#WSC Ανεκπλήρωτα όνειρα

Κεφάλαιο 17 Το ατύχημα .

  Νίκος pov ( πλευρά Νίκου )

  Χτυπάει το κουδούνι της πολυκατοικίας . Δεν περιμένω κανέναν αυτή τη στιγμή . Κοιτάζω να δω αν έχω σε εύκολη πρόσβαση το πιστόλι , που έχω σε περίπτωση που το χρειαστώ ... Η μάλλον εντάξει . Υπήρχε διάστημα που σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να το χρησιμοποιήσω για ένα συγκεκριμένο άτομο . Ανοίγω την πόρτα να περιμένω . Έχω το προαίσθημα δεν θα είναι μια απλή επίσκεψη  .

  Κλείνω το συρτάρι με το όπλο και γυρνώντας βλέπω ....  την μαμά μου . Εδώ και πολλά χρόνια ξέρω ότι εγώ είμαι το πραγματικό τους παιδί . Προσπάθησα με διάφορους τρόπους να τους κάνω να καταλάβουν το λάθος τους , να μου δώσουν σημασία να έρθουν  να με βρουν , χωρίς αποτέλεσμα .

Μετά από 25 χρόνια έχω για πρώτη φορά απέναντι μου τη γυναίκα που με γέννησε . Όταν  συνειδητοποιώ τι γίνεται κάνω  ασυναίσθητα ένα βήμα πίσω  . Ακούω τον λυγμό της . Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου θέλω να πάω να την αγκαλιάσω να ηρεμήσει  .

Εκείνη τη στιγμή όμως , μου έρχονται σκηνές με εμένα να κλαίω , στο ψυχρό δωμάτιο του ορφανοτροφείου ζητώντας την αγκαλιά της μαμάς .  Έτσι άλλαξαν όλα . Πρέπει να φύγει . Τόσα χρόνια με παράτησε , έκανα τόσα και πάλι ήταν μακρυά μου . Τα έδωσε όλα στα παιδιά που δεν είχαν το ίδιο αίμα και παράτησε εμένα . Ανοίγω το συρτάρι και αρπάζω το όπλο .

Νίκος : Φύγε τώρα όπως ήρθες . Τόσα χρόνια είμαι μόνος μου , δεν σε έχω ανάγκη . Τώρα τι ήρθες για να αφήσω ήσυχο τον Άρη σου ;

Φωνάζω και τρομάζει  στη θέα του όπλου . Σημαδεύω προς τη κατεύθυνση της , για  μην πλησιάσει . Δεν ξέρω πως θα αντιδράσω στο άγγιγμα της . Ίσως με κάνει να ξεχάσω όλα αυτά τα χρόνια και δεν θα είναι καλό .

Ζωή : Παιδάκι μου να σου μιλήσω ήρθα . Ηρέμησε . Καταλαβαίνω πως νιώθεις . Όλα αυτά τα χρόνια ένιωθα να λείπει ένα κομμάτι .

Πιστεύει πως με αυτά τα λόγια , έτσι απλά θα τη συγχωρέσω ; Θα το ήθελα πολυ αλλά δεν είναι τόσο απλό . Θα πρέπει να δείξει ότι πραγματικά μετάνιωσε .

Νίκος : Αν δεν φύγεις θα πατήσω τη σκανδάλη .

Ζωή : Παιδί μου ότι και να κάνεις εγω σε συγχωρώ . Σε αγαπάω . Είμαι η μάνα σου και για πάντα θα είσαι το παιδί μου . Ακόμα κι όταν πάψει η καρδιά μου να χτυπά , αυτό δεν θα αλλάξει .

  Νιώθω καυτά δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπο μου . Αλλά δεν θα δείξω όμως αυτήν την αδυναμία και πόσο με επηρέασαν τα λόγια της .  Αν δείχνεις τις αδυναμίες σου , σε πατάνε . Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που έμαθα από τις παρέες μου στο ορφανοτροφείο που με έκλεισαν .

Νίκος : Μην λες την λέξη μάνα . Ποτέ δεν ήσουν και δεν θα γίνεις . Με ακούς ποτέ . Ούτε θα σε φωνάξω έτσι στη ζωή μου .

Ζωή: Εντάξει καταλαβαίνω . Ένα θέλω και μετά θα φύγω αμέσως παιδάκι μου . Πες μου πως πέρασες όλα αυτά τα χρόνια . Ελπίζω παρόλο την απουσία μας , να είχες ωραία παιδικά χρόνια .

  Τώρα αλήθεια θέλει να της πω για το ορφανοτροφείο ; . Κλείνω τα μάτια από το θυμό και σφίγγω το χέρι μου , όταν συνειδητοποιώ ότι στα χέρια μου βρίσκεται  όπλο .  Ακούω τον κρότο . Φοβάμαι τι θα αντικρίσω . Βλέπω τη μαμά να πέφτει και σιγά σιγά και ένα ρυάκι αίματος να αρχίζει να μαζεύεται . Μου πέφτει το όπλο .

Νίκος : Μαμάαααα .

Τρέχω πάνω της και της δίνω μια σφιχτή αγκαλιά , ενώ τα μάτια μου θόλωσαν από τα δάκρυα . Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αγκαλιάζω την μάνα μου .

Ζωή : Δεν πειράζει παιδί μου . Εσύ να είσαι καλά και να προσέχεις . Να ξέρεις σε αγαπώ .

Μου  λέει βαριανασαίνοντας . Μου χαϊδεύει με λίγη δύναμη το πρόσωπο . Έτσι στα  25 μου ένιωσα τι θα πει μητρικό χάδι . Γιατί μαμά ; Γιατί ; Που ήσουν όλα αυτά τα χρόνια που σε περίμενα . Άργησες πολύ να έρθεις να με βγάλεις από τη θλίψη του ορφανοτροφείου . Όμως σε αυτό το άγγιγμα , που μπορεί να είναι το τελευταίο τα σβήνω όλα . Ένα οδυνηρό κενό που ένιωθα μοιάζει να μικραίνει και κάποιες πληγές επουλώνονται .

Δεν αντέχω με όλα αυτά που συμβαίνουν και ουρλιάζω . Την βλέπω σιγά σιγά να χάνει τις αισθήσεις της . Κοιτάζω πάνω μου καθώς έχω γεμίσει και εγώ αίματα μαζί της . Λένε οι συγγενείς πρώτου βαθμού έχουν το ίδιο αίμα .  Αυτό είναι  αίμα μου .

Άρης pov

  Μιλάμε μου αρέσει να την πειράζω την Έλενα . Οι αντιδράσεις της είναι μοναδικές . Φτάνουμε σε ένα ωραίο ξενοδοχείο και στο παράθυρο βλέπεις την άμμο και την θάλασσα . Είναι κατενθουσιασμένη πριν καν δούμε τίποτα .  Τελικά ήταν πολύ ωραία ιδέα να έρθουν εδώ .

  Παρόλαυτα έχω ένα άσχημο προαίσθημα ότι κάτι κακό θα συμβεί . Δεν πιστεύω σε αυτά άλλα σήμερα το νιώθω έντονα . Νιώθω το κινητό μου να δονίζει στην τσέπη .  Ο μπαμπάς .

Άρης : Ναι έλα μπαμπά . Τι έγινε όλα καλά;

Μπαμπάς : Όχι να η μαμά σου..

Η μητέρα  τι ; οχ τι συνέβη ; Παίρνω γρήγορες και βαθιές ανάσες . Αισθάνομαι θα ακούσω κάτι πολύ άσχημο .