Moja poezja

Czerwone wstążki

Mam wrażenie, że Mojry mają tępe nożyczki

To pewne, że żyję przez przypadek

Albo bogowie udzielają mi pożyczki

Bezlitośnie wpatrują się z góry na pełzającego robaka

Istoty piękne i groźne

Liczą wszystkie upadki i wybuchają perlistym śmiechem

Który w mroźne dni

Sprawia, że krew w twoich żyłach zamarza

I nie ma ucieczki

Choć to absurdalne, to wciąż jest twoje życie tylko nie w twoich rękach

Bo w swoich trzymasz wstążeczki

Czerwone jak krew, na którą musiałeś patrzeć

Ściskasz je mocno i zaciskasz powieki

Cicha modlitwa wydobywa się z twoich ust i nie jest istotne czy ktoś jej wysłucha

Czy może wraz z tobą umrze na wieki

Jedno zdaje się gorsze od drugiego

Zdażało mi się już prawie umierać

I wiem, że nawet najbardziej czerwona wstążka nie uchroni przed nieuchronnym

Nie zawsze potrafię wszystko w piękne słowa ubierać

Zakończę więc trochę trywialnie

Nic nigdy nie będzie normalnie,
a boski kredyt jest nie do spłacenia.

~ Nie Tokarczuk, ale Olga