Leave it (Nederlands/Dutch)

Eline

'Boe!' Roept Toni.
'Schrik.' Zeg ik met een uitgestreken gezicht en ik ga verder op mijn mobieltje.
Toni ploft naast me neer op de bank. 'Wat doe je? App je met je vriendje?'
'Nee.' Zeg ik geïrriteerd terwijl ik door het nieuws scrol. 'Ik lees het nieuws.'
Mijn tweelingbroer steekt zijn tong uit. 'Gadver! Nerd!'
Ik rol met mijn ogen en probeer hem te negeren.
'Wat staat er dan in het nieuws?' Vraagt Toni lachend. Aan zijn gezicht te zien voelt hij zich heel slim en denkt hij dat hij me zo kan betrappen op stiekem Appen met een liefdesvriendje.
'Een meisje van 16 heeft zelfmoord gepleegd. Dania Bruggen.' Lees ik voor.
'Wat zei je?' Vraagt Toni geschokt. 'Wie?'
Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Dania Bruggen.' Herhaal ik.
Toni slikt. 'Staat er een foto bij?'
Ik hou mijn telefoon voor zijn gezicht. 'Dit meisje, waarom?'
Toni trekt wit weg en lijkt wel in trance.
'Toni?' Ik haal de foto bij hem weg. 'Toni, hallo?'
Toni reageert niet en staart in het niks.
'Toni!' Ik begin echt bezorgd te worden. 'Toon! Wat is er?'
Toni's onderlip trilt. 'Dat is Dania..'
'Ken je haar?' Opeens wens ik dat ik een ander artikel had uitgekozen om voor te lezen. Ik pak Toni's schouder vast. 'Toni! Je maakt me bang.'
'Ik had een paar lessen met haar.' Zegt Toni schor. 'Wiskunde, Gym en Scheikunde.'
Ik slik. 'Is Dania dat meisje waar je naast zit met Scheikunde?'
'Ja.' Snikt Toni. 'Zij is mijn crush.'
Ik schrik en geef hem snel een knuffel. 'O mijn god. Het spijt me zo.'
'Wat staat er in het artikel?' Snuft Toni.
Ik ga met mijn ogen over de regels. Als ik de waarheid lees kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om hem over de zwangerschap te vertellen. En dus verzwijg ik dat maar. Ik probeer zo snel mogelijk alles te verdraaien tot de meest verdraagzame waarheid.

Ik ben klaar met mijn verhaal en Toni staat op. Hij is bijna witter dan een doek en waggelt zonder iets te zeggen weg. Ik blijf verloren zitten.

Jesse: ben je thuis?
Ik: Jaa
Jesse: kan je afspreken??
Ik: het komt niet zo goed uit
Jesse: hoezo!
Ik: m'n tweelingbroer heeft steun nodig
Jesse: why?
Ik: z'n crush is dood
Jesse: wojoo! Heftig!
Ik: we kunnen morgen afspreken!
Jesse: oké, dan zie ik je morgen in HET parkje
Ik: ja, ja ik weet het nu wel. Doei❤️

Als ik ook naar boven loop hoor ik Toni huilen. Mijn broer is normaal helemaal niet zo gevoelig. Maar zijn liefde voor Dania was wel heel serieus. Hij durfde het alleen niet te zeggen en nu kan het niet meer. Ik krijg een rot gevoel in mijn buik. Snel loop ik naar mijn kamer en zet ik mijn muziek op een hoog volume. Dan pak ik mijn iPad en ga ik na internet. Als ik de naam Dania Bruggen in tik krijg ik alleen het online artikeltje van AD. Ik zucht en kijk bij foto's. Ik vind een foto van een meisje met bruine krullen maar dat is niet de goede Dania. Ik zie de foto van het artikeltje en opeens zie ik een wit gezicht, een dood gezicht. Snel klik ik de afbeelding weg.
'Haar ouders hebben naar al haar contacten gestuurd dat ze overleden is.' Klinkt Toni's  stem opeens. Ik denk dat hij tegen mijn vader praat. 'Ik heb ook een appje binnen.'
Ik hoor het onduidelijke gemompel van mijn vader aan de andere kant van de muur. Ik kruip onder mijn dekens en doe mijn ogen dicht. Soms is slapen gewoon makkelijker dan wakker zijn.
De volgende dag drukt het verdriet van Toni zwaar op mij. Hij is stil en afwezig. Ik eet zwijgend mijn boterhammen op en pak mijn jas. 'Ik ga naar Jesse.'
'Wie is Jesse?' Vraagt mijn vader verbaasd.
Ik bijt op mijn lip. 'Een jongen uit mijn klas. Ik doe een economiewerkstuk met hem.' Verzin ik. 'Dat had ik je al verteld toch?'
Mijn vader leunt achterover. 'Zou kunnen, ik weet het niet meer.'
Ik glimlach naar hem, zwaai naar Toni en geef m'n moeder een kus. 'Tot straks.'
'Succes met je huiswerk lieverd.' Zegt mama. 'Hoe laat ben je thuis?'
Ik denk na. 'Weet ik niet, ik app je wel.' Dan loop ik het huis uit.

