No more lying {Harry Styles}

Hoofdstuk 22

De volgende twee dagen gedroeg Jack zich normaal dat betekende: Hij sms’te me lieve berichtjes, kuste me op mijn wang, deed aardig tegen me en sprak vooral niet over  “het voorval” dat een paar dagen geleden had plaatsgevonden. Ik kon echter aan niks anders meer denken. En elke keer als ik hem weer zag voelde ik hoe zijn handen over mijn lichaam gingen. Ik wist dat ik het met iemand moest delen. Ik kon niet rondlopen en doen alsof er niks gebeurd was. Maar de enige met ik nu wilde praten was Emma, omdat zij naar me zou luisteren, me zou begrijpen en me zou helpen een oplossing te zoeken. Maar dat kon natuurlijk niet. Niet oog in oog natuurlijk. Emma was er niet meer. Dus reed ik die middag na mijn werk naar de plaatselijke begraafplaats. Ik was er nog nooit alleen geweest en ik vond het eigenlijk een beetje eng om daar te lopen tussen alle graven en grafstenen. Voor een graf met een bloemenperkje bleef ik staan. Sinds de begrafenis was ik hier niet meer terug gekomen, maar het voelde goed. Het was fijn, omdat het voelde alsof ze toch bij me was. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik moest zeggen. ‘Ik mis je Emma.’ Fluisterde ik zacht. Ik hurkte en zette het kleine boeket bloemen in het lege vaasje dat op haar graf stond. ‘Ik mis je echt heel erg, vooral nu het allemaal misgaat.’ Ik vertelde alles en ik had echt het gevoel dat er iemand naar me luisterde. ‘Jij zou hebben geweten wat ik moest doen.’ Zei ik nadat ik alles had verteld. ‘Je zou waarschijnlijk hebben gezegd dat ik naar de politie moet gaan, maar wat als ze me niet willen helpen. Wat als het niet genoeg is?’ Ik begon zachtjes te snikken. ‘Wat als ze me niet geloven?’ Ik beet op mijn lip. Ik wou sterk blijven. Ik wou niet dat Jack me kapot maakte. Maar dat lukte niet. Van binnen had hij al iets gebroken. Ik bleef nog even zwijgend naar het graf staren en liep toen terug naar mijn auto. Ik bleef even zitten zonder de motor aan te doen. Ik schrok toen mijn mobiel trilde. ‘Hallo, met Elena.’ Beantwoorde ik de telefoon. ‘Met Gigi.’ Hoorde ik aan de andere kant van de lijn. ‘Ik ehh…’ stotterde ze alsof ze niet zeker was of ze het wilde zeggen. ‘Ik zou graag me je praten. Zullen we ergens afspreken.’ Zei ze uiteindelijk. ‘Gigi,’ Zei ik aarzelend. ‘Gaat alles goed?’ vroeg ik. Ik hoorde Gigi zuchten. ‘Kom gewoon. Ik zal je alles uitleggen.’ Ik tikte op het stuur van mijn auto. Gigi klonk angstig. Nadat we hadden opgehangen startte ik snel de motor en reed naar mijn favoriete café.

Gigi wachtte op me in het café. Toen ik binnen kwam zag ik haar meteen zitten. Haar blik stond serieus en toen ze me zag veranderde dat niet. Ik schoof naast haar op de bank en bestelde twee koffie voor ons. ‘Waarom wou je me zo graag spreken?’ vroeg ik omdat Gigi nog weinig had gezegd. Gigi zuchtte en keek op van haar koffie. ‘Ik vind het erg moeilijk om dit te zeggen. En ik ben bang dat je me niet gaat geloven. Maar ik weet dat dit het beste is.’ Ik keek haar vragend aan. ‘Het heeft met Jack te maken.’ Toen zijn naam viel ging er meteen een rilling over mijn rug. Ik vond het vreselijk om te doen alsof ik nog van hem hield.‘Wat is er met Jack?’ vroeg ik aarzelend. ‘Ik hield van Jack. Hij was niet mijn eerste liefde maar ik was er van verzekerd dat hij de laatste zou worden. Ik geloofde dat we samen oud zouden worden.’ Ze rolde met haar ogen. De toon waarop ze sprak was benauwd en helemaal niet ontspannen. ‘Maar ik had het mis.’ Ze nam een slok van haar koffie en er ontstond een stilte. ‘Hij was niet wie ik dacht dat hij was.’ ze zei het zo zacht dat ik het bijna niet kon horen. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ik met trillende stem. Gigi slikte. ‘Hij heeft me misbruikt.’ En op dat moment rolden de tranen over haar wangen. ‘Die gore viezerik heeft me gewoon misbruikt.’ Ik pakte haar hand vast en kneep er zachtjes in. Misschien was dit het moment dat ik het ook moest opbiechten. Maar ik kon het niet. Snel gaf ik Gigi een zakdoekje die ergens onderin mijn tas zat. Haar mascara was uitgelopen en haar ogen waren rood. ‘Dat was de reden van onze breuk. Ik hield het niet meer langer. En je vraagt je vast af waarom ik je dit verteld.’ Ze keek me vragend aan en ik knikte. ‘Ik wilde gewoon weten of het wel goed tussen jullie gaat en ik dacht als ik mijn verhaal verteld dan kan jij misschien beter… nou ja misschien kan je jouw verhaal vertellen.’ Ze keek me aan. Ik keek terug. ‘Mijn verhaal?’ Gigi knikte instemmend. ‘Jack heeft me niet misbruikt. Het gaat prima tussen ons.’ Ze keek me een beetje beduusd aan. ‘Niet?’ Ik schudde mijn hoofd. Ik wilde het Gigi wel vertellen, maar ik kon het niet. Ik wist niet wat Jack zou doen als hij erachter kwam. ‘Maar ben je naar de politiek gegaan?’ vroeg ik. Gigi schudde haar hoofd. ‘Ik ben bang dat ze me niet geloven. En als Jack het hoort word hij woedend. Hij kan soms zo uitvallen.’ Ze zweeg. Beide dronken we onze koffie. ‘Ik wou je niet bang maken. Ik wou je alleen maar waarschuwen.’

