" Hyuckie.... ငါ မနက္ျဖန္
အိမ္ျပန္မလို႔ လိုက္မလား ''
အိမ္ျပန္ဖို႔ တက္ႂကြေနေသာ Minhyungကို
Hyuckie က သေဘာက်ကာ ရယ္ေနသည္ ။
Minhyung အိမ္မျပန္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီးေလ...
ေဆးေက်ာင္းမတက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးကတည္းက
Minhyung အိမ္မျပန႔ရဲေတာ့သလို မာမီေရာ
ဒယ္ဒီပါ အိမ္ျပန္လာဖို႔ မေခၚခဲ့....။
အခု မာမီ ကိုယ္တိုင္ ေခၚတာဆိုေတာ့
Minhyung ဝမ္းသာအားရ ျပန္ဖို႔
ျပင္ေနသည္...ဒယ္ဒီ့ေမြးေန႔အတြက္
လက္ေဆာင္ဝင္ဝယ္ၿပီး ျပန္မွာမို႔
Hyung ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့
ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပ ျဖစ္ေနသည္ ။
Minhyung တို႔ လိုင္းကားနဲ႔သာ
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ျပန္ဖို႔ စဥ္းစား
ထားတာေၾကာင့္ Hyuckie က
လက္မွတ္ မွာေနသည္ ။
Minhyung တို႔ နာမည္ႀကီး အက်ီဆိုင္
တစ္ဆိုင္ကို သြားကာ ေယာက်ာ္းေလး
ဝတ္ အက်ီဆင္တူ ႏွစ္ထည္ ဝယ္ခဲ့သည္ ။
တစ္ထည္က Minhyung အတြက္ ၊
တစ္ထည္က ဒယ္ဒီ့အတြက္ ။
Hyuckie ကေတာ့ သူလည္း
ဝတ္ခ်င္တယ္ေျပာကာ ဝယ္ဖို႔
ျပင္ေနတာမို႔ တျခားအဆင္ဝယ္ရန္
ေျပာလိုက္ရသည္ ။ ဒယ္ဒီနဲ႔ Minhyung
ႏွစ္ေယာက္တည္း တူတူဝတ္ခ်င္လို႔
မာမီ့အတြက္ေတာင္ မဝယ္လာတာကို....
" Markeu ၾကည့္....အျပင္မွာ ႐ႈခင္းေတြ
လွေနေရာ....''
ကားစီးေနရင္းမွ အျပင္ဘက္ကို ေငးေနေသာ
Hyuckie က သူ႔ကိုပါ အေဖာ္ညႇိလာတာမို႔
သူ လိုက္ပါၾကည့္မိသည္ ။
တျခားအခ်ိန္ေတြမွာသာ ၾကည့္မိရင္
လွတယ္လို႔ ထင္မိမွာ မွန္ေပမယ့္
အခုလို လြမ္းေဆြးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့
မလွပႏိုင္ ။
က်ယ္ဝန္းတဲ့ လယ္ကြင္းႀကီးလို႔ဘဲ
ျမင္ေနမိတာ အမွန္ ။
Hyung ကို စသိရတဲ့ ေနရာမို႔
Hyung နဲ႔အတူ လာခ်င္ေသာ္လည္း
လံုးဝ ကို ဆက္သြယ္လို႔မေရေနေသာ
Hyung ေၾကာင့္ Minhyung
လက္ေလ်ာ့ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္ ။
ဟိုေန႔က ေတြ႔ခဲ့တာ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ၿပီး
အခု Minhyung အိမ္ျပန္တဲ့ အခ်ိန္အထိ
တစ္ရက္ကေလးမွ မေတြ႔ခဲ့ရ ။
Hyung နဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ ဘာမွ မသိတဲ့
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္ပ်က္မိတာ အမွန္ ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ သာမန္ထက္ပိုၿပီး
ႀကိဳဆိုေနတဲ့ မာမီနဲ႔ ဒယ္ဒီကို
ကေလးဆန္တယ္လို႔ Minhyung
ေတြးမိသည္ ။ ကိတ္ေတြ ေရာ
လက္ေဆာင္ဘူးေတြပါ ျပင္ထားရေအာင္
Minhyung က ကေလးမွ မဟုတ္ေတာ့တာ ။