Ik parkeer mijn fiets en loop het parkje in. Het is kouder dan ik had verwacht en ik duik diep in mijn vestje. Terwijl ik mijn blote handen warm wrijf loop ik langs een ouder echtpaar wat langs de vijver schuifelt. Daarna passeer ik een meisje met een roze fiets en als laatste een groepje kinderen die verstoppertje spelen. Dan zie ik Jesse. Hij zit op een bankje langs de waterkant. Ik loop zijn kant op en ga naast hem zitten. Hij ziet er vermoeid uit. Ik leg mijn hand op zijn arm. 'Hoi Jesse.'
Jesse glimlacht naar me. 'Hey.... E.'
Ik lach. 'E? Is dat m'n nieuwe bijnaam?'
'Ja.' Zegt Jesse en hij slaat een arm om me heen. 'Hoe gaat het?'
'Prima.' Ik haal mijn schouders op. 'Hoe gaat het met jou?'
'Gaat wel. Maar een meisje van mijn hockeyvereniging heef zelfmoord gepleegd.'
'Dania Bruggen?' Raad ik.
Hij kijkt me verrast aan. 'Hoe weet jij dat?'
'Dat was de crush van mijn broer.'
'Oh.' Jesse knikt langzaam. 'Balen voor je broer zeg.'
Ik knik.
Er valt een lange ongemakkelijke stilte.
'Was Dania je ex of zo? Dat je zo stil bent?' Vraag ik na een paar minuten.
Jesse verslikt zich van schrik en begint hard te hoesten. Hij loopt rood aan en sputtert dat, dat niet waar is.
Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Waarom reageer je zo raar?'
Jesse komt even op adem. 'Gewoon, laat maar.'
'Wist je dat Dania zwanger was?' Vraag ik dan.
Jesse kijkt me geïrriteerd aan. 'Dat heb ik gelezen ja.'
'Weet jij van wie?' Ga ik nieuwsgierig verder.
'Nee, jij wel dan?' Vraagt Jesse bot.
Aangedaan door zijn toon staar ik hem aan. 'Waarom doe je zo?'
'Waarom stop je niet gewoon over Dania?' Kaatst hij terug.
Ik bijt op mijn lip. 'Omdat ik gewoon geïnteresseerd ben in haar.'
'Ze is dood. Het is voorbij. Kap er dan gewoon over.'
Een tijdje zitten we weer zwijgend naast elkaar.
Ik sta op. 'Ik ga.'
Hij kijkt geschrokken op. 'Waarom?'
'Omdat je hartstikke chagrijnig bent vandaag.'
'Het spijt me oké?' Zucht Jesse. 'Ik heb gewoon slecht geslapen.'
'Om Dania?'
'Ze trainde op het veld naast me. Dat is niet niks Eline.'
Ik ga weer zitten. 'Als je weer zo ongezellig doet ga ik echt weg.'
Jesse knikt en slaat een arm om me heen. 'Ik zal aanweziger zijn.'
Het is weer even stil. Geërgerd dat hij zijn belofte niet na komt maak ik aanstalten om te vertrekken. Jesse pakt mijn arm en trekt me terug op het bankje. 'Jij zit in 5 havo toch?' Vraagt Jesse.
Ik kijk hem beledigd aan. 'Weet je dat niet eens zeker?'
Hij lacht ongemakkelijk en haalt zijn schouders op.
Ik draai met mijn ogen. 'Ja ik zit in 5 havo.'
'Dus dit jaar zou je, je eindexamen halen?'
Ik grinnik. 'Correctie. Dit jaar gá ik mijn eindexamen halen. Ik weet wel dat ik er beroerd voor sta, maar ik blijf niet nog langer op de middelbare.'
Jesse bijt op de binnenkant van zijn wang.
