Senin bıraktığın hiçbir şey ardımda kalmadı benim. İnsana en uzak düşen sey, bilerek geride bıraktıklarıdır çünkü... Kalbimdeki yerine hiç ihanet etmedim. Gidişin hiç bitmedi bende. Kaybedecek de olsam bir yolum vardı sende. Ve hayat o kadar kuralsızdır ki bazen, oyunu kuralına göre oynamak bile kazandırmaz insana. Seni kaybedeceğimi bile bile oynadım bu oyunu. Utanmaktan utanmadan...
Acım mı?
Geçmedi... Alıştım sadece.
Beni mutlu edecek yalanlar söylemeyi öğrendim sensizlikte. Küçük mutlukuklara büyüteçle bakmayı bildim. Sustum öylece. Konuşamadım sensizlikle. Gidişini haklı gösterecek uyduruk bahaneler buldum kendime. Sustum öylece... Kimse benim kadar sessiz susamazdı. Zaten o eski tadı da kalmadı susmaların; kime sorsam konuşuyor şimdi. O kadar sustum ki sensizliğe, sensizliğimde boğuldum her gece. Çok düşündüm seni düşünmemeyi. (Düşünmekle olmuyormuş seni düşünmemek.) Keşke bana beni nasıl unuttuğunu öğretseydin, belki bende sana uyardım. Anlamadığım tek şey, bende duran zaman sende nasıl geçiyor?
Acım mı?
Geçmedi... Alıştım sadece.
Ben senden mutlu bir son değil, mutlu bir sonsuzluk istemiştim. Anlamadın! Belki de seni güzelleştiren, hayatın çirkinliğiydi... Bunu da ben anlamadım! Acaba benimle mutlu olduğun için mi beraberdin yoksa ben mutlu olduğum için mi? Bu sorunun da cevabını bırakmadın. Sadece gittin. Aşk, birlikte gördüğümüzdür sevgili. Seninle aynı deyilmiş aşka bakışımız. Sen benden kusursuz bir aşk istedin, ben senden yaşanabilir bir aşk. Belki bu yüzyılın insanı değilsin diyeceksin bana ama bence aşk karşındaki insan çırılçıplakken bile gözlerini onun gözlerinden ayırmamaktır sevgili. Bu kadar temiz severken seni, koca bir hayatı kirletip terk ettin beni. Bu hayat seni unutabileceğim kadar uzun değil sevgili.
Acım mı?
Geçmedi... Alıştım sadece.
Sen bir katılsın ama suç işlemedin. Suç işlemeden katil olanlar sadece kalp ❤️ kıranlardır. Keşke "Beni" öldürseydin; "Kalbimi" değil! Üzülme sakın. Yaşayan ölülere yas tutulmaz sevgili. Ağlarken bile güzel kalmayı becerebin yüzünle hatırlıyorum seni. Bensiz de yaşayabilecekken beni tercih edendin o zamanlar. Nasıl da inamışdım konuştuklarına. "Sevdim" demiştin hatırla. Oysa sevilmekten önce güvenilmek isterdim ben. Daha ilk kıskançlığımda çekip gittin. Kıskanmak aşkın bencil yüzüdür sevgilim. O kadar da mı hatrım yoktu sende? Aşkı meslek edinmiş yüreğin meğer ne kadar da hazırmış, her yeni başlangıca hazin bir son bulmaya... İçindeki eksikliği boşluk zanneden sevgilim, şimdi gözlerimizin her çarpışmasında kırılan kalbimin parçaları hayatıma batıyor biliyor musun?
Acım mı?
Geçmedi... Alıştım sadece.
