☁️Trance|خلسه☁️

Part 4

فردای اون روز مثل همیشه نیومد دنبالم...نه وقتی صبح از در خونه زدم بیرون مثل همیشه تکیه داده بود به دیوار روبرویی و منتظرم بود نه غروب وقتی کارم تموم شد جلوی در شرکت منتظرم بود.

با اینکه بهم چیزی نگفته بود احتمال میدادم که سرش بخاطر جمع کردن وسایلاش شلوغه و ناراحت نشدم.

این دلیل منطقی ای بود که کاملا همه چی رو توجیه میکرد.

تنها برگشتم خونه و برای اولین بار تو این مدته دوباره سوار اتوبوس شدم که البته اشتباه بزرگی بود چون متوجه شدم کارتم شارژ نداره و مجبور شدم غرغرای راننده راجب بی حواس بودن مسافرا رو تحمل کنم.

حتی پل ماپو هم پیاده نشدم و یه راست تا ایستگاه نزدیک خونه ام رفتم.

وقتی رسیدم خونه برای خودم یه شکلات داغ درست کردم و لباس راحتی پوشیدم و درحالی که پتوم رو دور خودم پیچیده بودم روی مبل ولو شدم و به تلویزیون خیره شدم در حالی که ذهنم کاملا در حال پرواز تو جای دیگه ای بود.

اینکه زندگی کردن با اون چه مزه ای میتونه داشته باشه...اینکه تو اغوش قوی اش بیدار شی و به خواب بری...

خودم میدونستم یه احمق خیال پردازم...یکی که راحت اعتماد میکنه اما اینجوری نبود که روزی هزارنفر واسه اشنایی با من صف بکشن و من بخوام از بین اونا یکی رو با وسواس انتخاب کنم.

اون اولین کسی بود که من تو چشمش اومده بودم. شاید ترسناک بود اما تک تک رفتارای ضد و نقیضش روح تشنه منو سیراب میکردن.

من ادم ترسو و تو سری خوری بودم و حالا داشتن یه پناهگاه امن برام حس بهشت داشت.

یکی که بار تصمیم گیری های ریز و درشت رو دوشش باشه و من با خیال راحت بتونم فقط بهش تکیه کنم.

لبخندی از افکاری که باعث شده بود حتی تو تصمیمم جدی تر شم رو لب ام اومد.

و چند لحظه بعد صدای زنگ در باعث شد متوجه شم دیگه واسه جا زدن دیر شده.

وقتی جلوی در رسیدم تمام بدنم داشت میلرزید.

یه کول پشتی بزرگ روی دوشش بود و یه نیشخند تکراری روی لب هاش...

به هم خیره شدیم.

نمیدونم چند ثانیه گذشت تا بلاخره یکی تصمیم گرفت سکوت رو بشکنه.

-مطمئنی؟

صدای بم اش تا مرکز وجودم رو لرزوند. دستم روی دستگیره در میلرزید.

مطمئن بودم؟ نبودم؟ هیچی نمیدونستم...من فقط عاشقش بودم...

نمیدونستم عشق چیه اما میدونستم عاشقشم...

-مـ...مطمئنم...

یکی که انگار خودم نبود جواب داد.

قدمی به جلو برداشت و مستقیم تو چشمای لرزونم خیره شد.