De Grijze Jager; De Laatste Stukjes

Hopeloos, oneindig en onvoorwaardelijk

De maan scheen helder in de donkere nacht. Sterren sprankelden overal en de frisse lucht was een welkom contrast met het benauwde weer van de vorige dag. Desondanks, de jonge vrouw die buiten op de open plek stond begon het langzaam koud te krijgen. Een jonge man liep naar haar toe, van achteren. Hij maakte vrijwel geen geluid, en om haar niet te laten schrikken, zei hij zachtjes, "hey". 

De knuffel die volgde was een simpel gebaar - zijn sterke armen wikkelde zich om haar heen in een warme omhelzing. De vrouw glimlachte, verplaatste haar armen naar boven om die van hem te ontmoeten, maar ze draaide zich niet om. In plaats daarvan leunde ze tegen hem aan, haar blik naar de duizende sterren boven hen gericht. Will leunde met zijn kin tegen haar schouder, maar keek ook naar boven. Zijn vrouw zuchtte. 

"Heb je nooit dat je even moet stil staan, en even moet denken aan hoe we gekomen zijn waar we zijn?"

"Wat bedoel je?" Alyss kneep in zijn armen. 

"Denk er eens aan wat er gebeurd zou zijn als Halt op een andere plek zich in het leger gemengd zou hebben. Hij zou nooit je vader ontmoet hebben."

"Als hij überhaupt Crowley ontmoet had," zei Will," En als Morgarath's coup niet effectiever was geweest. Als je ouders de oorlog wel overleefd hadden. Hebben we toch iets om Morgarath voor te bedanken." Will voelde hoe haar lippen zich in een glimlach trokken. Een paar seconden later, ging Alyss verder. 

"Het is niet eens alleen dat. Je had al honderd keer dood kunnen gaan en in geen van die situaties zou ik hier nu met jou gestaan hebben. Er waren zoveel andere mogelijke uitkomsten, elk afhankelijk van een andere beweging, een andere keuze, sommige van zo lang geleden. Het is bijna alsof het lot wilde dat wij hier nu zo zouden staan." 

Het was Will's beurt om te glimlachen. "Bijna," zei hij. Alyss bevrijdde haarzelf van zijn omarming en draaide zich om om hem aan te kunnen kijken. Het viel hem op hoe ze zijn handen daarbij geen moment losliet. 

"Geloof je niet in het lot?"

"Ik weet niet zeker of ik ergens in geloof, lot of god. Ik geloof alleen in mijn eigen zintuigen." 

"En wat zeggen je zintuigen je nu?" Ze drukte zichzelf tegen hem aan, haar ogen zoekend naar de zijne. Hij kon haar warme armen op zijn lippen voelen en glimlachte. 

"Dat ik van je houd. En dat ik altijd van je zal houden. Dat al die andere mogelijke uitkomsten niet uit maken. We zijn waar we zijn, niets kan en niets zal dat veranderen. Ik zal mijn leven nog eens honderd keer riskeren als dat betekent dat ik uiteindelijk bij jou thuis kan komen. En nu we getrouwd zijn, heb ik de kans van je te houden, hopeloos, eindeloos, onvoorwaardelijk, elke dag totdat de dood ons scheid. En dat zal ik doen. Altijd." 

Alyss drukte haar lippen tegen te zijne, in een kus die meer zei dan duizend woorden ooit konden. Toen ze uit elkaar gingen, momenten later, bleven ze naar elkaar kijken. En terwijl hij de sterren in haar grijze ogen gereflecteerd zag, wist Will dat hij altijd van haar zou houden, zelfs voorbij de dood. 

>>>----------> <----------<<<

Wat Wilyss liefde voor jullie. Het is drie jaar sinds ik dit account begon, en het is altijd geweldig geweest. Bedankt allemaal <3