Mijn droom

Mijn zusje was dood. En op de een of andere manier konden mijn zusje, ouders en ik kort haar stem horen via haar telefoon, terwijl deze uit stond. Sindsdien raakte ik geobsedeerd met de telefoon en hield ik deze de hele dag bij me, in de hoop haar weer te horen.

Na maanden te hopen, bedacht ik me dat het misschien beter was om het los te laten en de telefoon kapot te maken. Ik wist dat ik haar moest loslaten. En juist op dat moment hoorde ik haar stem. Het was niet haar stem, zoals ik het gewend was. Ze leek wel een klein meisje.

Gelijk ging ik met haar praten. Vragen hoe het met haar ging. Ze had het erg leuk en had allemaal nieuwe mensen leren kennen. Ze kon daar doen wat ze maar wilde. De tranen rolden over mijn gezicht. Ik zei haar dat ik haar miste en ze zei ik weet het, maar je moet me loslaten. Ik zei nog tegen haar, dat het me ontzettend spijt dat ik nooit een betere band met haar heb proberen op te bouwen. Ze zei tegen me dat het niet erg is, dat het gewoon niet onze tijd was. En dat we helaas de kans niet hebben gekregen, maar dat het oké is. Ik vroeg aan haar, als ik de telefoon kapot maak, ben je dan vrij? Ze zei, ja, dan kan ik verder en jij ook. Ik zei nogmaals dat ik haar zo ga missen en dat we elkaar weer zullen zien. Ze zei, ja we zullen elkaar weer zien, maar dat gaat nog een hele lange tijd duren gelukkig. Ik voelde me opgelucht en teleurgesteld tegelijkertijd. Ik wilde zo graag mijn zusje weer zien en haar in mijn armen nemen. Ik nam afscheid en legde de telefoon op de tafel. Vervolgens pakte ik een hamer en sloeg, met de tranen die over mijn wangen heen stroomden, de telefoon kapot. Ze was weg, voorgoed weg.

Het rare was nog wel, dat mijn ouders en zusje er gewoon bij zaten toen dit alles gebeurde. Ze schonken geen aandacht aan mij of aan mijn overleden zusje.

Daarna werd ik wakker. Ik huilde toen ik wakker werd. Mijn zusje leeft nog gewoon, maar ik kan de droom niet van me afzetten. Het voelde zo echt en ik kan het me nog zo gedetailleerd herinneren.