‘Dat snap ik, daar ben ik je ook heel dankbaar voor en ik vind het heel dapper dat je het hebt verteld maar je hoeft je geen zorgen te maken over Jack en mij. Het gaat goed.’ Gigi glimlachte. ‘Dan ben ik blij dat hij uiteindelijk toch is veranderd.’ Ik knikte en probeerde terug te glimlachten. Ik hoopte dat Gigi er voor viel.

Die avond zat ik alleen aan de keukentafel en las een paar tijdschriften. Mijn ouders moesten beide overwerken, dus hadden ze een kant en klaar maaltijd op het aanrecht laten staan. Maar die stond er nog verpakt. Ik had geen trek. Mijn gedachten gingen steeds naar het gesprek tussen Gigi en mij. Ik had het haar gewoon moeten vertellen. Op dat moment klonk de bel. Ik liep naar de gang en aarzelde even voordat ik de deur opende. Ik schrok toen ik Jack’s donkere ogen zag. Hij grijnsde naar me. ‘Elena.’ Ik slikte. ‘Ik kwam eigenlijk vragen of je het leuk zou vinden om een filmpje bij mij te kijken.’ Ik beet op mijn lip. ‘Ik ben eigenlijk best wel moe en ik was van plan vroeg te gaan slapen.’ Ik hoop dat hij mijn leugen geloofde. Jack trok een wenkbrauw op. ‘Geloof je dat zelf. Je kan toch wel even met me mee.’ Hij zette zijn zielige blik op en ik viel er meteen voor. Ik sloot de deur achter me en liep met Jack mee naar zijn auto. Op de grond van zijn auto lagen allemaal bierblikjes en verpakkingen. Ik schoof een paar blikjes opzei en ging naast hem zitten. ‘Sorry voor de rommel.’ Mompelde hij terwijl hij de achteruitkijkspiegel goed zette. Hij zette de radio aan en reed weg. Ik was te bang om iets te zeggen. Na een klein halfuurtje stopte de auto voor Jack’s huis. Toen we beide zijn auto uit liepen en door de voordeur van zijn grote huis gingen voelde ik meteen dat er iets mis was. We waren niet alleen. Daar in de woonkamer gebogen over het een doos met tijdschriften stond een jongen. Hij had kort blond haar dat alle kante op stond. Toen hij zich omdraaide en zijn licht blauwe ogen me aanstaarden deinsde ik geschrokken achteruit. Het was Sean. De Sean die met op de nacht dat ik Harry had ontmoet me had tegengehouden in de steeg. De Sean die me had bedreigt en bijna had misbruikt. Ik slikte en voelde mijn hart sneller kloppen. Sean glimlachte naar me. ‘Dat is Sean, Elena. Een vriend van me.’ Ik draaide me om naar Jack. ‘Wat doet hij hier?’ vroeg ik angstig. ‘Arme Elena.’ Jack trok me naar zich toe en gaf me een kus op mijn wang. ‘Arme, onwetende Elena.’ Ik keek hem vragend aan. ‘Zullen we dan maar.’ Sean liep langs me naar de gang en liep de trap op. ‘Verpest dit niet voor me.’ Siste Jack in mijn oor en hij duwde me richting de trap. Sean leidde me naar een kamer. Het was vrij klein. Er stond een bed, een kledingkast en een groot tv scherm. Sean nam plaats op het bed en klopte naast zich als teken dat ik moest zitten, maar ik verroerde me niet. Ik bleef tegen de deur aanstaan. Sean keek me vragend aan. ‘Blijf je daar staan of kom je bij me zitten?’ Ik slikte en zweeg. In een flits was de jongen bij me en hij duwde me tegen de muur. ‘Laar me los.’ Gilde ik. Zijn hoofd was dicht bij de mijne. En opeens bracht het me terug naar het moment in de steeg. Ik voelde hoe de koud in mijn gezicht sneed en ik rook Sean’s rokerige adem in mijn ogen prikken. ‘Gaan we moeilijk doen?’ riep Sean. Hij boog zich naar voren en drukte zijn lippen op de mijne. Ik probeerde me uit zijn greep te ontkomen maar Sean was te sterk. Ik voelde me machteloos, gevangen in zijn greep. Ik schopte met mijn benen wild in het rond en gaf hem toen een knietje. Sean’s greep verslapte en hij klapte ineen. Dat was mijn moment. Snel opende ik de deur en rende de overloop op. Maar nog voordat ik de trap af was stond Jack voor me. Hij keek me woest aan, pakte mijn hand en liep naar boven. Hij nam Sean mee naar beneden en liet mij achter in de kamer. Ik hoorde ze benden praten maar het was te zacht om te horen wat ze zeiden. Ik moest er niet aan denken wat er zou gebeuren als Sean zo meteen terug zou komen.