(Zawgyi)
ဘန္ေကာက္ကေန မနက္ေျခာက္နာရီကားစီးလာလိုက္တာ ခ်င္းမိုင္ကိုေန႔တစ္ဝက္ေက်ာ္မွေရာက္တယ္။ အဲ့ဒီကေန ဟိုဘက္ကိုဆိုင္ကယ္တကၠစီတစ္ဆင့္ျပန္စီးနဲ႔ဆိုေတာ့ လူလည္းႏုန္းခ်ိလို႔ပါပဲ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ပါလာတဲ့အထုပ္ပစ္ခ်ၿပီး ပစ္စလတ္ခတ္လွဲခ်လိုက္ရာကေနအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ညေနေျခာက္နာရီထိုးခါနီးမွႏိုးေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ႏိုးေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းလို႔အိမ္ျပန္လာကတည္းက သူ႔အတြက္ဘာပါလာလဲေမးခ်င္ေနတဲ့Nong.Yinတစ္ေယာက္ ေရတစ္ခြက္နဲ႔အေျပးလာဖားေတာ့တာပဲ။
"ကိုကို ေသာက္"
သူ႔အရပ္မမီွ႔တမွီနဲ႔ခပ္ခဲ့လို႔တစ္ဝက္ေတာင္ပါမလာတဲ့ေရခြက္ကိုလွမ္းယူၿပီး သိေနတယ္ေနာ္ဆိုတဲ့အထာနဲ႔ၾကည့္ေတာ့ အဟီးဆိုၿပီးရယ္ျပတယ္။ ေ႐ွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းကက်ိဳးေနေတာ့ အဟီးကအဟီးမျဖစ္ပဲ အ႐ွီးဆိုၿပီး အသံထြက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ေမာင္ႏွမလို႔ကိုမေျပာရဘူး မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးတတ္ခ်က္ကေတာ့။
"ကိုကိုမေန႔က မီးေျပာတာၾကားလိုက္လား"
ကြၽန္ေတာ္ၾကားလိုက္မွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ စကားကိုသူလိုတဲ့ေနရာေရာက္ေအာင္ေၾကာင္းေနၿပီ။
"Nong.Yinက ဘာေျပာလိုက္တာလဲ ကိုကိုေမ့သြားၿပီ"
ကြၽန္ေတာ္ေမ့သြားၿပီဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာေလးကိုငယ္ခ် အေပၚႏႈတ္ခမ္းေလးေ႐ွ႕ထုတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚလာထိုင္တယ္။
"မီးက ကိုကို႔ကိုလြမ္းေနတာ"
"အင္း"
"မေန႔က ေမ ဖုန္းဆက္ေတာ့ကိုကိုမွန္းသိလို႔ စကားေျပာတာကို ေမကဆူတယ္။ မီးကအက်ီလွလွေလးပဲမွာတာေလ။ အဲဒါ မီးဆိုးတာမွမဟုတ္တာကို ေနာ့္"
ႏႈတ္ခမ္းႀကီးကိုေ႐ွ႕ထုတ္ၿပီး ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္ေျပာေနတာ ၾကည့္ေနရတဲ့ကြၽန္ေတာ္ကအသည္းယားလာၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ေတာင္ ဒီကေလးမကမြတ္မြတ္လည္ေနေသးတယ္။