Aramıza kaç dünya girdi kim bilir? Senden sonra öye büyük bedeller ödedim ki... Senin yalan ve ihanete ödediğin bedelin çok daha ağırını ben dürüstlüğüme ödedim. Ömrüne kattığın mutluluğu, benim hayatımdan çalışman doğru muydu sence? Gözlerin beni ararken benden önce kaç gözde kirlendi kim bilir? Bunun hesabını hiç sormadım ben sana. Ama sen, geçmişimi kabullenemediğin için, geçmişime sahip olmaya çalıştın. Benim olmak için değil, ait olmak için sahiplendin. Yine yanıldın! Değişirsin diye çok bekledim. Ve anladım ki insan değişir ama bizi asıl üzen hiç değişmeyenlerdir. Yaralar, acıyı saklar; izleri, hayatı gösterir. Gözlerini biraz aralayabilseydin, sana aydınlığı öğretecektim. Şimdi geceyi yak ki ışısın. Gidişini affetmeyişimdendir bu gaddar halim. Senden çok daha âlâları beklese de kapımda, ben şairim; kıyamam turnayı gözünden vurmaya...
Acım mı?
Geçmedi... Alıştım sadece.
İnsanı yaşatan ve ayakta tutan umutların, bir gün insanı öldüren umutlara dönüşmesi ne acı. Halbuki bütün bunlara ne gerek vatdı? Hayat beni sensizken de uzun uzun öldürüyordu zaten. Ah bir de ölmeyip böyle benim gibi yaralı kaldın mı vay haline! Zaman biter diye diye zamanı bitiriyor omzunda ağladığın dostların. Halbuki zaman acıyı bitirmez, dönüştürür sevgilim. Doğru tecrübeleri körelten, yanlış sıralamalardır. Başlamak, bitirmenin yarısıysa, yanlış başlamak, hatanın tamamıdır. Yanlış aşkta, kazanmaksa, aslında kaybeden olduğunu bilmemekmiş... Bütün bunları bana sen öğrettin. Bilmeden... Her "Yeniden", gerçekten yeniydi eskiden. Şimdi her başlangıç, bitişini ezbere bildiğimize merhaba demek yeniden ve yeniden. İşte hayat böyle susturuyor insanı bazen. Başlıyorsun ama sonunu getiremiyorsun. Her şey o bildik ayrılığa çıkıyor çünkü... Böyle zamanlarda basiretin bağlanır, dilin kurur, kalbin donar. Başladığın cümleni kendin bitiremeden, noktayı başkası koyar.
Acım mı?
Geçmedi... Alıştım sadece.
Şimdi içimde, varmaktan ince bir gitme isteği. Zaman o kadar cimri ki, hiç bir saniyesine vermiyor geri. Zamanın değerini daha iyi anlıyorum bu yanlışlık yolunda şimdi; ki beni zaten bu kalabalıklar yalnızlaştırdı sevgili. Yanlızlık tek başına taşınır. Sakın yanlış anlama, kendimi yitirmiş değilim, sadece sende kayboldum o kadar. Hayat her sunduğu engelin arkasına bir mutluluk saklıyor. Elbet yolumu bulurum yine. Elbet yine mutlu olurum. Kış geldi bak, ayrıldığımızın beyaz çölü. Yine bahar gelecek, yine mevsimler dönecek ama gelecekte bir gün geçecek. Bu kadar konuştuğuma bakma. Aslında ben sana hep susacaktım ama sen kelimeleri ağzımdan çaldın. Ah sevgili... Beni benden alıp gittin, içimde bensizlik, dışımda sensizlik var şimdi. Sadece şunu merak ediyorum... Hiç ağlamiyor musun özlerken? Bu kadar da mı yoruldun benden?
Acım mı?
Geçmedi... Alıştım sadece.
Şimdi son sözüm sana şu sevgili: Bazı erkekler adam doğar, bazıları sonradan adam olur. Ben aşkı nimet gibi başımın üstünde taşıdım; bundandır boyun eğmeyişim. Riski, bazen kazanmak bazen de elindekini kaybetmemek için alırsın. Hayat böyle işte... Korkun kadar kaçar, cesaretin kadar savaşırsın!
Acım mı?
Geçmedi... Alıştım sadece.