'Wat is er nou?' Ik begin het zat te worden. 'Je bent al de hele ochtend afwezig, vertwijfeld en boos. Wat is er in godsnaam met je aan de hand?'
Jesse pakt zijn hoofd vast en begint te huilen. 'Ze droeg mijn baby!'
Ik kijk hem aan alsof hij gek is geworden. 'Wat? Wie?'
'Dania!' Ik staar hem perplex aan.
'Ze droeg mijn kindje en nu is ze dood.' Zijn stem is nu zacht en wanhopig. Ik deins achteruit. Hij heeft het met Dania gedaan?!
'Eline! Blijf hier!' Zegt hij. 'Kom terug, ik kan alles uitleggen.'
Ik schud mijn hoofd. De tranen druppelen uit mijn ogen. Snel draai ik me om en ren ik weg. Jesse ging vreemd met Dania en Dania raakte zwanger! Ik veeg mijn tranen van mijn wang en sprint het parkje uit. Ik spring op mijn fiets en maak zo veel mogelijk snelheid.
'Eline! Wacht! Het spijt me!' Schreeuwt Jesse me na.
Ik negeer hem en schiet de hoek om. Een paar straten lukt het me om op dit tempo door te fietsen, en dan krijg ik een steek in mijn zij en kramp in mijn benen. Hoewel ik stevig door trap ga ik steeds langzamer tot ik op een gegeven moment hijgend langs de weg sta. Ik ben in een van de lege straten van Amsterdam terecht gekomen. Ik kijk om me heen. Er is niemand. Opgelucht blijf ik nog even om op adem te komen. Tot ik opeens een felle steek in mijn nek voel, alsof iemand een gifpijltje in mijn nek heeft geschoten. Ik zak als een drilpudding in elkaar. Mijn hoofd blijft op het asfalt liggen. Ik herken de voeten van Jesse. Wat heeft hij met me gedaan! Ik wil schreeuwen, huilen en Jesse slaan maar mijn spieren werken niet mee. Mijn stem lijkt verdwenen en mijn spieren voelen slap en verlamd aan. Wel rollen er een paar tranen over mijn wangen. Jesse gaat op zijn knieën zitten. Zijn handen vinden mijn hoofd. Hij buigt zich naar voren. 'Eline! Blijf bij me!' Ik ben verbaasd als ik Jesses hoofd zie. Hij huilt.
'Eline, het spijt me. Het is al een maand geleden dat ik seks met Dania had. Ze was een onenightstand. Ik weet niet zeker of Dania mijn kind draagt maar ik heb haar ontmaagd, het idee blijft maar in mijn hoofd rondspoken.' Jesse geeft me een knuffel. 'Ik was dronken oké! We waren op een feestje in het clubhuis van onze hockeyvereniging en deden het in de kleedkamer, ze was het zelf de volgende ochtend alweer vergeten, we deden net alsof het nooit gebeurd was, hoor je me?'
Ik heb zo'n hoofdpijn. Ik hoest. Ik heb het idee dat ik stik.
'Ik bel een ambulance! Blijf rustig!' Jesse legt me voorzichtig weer op de grond en tikt het alarmnummer in. Ik blijf als een lappenpop liggen. Ik kreun zacht.
Alles wordt steeds waziger. Opeens komt er een gestalte dichterbij. Hij is bijna bij Jesse en hij heft zijn vuisten. Ik wil Jesse waarschuwen maar ik kan niks. Jesse valt voorover op de grond. Het gestalte komt dichterbij. Hij lacht naar me. 'Wees maar niet ongerust. Je vriendje is niet de vader van Dania's kind. Dat ben ik.'

