Bab 15

14.4K 93 18
                                    


Hujan di langit takkan berhenti. Hujan di hatiku ni tak boleh redah juga. Dah habis secawan teh tarik yang dihirup. Nak makan, kami baru jer makan kat rumah sebelum keluar tadi. Ain lagilah, entah berapa kali tambah nasi, aku pun tak tahu. Yang aku tahu, aku dan umi dah tinggalkan dia habiskan semua makanan kat dapur tadi.

Memandangkan kami tersekat dek hujan, takdelah harapan aku nak tengok Hadi hari ni. Aku ambil keputusan untuk bersolat Zohor jer kat surau di belakang Warung Kopi Pak Dahlan tu. Zohor pun dah nak habis. Nasib baiklah, orang tak ramai berteduh di waring tu.

Masuk ke surau, hatiku lapang. Selapang surau yang lengang takde orang. Hanya suara Ain yang sekali-sekala menghuru-harakan hatiku.

"Dia dah balik KL rasanya."

"Taklah. Mak dia kata Hadi makan angin. Bukan balik KL."

"Tak cukup lagi ke dia makan angin kat KL tu. Kat kampung ni pun dia nak bantai sekali."

"Apa salahnya. Kat kampung ni ada angin rindu daripada aku."

"Jiwanglah tu. Cukup-cukuplah menggedik tu. Aku rasa kerana kegedikan kau tu lah Hadi seram nak kahwin dengan kau." Ain sempat sembur-sembur air kat muka aku. Dia ni lah. Ambik air wudhuk pun main-main.

Sekurang-kurangnya, Ain tak cakap pasal mati atau penjenayah semalaya lagi. Lantaklah, dia nak kata apa hari ni. Bukan soal mati. Aku tak sanggup! Tak sanggup!

Seolah-olah, aku pun nak mati sama.

Aku sembur Ain dengan sisa air wudhuk di tanganku. Percik-percikkan ke mukanya. Macam budak-budak pula. Itu pun setelah aku selesai berwhuduk, okey.

"Aku tak hipokrit, okey. Baik dia tahu aku gedik sekarang daripada dah kahwin baru tahu. Kang tak pasal-pasal aku menjanda pula." Aku bantai ketawa. Berkalih ke ruangan solat pula. Bukan ada orang lain pun kat surau ni. Aku dan Ain jer.

Aku rasa Allah tak marah kot aku bantai ketawa. Kerana sesungguhnya, Allah Maha Mengetahui isi hatiku. Maha Memahami kekusutan hatiku. Maha Mendengar hujan lebat dalam daerah hatiku.

"Kau tak yakin Hadi akan tinggalkan kau macam ayah dia tinggalkan mak...Awww!" Ain terjerit. Padan muka.

Tak cukup-cukup lagi kena tibai olehku tadi, dia serang cintaku di rumah Allah ni pula. Kalau ikutkan hati, mulutnya tu jadi sasaran. Biar aku cili-cili sekali. Matilanaklah sepupuku, si mulut celupar ni. Nasib baiklah, aku sedar diri sikit. Tahu di mana aku berada saat ini.

"Mulut tu tolong renew insurans ya. Kang tak pasal-pasal tangan aku naik ke muka pula. Kang biru sebelah biji mata tu, tak lakulah kau nak menikah."

Muka Ain memerah. Lengan tergosok-gosok. Dia tak tahu tangan aku ni tangan ketam. Sekali kertip jer boleh meroyan.

"Kau kan kalau pasal Hadi, lupa sedara, kan? Kau tak sedar kau tu yang tak laku nak kahwin. Takde orang nak."

"Kau tak tahu ke Uncle Zack nak bermenantukan aku ni? Aku jer yang tak hingin." Entah macam mana, aku terlepas cakap. Dalam aku tak nak Ain tahu, aku terluah juga. Adehhh!

"Uncle Zack? Untuk Khairi?"

Muka aku jadi merah. "Ya lah kot. Takkan untuk si buncit yang baru sekolah rendah tu."

"Erk, Khairi tu handsome, kaya pula tu. Ada nama. Kenapalah kau tolak tuah ni."

Sekurang-kurangnya, aku berjaya tarik perhatian Ain daripada topik berkenaan Hadi lagi.

"Kau nak sangat tuah, nanti aku cakap kat ayah suruh Uncle Zack pinang kau."

"Erk..kita pula."

"Ala...ada hati rupanya. Gatal."

"Kau tu yang gatal. Dok kejar Hadi sana sini. Kau dah lebih dari gedik tu. Tahap rakus sangat. Aku yang malu tau."

Tapi aku gagal. Sekali lagi, nama Hadi juga yang meletus dari bibir Ain. Aku terpaksa tebalkan hati menadah setiap kata-kata benci daripada Ain berkaitan dengan Hadi. Ada kalanya aku terfikir sorang-sorang. Kenapa agaknya, Ain tak suka sangat dengan Hadi? Ada ke sejarah pernah tersurat antara mereka? Arghhh!

"Amboi mulut...macamlah aku ni kemaruk sangat nak bernikah. Kau tahu kan kalau aku kahwin, kau dah takde kawan lagi. Memeraplah ko sorang-sorang kat rumah. Masa tu, baru kau nak menghargai aku. Errk, itu telekung akulah. Bagi sini."

"Ala, aku pinjamlah sekejap. Aku pun nak solat juga."

Aku tak bagi. Telekung aku rampas semula dari tangannya. Suka hati dia jer buka beg aku dan keluarkan barang kepunyaan aku tu.

Satu yang Ain memang sedia tahu pasal aku. Barang aku adalah hak aku. Aku tak kongsi hak aku dengan sesiapa pun. Matilah aku kerjakan!

"Kau pakai yang kat rak tu. Kau tahu kan aku punya, tak boleh kongsi-kongsi."

"Eh, telekung jer pun. Kau tak tahu ke sharing is caring." Ain menjuih bibir.

"Apa benda tu?" Aku buat bodoh. Terus sumbat tudung kat badan. Sebelum aku dengar sepatah kata keluar dari mulut Ain, aku terus angkat takbir.

Aku menghadap Yang Maha Esa. Meminta dan terus meminta. Untuk ke sekian kalinya. Setelah berkurun lamanya. Aku tak pernah berhenti meminta daripada-Nya.

Hanya kepada-Nya aku serahkan hati yang berduka. Entah kenapa, saat itu aku rasa dekat dengan HADI HARIRIE. 

RAKUSWhere stories live. Discover now