Kızıl Kontes (Basılı Kitap)

3. Bölüm: "Suç ve Vahşet""

CATERINA

O sabah, on dördüncü isim gününün sabahıydı. Erken bir vakitte büyükannesi tarafından uyandırılan Caterina'nın kalbi kulaklarında atıyordu. Ölen babasının arzuladığı veliaht olan amcası Ludovico, henüz makamını doldurmuş ve Beatrice d'Este ile evlenmişti.

Bir Kuzey İtalyalı olarak güneyli leydiler gibi giyinmek istedi. Tutmakta olduğu yasa uygun; siyah, geniş kollu, saten bir elbise seçti ve kalbinin üzerine babasının ona armağan ettiği altın madalyonu taktı. Madalyonda atası Milano Dükü Francesco Sforza'nın portresi vardı. Saçlarını siyah bir tülün altına gizleyip tek başına çağrıldığı yere, Ludovico'nun çalışma odasına doğru yürüdü.

Güneş, ilk ışıklarını saçıyor olmasına rağmen Ludovico'nun başında bir sürü yardımcısı ve masasında yığınla evrağı vardı. Yeğeninin gelişini fark etmemişti, Caterina varlığından onu haberdar edemeyecek kadar yorgundu. Yardımcılar kıza selam verince Cat, amcası ile göz göze geldi ve ona omuz hizasında reverans yaptı.

Ludovico elindeki diviti bıraktı. Ailenin en siyah saçlısı ve en hırslı olanıydı. Mavi gözleri tıpkı Caterina'nın gözleri gibi koyu yeşil hareliydi. Kuru dudakları kuru bir gülümsemeyle gerildi. "Sana söylemem gereken önemli bir şey var Caterina."

Caterina yapabildiği kadarıyla gülümsedi. "Sizi dinliyorum amcacığım."

Ludovico bir şey söyleyecekmiş gibi ağzını açtıysa da söylemekten vazgeçti. Daha gergin şekilde tebessüm edereken "Kaç yaşındasın, Cat?" dedi.

"On dört, ekselanları."

"On dört. Ne kadar da büyümüşsün küçük Cat! Evlenecek yaşa gelmişsin." Amcasının mavi gözlerinden kopkoyu bir bulut geçti. "Ama annem sana on sekiz yaşından önce evlenmeyeceğine dair söz vermiş diye duydum."

Genç kız başını salladı. "Doğrudur. Doğduğum gün büyükannem bana ilminden ve cesaretinden vermesi için İskenderiyeli Azize Katerina'ya dua etmiş. Duasının kabul edildiğine dair bir işaret gördüğünü söyler hep. Eve döndüğünde bana Caterina ismini vermiş ve Azize Katerina kadar bilgili olabilmem için kendince kusursuz bir eğitim programı hazırlamış. Bu program ben on sekiz yaşına girinceye dek sürdüğünden, daha öncesinde evlenmem şükürler olsun ki yasak." Güldü. "Latinceyi sıkıcı bulduğumdan ve İncil okumayı iki yıl önce bıraktığımdan büyükanneme bahsetmiyorum."

Amcası yüksek perdeden bir kahkaha savurdu ama Caterina bu kahkahanın altındaki tedirginliği seziyordu. Gülüşleri son bulduğunda dudakları düz bir çizgi halini almıştı. "Evleniyorsun Caterina," dedi gözlerini kaçırarak. "Evlilik anlaşmanı imzaladım ama karı koca hayatına on sekiz yaşından önce başlamana izin vermeyeceğim."

Caterina yutkundu ve gülümsemeye benzer bir şekilde dudaklarını yukarı doğru kıvırdı. Ailesini güçlendirecek ve kendisini onurlandıracak bir evlilik yapmaktan kaçış olmadığını biliyordu. "Minnettarım, ekselansları," dedi. "Pekala kimle evleneceğim?"

"Kont Girolamo Riario ile evleniyorsun," diye cevap verdi Dük. "Kendisi Katolik Kilisesi Başkomutanı ve Papa Cenapları'nın gözde yeğeni..."

Ludovico gülümsemeye çalıştı, Caterina o gülümsemeyi kanatmak istedi. Amcası pençelerini kızın gırtlağına geçirmiş ve onu boğuyormuş gibi hırıltılı bir soluk aldı. Odadaki ışık gözlerini yakmaya başlamıştı. Ağlamamak için bakışlarını başka tarafa çevirdi. "Neden?" dedi. Neden o? demek istiyordu. Ülkede bunca adam varken neden babamın katiliyle evleniyorum?

Ludovico başını salladı. "Öyle olmak zorunda, Cat."

"Değil!" Caterina soğuk yanaklarından süzülen sıcak gözyaşlarına aldırmadan konuştu. "Biz Sforza'yız! Biz nasıl istersek öyle olur."