Ik wordt wakker met een knallende koppijn. Ik wil overeind komen maar ik zit vast met touwen en kettingen. Ik kijk om me heen. Mijn blik valt op de jongen die op zijn bureaustoel zit te gamen alsof het heel normaal is dat hij daar zo relaxt zit en ik ben vast gebonden. Ik kuch. 'Hallo?' Vraag ik schor.
'O je bent weer wakker.' De jongen draait zijn bureaustoel. 'Welkom Eline.'
'H-hoe w-weet jij m-mijn naam?' Hakkel ik angstig.
'Ik zag je hijgend staan. Op je vestje stond de naam Eline geborduurd. Handig ding. Waar heb je die van?' Hij kijkt oprecht geïnteresseerd.
'Voetbal. Het hele team heeft hetzelfde jasje maar dan met z'n eigen naam.' Bibber ik.
'Geweldig.' Smaalt de jongen. 'Daardoor zag ik meteen dat je perfect was.'
Ik slik. 'Perfect waarvoor?'
'Ava, Bibi, Candy, Dania.' Zingt hij op het melodietje van "Het Alfabet." 'En dan komt voor de E, Eline.'
Ik frons. Die naam Dania duikt wel erg veel op de laatste twee dagen.
'Ava. Zelfmoord. Bibi moord. Candy ongeluk. Dania. Zelfmoord. Eline moord.'
Mijn ogen worden groot. Dit is doodeng. Deze jongen is gek!
'Het is wel een beetje anders dan normaal.' Gaat de jongen door. 'Normaal pap ik aan met mijn slachtoffers maar nu liep ik je bijna letterlijk tegen het lijf. Ik zag je staan en heb het verdovingspijltje afgeschoten. Helaas voor Jesse kwam hij zich er toen mee bemoeien. Ik denk dat die nog een aardige tijd hoofdpijn heeft.'
Ik kijk hem woedend aan. 'Durf je wel! Laat me los!'
De jongen geeft me een klap in het gezicht. 'Shut the hell up!'
Doodsbang kijk ik hem aan. Ik begin te huilen. 'Laat me los!'
'Het is een typisch geval van op de verkeerde plek op het verkeerde moment.'
Ik ruk aan de touwen. 'Laat me los!' Gil ik. 'Laat me gaan!'
'Wat schattig. Ben je nu bang?'
Ik bijt mijn kiezen op elkaar om niet tegen hem uit te vallen.
De jongen pakt een plastic zak. 'Dit kan een beetje pijn doen.'
Ik kijk hem doodsbang aan en schud mijn hoofd. 'Nee, nee alsjeblieft.' Smeek ik.
'Jouw familie denkt tenminste niet dat je dood wilde. Of dat het een zinloos ongeluk was. Wees blij Eline.' De jongen doet de zak om mijn hoofd.
Nee. Ik ben bruut vermoord, daar wordt mijn familie vrolijk van.
Ik adem diep in en uit en wacht tot hij me vertelt dat dit een grap is.
Maar het moment komt niet.
'Ik ga nu de zak strak trekken. Werk even mee, dan is het sneller voorbij.'
Ik spartel tegen. 'Nee!' Mijn stem slaat over. 'Dit kan je niet menen! Alstublieft!'
Het plastic plakt tegen mijn wang. De lucht die ik inadem is dezelfde als ik uitadem. En van het ene op het andere moment krijg ik helemaal geen lucht meer. Mijn hart slaat een slag over van de paniek. Hij deinst er niet voor terug om me te vermoorden! Het besef duwt het laatste restje zuurstof uit mijn longen. Ik ga echt dood.
Ik sper mijn neusgaten wijd open en probeer zo adem te halen, maar het lukt niet. Zijn handen gaan strakker om het plastic heen en de zak snijdt in het vel van mijn nek. Mijn longen branden door het zuurstof te kort. Het doet afgrijselijk veel pijn en de tranen stromen over mijn wangen.
Doe iets! Vecht er tegen, anders ga je dood!
In een ruk krijg ik een touw los en sla ik met mijn hand tegen de armen van de jongen. Ik denk aan Toni. Eerst zijn geheime liefde en nu z'n zus. Ik denk aan mijn ouders, aan Jesse en ongevraagd gaan mijn gedachtes weer naar deze vreemde jongen. Hij pakt mijn pols en aait over mijn huid alsof hij door heeft dat ik pijn heb. Ik voel en hoor hoe mijn hartslag steeds langzamer en zachter wordt. Ik heb zin om te gillen uit frustratie, maar ik heb geen adem en energie meer.
Ik hoor mijn mobieltje overgaan. Ik moet opnemen en de beller waarschuwen, ze moeten de politie bellen. Maar ik zit te strak vast en ben te verzwakt om op te staan. 
'Het is bijna voorbij.' Fluistert de jongen. 'Laat de wereld los Eline. Ik zie je aan de andere kant.'
Ik voel hoe ik wegglijd in bewusteloosheid.
Hij heeft gelijk.
Het is voorbij.
Ik ga dood.

Haar lichaam maakt een laatste stuiptrekking en dan zakken haar ogen dicht. Ik verslap mijn greep om de plastic zak en tast met mijn vingers haar polsen af. Haar hartslag is zo zacht dat ik hem amper kan voelen. Geduldig wacht ik af tot het geklop helemaal stopt. En dan is Eline van de wereld verdwenen.
Ik veeg haar hele lichaam schoon en hoop zo mijn vingerafdrukken te hebben verwijderd. Ik werp nog een laatste blik op haar gezicht. Zonder de zak en boeien zou ze eruit zien alsof ze slaapt. Tevreden pak ik haar telefoon. Ik zie dat haar moeder haar probeerde te bellen. Ik open haar WhatsApp en stuur haar moeder de coördinaten van deze verlaten schuur. Dan loop ik het schuurtje uit. Ik gooi haar mobiel in de sloot naast de schuur en zet hem op een rennen.

Hoi mensen! Ik ben zo blij met dit weekend. Leve de vrijheid! School is zo vermoeiend. Ik hoop dat jullie hebben genoten van dit hoofdstuk. Doei!