik nooit meer weg zou gaan. Dat ik altijd naast haar zou lopen met haar hand verstrengelt in de mijne, ik deed het niet. 'Snel. Zei ik toen alleen maar. Mijn wolf gromde omdat dit antwoord niet genoeg was naar zijn mening. Want ik kan niet lang zonder je.' Zei ik er dus maar achteraan. 'Nog bedankt dat je me daarnet hielp.' zei ze glimlachend. Even voelde ik hoe de woede weer in me opborrelde maar dat drukte ik snel weg. 'Natuurlijk beauty. Ik bescherm je. ' Ik boog voorover en kuste haar voorhoofd. Ze glimlachte en fietste weg. Als een engel.

Boos keek ik in de richting van waar de motor rijder verdween. Ik zal hem snel genoeg vinden. En ik moet ook te weten komen wat er op die school van haar gebeurt waardoor ze zo verlegen is. En waarom ze altijd verwond is. Ik heb al zo'n vermoede en ik hoop voor iedereen op die school dat het niet waar is want anders krijgen ze met mij te maken. Mijn vader weet nog niks van Alexis. En ik betwijfel of haar ouders ook wat over mij weten. Mijn vader zou waarschijnlijk woedend worden. Want hij vindt dat Bo het beste bij mij past. Hij wil haar als mijn vriendin ook al mag ik haar totaal niet. Ze is zo fake en slijmerig. En dat alles voor een goede titel in onze roedel de White Moon Pack. Ik schopte gefrustreerd tegen een lantarenpaal waar een grote deuk inkwam. Alexis is geen weerwolf. Hoe moet ze dan...Vader zal dit nooit goedkeuren. Ook al is ze mijn mate. Gelukkig heb ik nog een paar maanden om een oplossing te vinden. Want als ik 20 word en er is nog geen oplossing ben ik mijn lieve Lexi kwijt aan die slet Bo. En mijn vader zal Bo maar al te graag helpen om mijn vrouw te worden. Ik sloot mijn ogen en stond zo een tijdje onbeweeglijk. Daarna pakte ik mijn telefoon en stuurde een sms'je naar Alexis. Ik wou haar duidelijk maken dat zij alles voor me was. En ergens probeer ik het ook aan mezelf duidelijk te maken. Lexi is van mij. Mijn meisje. En niemand pakt haar van mij af.