Erica Gold: De kleindochter van Rumelstiltskin

flashback

De tranen liepen over Erica's wangen. Ze zat aan de rand van een klif. Onder haar beukte de golven tegen de rotsen. Op de rand van de klif lagen de dode lichamen van Morsus en Treatments. Alle wolven zaten in een halve cirkel om de twee slachtoffers heen. Pacem nam het woord. 'Moge de goden van het bos jullie offer accepteren en jullie doorsturen naar een betere plek.' Zei hij. 'Moge jullie ziel veilig doorreizen naar Walhalla, wetend dat jullie hier bij ons herinnerd zullen blijven. Niet alleen als degene die zijn gesneuveld om andere te reden, maar ook als een geweldige jager en een geweldige babysitter. Tevens ook zijn jullie familie en hopen wij dat jullie nooit vergeten dat wij jullie voor altijd zullen respecteren en de dingen die jullie in jullie leven hebben opgebouwd zullen voortzetten. Morsus! Een jager met een groot hart. Dankzij jou konden wij eten. Dankzij jou konden wij overleven. Dankzij jou is er voor ons een morgen. Treatments! Een wijze wolf met meer ervaring dan waarvan gedroomd kon worden. Dankzij jou konden wij opgroeien. Dankzij jou heeft de nieuwe generatie de wijsheid die zij nodig heeft. Zij die door jou zijn opgevoed zullen je als een moeder zien. Zij die niet door jou zijn opgevoed zijn nog steeds familie. Jullie beide verdienden beter. Moge jullie nu voor altijd geluk vinden.' Pacem boog zijn kop en richtte die toen naar de hemel. De andere wolven volgde zijn voorbeeld en er klonk een gehuil op uit ieders keel. Het was mooi. Net muziek. En toch zo vol van verdriet en verlies. Toen werd het stil. Pacem gaf een klein knikje en Cibus en Lubum  verlieten de groep. Cibus liep naar Morsus en Lubum naar Treatments. Cibus legde zijn kop even op zijn dode broer en Lubum op zijn verloren opvoeder. Toen stonden ze op en duwde ze de doden van de klif. Morsus en Treatments vielen tientallen meters omlaag en verdwenen in de golven. Langzaam trokken de wolven zich terug in het bos, maar Erica bleef. Ze zat op de rand van de klif en keek naar de golven. Ze was nooit op een mensenbegrafenis geweest, maar wist wel dat zij bloemen op hun graven legde. Ze had die morgen twee rozen geplukt. Het waren witte rozen, als teken van vrede. Ze was er tijden mee bezig geweest alle doorens af te breken. Ze pakte de eerste roos en fluisterde Morsus' naam in de blaadjes. Toen gooide ze hem in de zee. Ze pakte de tweede roos. Deze keer fluisterde ze Treatments' naam in de blaadjes. Ook deze roos gooide ze in het water. 'Vaarwel' Zei ze zacht en de tranen stroomde over haar wangen.

Erica wist niet hoelang ze daar zat te huilen. Uren? Misschien zelfs dagen. Ze wist alleen dat ze pas opkeek toen Pacem naast haar kwam zitten. 'Gaat het?' Vroeg hij. Erica knikte. 'Ik kan gewoon niet geloven dat ze weg zijn.' Zei ze. 'Ze zijn niet weg.' Zei Pacem. 'Een deel van hun zal altijd bij ons zijn.' Het werd stil. Minuten verstreken en het duurde zeker een kwartier voor Pacem weer iets zei. 'Ik hoorde van Veteris hoe je haar gered hebt.' Zei hij. 'Magie. Ik wist altijd al dat je anders was dan andere mensen.'
'Oh ja?'
'Ja. Jij hoort ons. Kunt met ons praten. Dat kunnen mensen normaal niet.'
'Kunnen mensen niet met wolven praten?'
'Normaal niet. Ik heb eens nagedacht. Misschien is het tijd dat je eens op zoek gaat naar je familie.'
'Maar jullie zijn mijn familie.'
'Wij zijn ook je familie.' Verbeterde Pacem haar. 'Misschien word het tijd dat je je echte familie gaat zoeken.'
'Stuur je me weg?' Vroeg Erica vol ongeloof. 'Natuurlijk niet.' Zei Pacem. 'We zijn je familie. We zouden je nooit wegsturen. Ik leg gewoon uit wat volgens mij het beste is.'
'Waarom zou ik mijn familie willen vinden. Het is wel duidelijk dat mijn moeder me niet wou. Anders had ze me niet achtergelaten.'
'En je vader? Je hebt meer familie dan je denkt.'
'Maar hoe moet ik ze vinden?'
'Met magie kun je alles bereiken. Soms niet precies de weg die je wilt. Maar ik weet zeker dat je altijd de juiste keuze zal maken en goed zal doen. En als je klaar bent. Of ons nodig hebt, wachten wij hier op je. Maar het is je eigen keuze.'
'Wat als ze me niet aardig vinden of ik hen niet aardig vind?'
'Of je ze nu al je hele leven kent of pas een paar dagen, het is en blijft je familie. En als het mis gaat, is deze familie er altijd voor je. En je zoektocht leid je misschien wat af van de recente verliezen die je hebt geleden.'
'Je hebt gelijk. Zoals altijd. Ik ga mijn spullen bij elkaar zoeken.' Ze stond op, wierp nog een laatste blik op de zee en liep het bos in.

Erica had niet veel spullen moeten inpakken. Ze had een kleine knapzak met slechts een paar dingen in: het dekentje waarin ze te vondeling was gelegd, eten en een klein knuffelbeertje dat Veteris had gevonden en aan haar had gegeven toen ze nog heel klein was. 'Vaarwel.' Zei ze en ze gaf Stulte een knuffel. 'Ik beloof dat ik terugkom.' Stulte likte haar in haar gezicht. 'We zullen je missen.' Zei hij. 'Ik jullie ook.' Zei Erica. Ze stond op en liep weg. De stad was ver van het bos. Ze zou zeker een hele dag moeten lopen om er te komen. Voor Erica was dat geen probleem. Ze had wel vaker reizen van meerdere dagen gemaakt en had een topconditie. Toch was het een eenzame wandeling zonder haar roedel. De bossen waar ze doorliep waren stil. De velden waren leeg en ze kon alleen maar een lange straat volgen die haar naar haar bestemming moest leiden. Ooit had ze deze zelfde wandeling gemaakt. 7 jaar geleden was de roedel verhuist van een klein bos in de buurt van de stad naar het grote bos waar Erica tot voor kort had gewoond. Toen was ze pas drie jaar geweest en werd ze grote delen van de wandeling gedragen door oudere wolven. Nu liep ze hier alleen en was die lange reis slechts een vage herinnering. De lange eenzame reis gaf haar tijd om na te denken. Om een plan te bedenken. Magie zou haar helpen, maar ze wist nauwelijks hoe het werkte en het was nog zwak. Maar tegen de tijd dat ze in de verte de hoge gebouwen van de stad zag, had ze al een aardig plan en wist ze precies hoe ze het aan zou pakken.