Δεν Υπάρχει Περίπτωση να μη Κλάψεις!

"Μπορεί να θέλεις να παντρευτείς τον άντρα μου"

Της Amy Krouse Rosenthal

«Προσπαθώ να γράψω αυτό το κείμενο καιρό τώρα, αλλά λίγο η μορφίνη, λίγο η έλλειψη κανονικού, γευστικού φαγητού - σχεδόν πέντε βδομάδες έχουν περάσει από τότε που έφαγα κάτι πραγματικό - έχουν μειώσει απόλυτα την ικανότητα μου στη γραφή καθώς και την ενέργειά μου. Παρ' όλα αυτά πρέπει να πω κάποια πράγματα· γιατί αντιμετωπίζω ένα πολύ αυστηρό χρονοδιάγραμμα. Πρέπει να πω όλα όσα έχω να όσο ακόμα έχω α. την προσοχή σας και  β. σφυγμό.

Είμαι παντρεμένη με έναν εκπληκτικό άντρα για 26 χρόνια. Και σχεδίαζα να περάσω μαζί του άλλα τόσα. 

Ακούστε ένα αστείο για όσους εκτιμούν το black humour· για γυναίκα και ο σύζυγός της μπαίνουν στα επείγοντα στις 5 Σεπτεμβρίου του 2015. Αρκετές ώρες και ακόμα περισσότερες εξετάσεις μετά αποδεικνύεται πως ο έντονος πόνος που ταλαιπωρεί τη γυναίκα στη δεξιά της πλευρά δεν οφείλεται σε κάποια ασήμαντη σκωληκοειδίτιδα αλλά μάλλον σε καρκίνο των ωοθηκών. 

Καθώς το ζευγάρι γυρίζει σπίτι του και μέσα σε κλίμα απόλυτου σοκ, συνειδητοποιούν πως η 6η Σεπτεμβρίου που μόλις είχε ξημερώσει δεν ήταν απλή η μέρα που θα μάθαιναν τα χειρότερα νέα της ζωής τους αλλά παράλληλα και η μέρα της ανεξαρτητοποίησης του μικρού τους παιδιού που θα πήγαινε πλέον στο κολέγιο. 

Πολλά πλάνα και σχέδια αμέσως εξαφανίστηκαν! Εκείνο το ταξίδι με τον άντρα μου και τους γονείς μου στην Δυτική Αφρική, η αίτηση για το Harvard Loeb Fellowship, εκείνο το ονειρικό ταξίδι που θα έκανα με τη μητέρα μου στην Ασία. 

Έτσι, ο καρκίνος ακύρωσε τα πάντα.

Βρήκαμε, όμως, να βασιστούμε σε ένα Plan «Be», το να ζεις μόνο στο και για το παρόν. 

Επιτρέψτε μου, όμως, να σας συστήσω τον άντρα της ζωής μου μέσα σε λίγες γραμμές. Είναι ένας άνθρωπος που κάνει τόσο εύκολο το να τον ερωτευτείς. Εγώ τον ερωτεύτηκα μέσα σε μια μόνο μέρα. Ο κολλητός του πατέρα μου γνώριζε εμένα και τον Jason όλη μας τη ζωή, ξεχωριστά, χωρίς εμείς ποτέ να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον. Όταν επέστρεψα από την Καλιφόρνια ξανά στο Σικάγο, ο θείος John - που είχε πριν από μας για μας καταλάβει πόσο ταιριαστοί ήμασταν -  μας κανόνισε ένα ραντεβού στα τυφλά. 

Ήταν το 1989. Ήμασταν μόλις 24. Καθώς τον περίμενα ήμουν σίγουρη πως δεν υπήρχε κανένα απολύτως μέλλον με αυτόν τον άγνωστο. Όταν, όμως, του άνοιξα την πόρτα και τον είδα να στέκεται εκεί στο κατώφλι ήξερα πως αυτός ο άνθρωπος είχε κάτι πολύ ξεχωριστό.