Αυτός που έφυγε

29. Αυτός [Επίλογος]

Έπειτα απο μισή ώρα έφτασα στο σπίτι, πάρκαρα κάπου και με αργό βήμα κατευθύνθηκα προς την πολυκατοικία. Όταν όμως έφτασα μου έπεσαν τα κλειδιά από το σοκ.

"Χριστίνα" αναφώνησα ξαφνιασμένος

Καθόταν στην είσοδο, στα σκαλιά της πολυκατοικίας, κρατούσε το πέπλο στα χέρια της και η ουρά του νυφικού απλωνόταν στο πεζοδρόμιο με αποτέλεσμα να έχει βρωμίσει λίγο. Τα μάτια της είχαν μαύρους κύκλους και τα μαλλιά της τα είχε αφήσει ελεύθερα αν και ήταν ακίνητα πιθανόν από την πολύ λακ.

"Δεν ήρθες" είπε απογοητευμένη

"Δεν πρόλαβα"

"Μάλιστα"

"Προτού πεις οτιδήποτε υπάρχουν κάποια πράγματα που θέλω να σου πώ" είπα και αμέσως σηκώθηκε

"Σε ακούω"

"Δεν ξέρω αν θα χαιρόσουν αν σου έλεγα πως τα βράδια χαζεύω λίγο τις φωτογραφίες σου και με βρίζω ανάβοντας το ένα τσιγάρο πίσω απ' το άλλο. Δεν ξέρω αν θα ένιωθες πως παίρνεις το αίμα σου πίσω για όλα εκείνα τα κλάματα από νεύρα ή από λύπη που σου προκάλεσα.Σε ταλαιπωρούσα ενώ δεν έφταιγες, ή μάλλον έφταιγες γιατί φάνταζες τέλεια. Το έκανες δύσκολο να συμβαδίσει κανείς μαζί σου. Να κρατάς πάντα τους τύπους, να διαλέγεις τις λέξεις τόσο μετρημένα, να έχεις αυτήν την τόσο αψεγάδιαστη εικόνα. Ήσουν τόσο σωστή που ήταν λες και δεν είχα ποτέ ελπίδες να γίνω ο καλός της ιστορίας. Ήταν λες και στο δικό μας στόρι ο μόνος διαθέσιμος ρόλος ήταν αυτός του μαλάκα, ε, και τον πήρα σαν να είχε γραφτεί για μένα. Μέχρι και την τελευταία στιγμή υπήρξα μαλάκας και να που σε έχασα." είπα, περνώντας τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά μου μέσα απο την σύγχυση

"Δεν είσαι μαλάκας Τζέισον"

"Ναι αλλά δεν γύρισες, παρ' όλο που δεν είμαι σύμφωνα με σένα"

"Μερικά πράγματα γίνονται για κάποιο λόγο στη ζωή" είπε, αγγίζοντας μου το μάγουλο

Και τότε θυμήθηκα εκείνη την ημέρα που δεν θα ξεχάσω ποτε μου.

Flashback

Ήμασταν στην οροφή του ξενοδοχείου και κάναμε πικ νικ. Δεν ξέρω πως μας είχε έρθει αλλά ήταν απο τα καλύτερα μέρη στα οποία έχω φάει.

"Τζέισον το ξες πόσο σε αγαπώ;" ρώτησε

"Πολύ;"

"Πάρα πολυυυ και ξες τι σημαίνει αυτό;"

"Τι Χριστίνα μου;"

"Ότι δεν θα σε αφήσω ποτέ"

"Το υπόσχεσαι μικρή μου;"

"Το υπόσχομαι"

End of flashback.

"Θυμάσαι τότε στη ταράτσα του ξενοδοχείου;" ρώτησα

"Τότε που κάναμε πικ νικ;"

"Ναι, θυμάσαι τι μου είχες υποσχεθεί;"

"Οτι δεν θα σε αφήσω ποτέ"

"Το έκανες όμως" είπα με την φωνή μου να σπάει

"Με ανάγκασες Τζέισον"

"Πως;"

"Είναι απλό, ήσουν αυτός που Έφυγε" είπε με μια απογοήτευση

Είχε δίκιο, ντράπηκα τόσο πολύ όταν κατάλαβα πως ήμουν ο υπαίτιος όλων όσων έγιναν. Κοίταξα προς τα κάτω και τότε είδα κάτι που με ξάφνιασε.

"Χριστίνα που είναι η βέρα σου;"

"Δεν την φοράω"

"Τι έκανες; την πέταξες;" ρώτησα μπερδεμένος

"Ποτέ δεν φόρεσα"

"Τι εννοείς;"

Τότε χαμογέλασε και με πλησίασε, τύλιξε τα χέρια της γύρω απο τον αυχένα μου και με κοίταξε στα μάτια.

"Μιας και δεν ήρθες να κλέψεις την νύφη" ξεκίνησε να λέει

"Ναι;"

"Η νύφη το σκασε" είπε και πάγωσα

"Τι;"

Με αυτό άρχισε να γελάει.

"Βλέπεις γλυκέ μου Τζέισον σε αντίθεση με εσένα εγώ κρατάω τις υποσχέσεις μου. Και ας έφυγες. Εγώ όταν αγαπάω μένω" είπε με μια ανάσα και ένωσε τα χείλη μας

Τελικά βγήκα κερδισμένος μέσα σε όσα έγιναν.
Μπορεί να ήμουν αυτός που έφυγε αλλά αυτή...

Ήταν αυτή που έμεινε.