adopted by one direction✅

hoofdstuk 44: fans

Hij begint het verhaal te vertellen dat hij mij ook heeft verteld terwijl hij zijn tranen allang de vrije loop heeft laten gaan. Ik sla mijn arm om hem heen en wrijf over zijn arm. Hij kijkt me aan en glimlacht naar me. Hij verteld verder en iedereen kijkt hem aan met medelijden en tranen in hun ogen. Sommige geven toe aan hun verdriet en laten de tranen stromen. Hij verteld ook over het snijden. Als hij klaar is gaat Calum langzaam en voorzichtig om hem niet bang te maken op zijn hurken voor hem zitten. Hij kijkt hem aan en pakt zijn handen. ''Wij gaan jou nooit iets aandoen. Als er iets is kan je altijd naar ons toekomen goed? En als we dichtbij komen of we doen iets dat je niet leuk vindt zeg je het ja?'' Zegt hij zachtjes. Lucas knik lichtjes terwijl hij in Calum's ogen kijkt. ''Wat is het woord dat je zegt als we iets verkeerd doen?'' Vraagt Michael. ''Stop.'' Zegt Lucas zachtjes. De bus komt in beweging. Ik begin moe te worden en gaap. ''Moe?'' Vraagt Zayn grinnikend. Ik knik zachtjes terwijl mijn ogen bijna dichtvallen. Lucas houdt zijn armen open en ik ga op zijn schoot zitten. Ik zit zo dat ik met mijn benen aan de zijkant van zijn benen zit. Snap je? Ik leun met mijn hoofd tegen zijn schouder en zijn armen liggen om me heen. Ik voel me veilig bij hem en val dan ook meteen in slaap.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik wordt aan mijn schouder wakker geschud. Ik open mijn ogen langzaam en wrijf er even in. Ik rek me uit en ga zitten. Ik zit niet meer bij Lucas op schoot. Niall staat voor me. ''We zijn in de stad. We gaan kleren kopen voor Lucas. Kom je? De anderen staan al voor de deur.'' Vraagt hij glimlachend. Ik knik. Ik trek mijn jas en schoenen aan. Ik kijk angstig voor me uit. Wat als er weer allemaal mensen staan? Wat als ik weer een paniekaanval krijg? Wat als ik de jongens weer kwijtraak? Wat als.. Ik word uit mijn gedachten gehaald door Louis die bezorgd naar me kijkt terwijl hij op zijn hurken zit. ''Wat is er?'' Vraagt hij terwijl hij me in een knuffel trekt en over mijn haren aait. "Wat als er weer allemaal fans zijn en op me afkomen? Wat als ik weer een paniekaanval krijg? Wat als ik jullie weer kwijtraak?'' Louis haalt me uit mijn geratel. ''Dat gebeurd niet Bo. We houden je stevig vast en letten goed op je. Afgesproken?'' Zegt hij. Ik knik langzaam. Niall tilt me op en ik klem me stevig aan hem vast. We gaan naar buiten waar zoals verwacht allemaal fans staan. Ik klem me nog steviger aan Niall vast en kijk hem angstig aan. Hij glimlacht geruststellend naar me. Hij begint snel achter de anderen aan te lopen. Ik zie dat Ashton Lucas draagt. Zijn schouders schokken wat betekent dat hij aan het huilen is. Hij vindt het vast ook eng. Ashton probeert hem te kalmeren door rustig over zijn rug te wrijven. We lopen al snel een winkel binnen. Ik wordt op een stoel gezet en Liam en Zayn zitten op hun hurken voor me. ''Bo je moet rustig worden oke? Ze kunnen niet binnenkomen er staat overal bewaking om ons te beschermen. Haal adem. In en uit. In en uit.'' Zegt Liam. Ik doe wat hij zegt en al snel heb ik mijn ademhaling weer normaal. ''Jongens help we krijgen hem niet rustig!!'' Horen we Luke roepen. Ik weet gelijk waar hij het over heeft: Lucas. Ik ren naar de richting waar het geroep vandaan kwam en zie dat iedereen om Lucas heen staat. Heel slim jongens. ''Jongens ga weg bij hem. Ga uit zijn zicht staan en wacht tot ik jullie roep.'' Zeg ik rustig om Lucas niet nog meer overstuur te maken. De jongens kijken me even hopeloos aan. Ik knik geruststellend maar toch ook zelfverzekerd en ze lopen weg. Als ze uit het zicht zijn ga ik op een 2 meter afstand van Lucas staan. ''Lucas. Luister naar me. Je moet even rustig worden. Adem langzaam in door je neus en uit door je mond. In door je neus en uit door je mond.'' Zo ga ik nog even door tot zijn ademhaling weer een beetje normaal is. Ik open mijn armen en hij komt naar me toe gerend en klemt zijn armen stevig om me heen. Ik hou hem ook stevig vast. hij begint te huilen in mijn nek. ''Spring. Vertrouw me.'' Zeg ik tegen hem. Hij springt en ik houdt snel zijn benen vast zodat ik hem til. Ik loop naar een stoel en ga zitten met hem op mijn schoot. ''Lucas kijk me even aan.'' Zeg ik zachtjes. Hij haalt voorzichtig zijn hoofd uit mijn nek en kijkt me aan. ''Het is voorbij. De mensen kunnen niet meer komen. Ze zijn weg. Zie je al die mannen in zwarte pakken buiten?'' Vraag ik terwijl ik naar het grote raam vooraan bij de winkel wijs. Hij kijkt en knikt dan. Hij kijkt weer naar mij. ''Die zijn er om ons te beschermen. Ze zorgen dat er niemand in de winkel komt en er ook niemand bij ons kan komen als we buiten zijn. Ze zorgen dat die enge mensen weg zijn.'' Zeg ik. Hij kijkt me aan, kijkt dan naar de mannen buiten en kijkt dan weer naar mij. Langzaam knikt hij. ''Ben ik niet veel te zwaar?'' Vraagt hij zachtjes. Ik kijk hem verbaasd aan. Meent hij dit? Hij is mega licht en veel te dun. Aan zijn gezicht zie ik dat hij het meent. ''Nee tuurlijk niet. Je bent veel te licht en ook veel te dun.'' Zeg ik. Hij schudt zijn hoofd. ''Hier hebben we het straks nog over goed? We gaan er nu nog een leuke middag van maken oke?'' Hij negeert mijn eerste vraag en knikt als antwoordt op mijn eerste vraag. ''Ben je helemaal rustig?'' Vraag ik nog voor de zekerheid. Hij neemt een keer diep adem en knikt dan. Hij veegt zijn tranen weg en staat op. Ik sta op. ''Ik ga even roepen.'' Waarschuw ik hem voordat ik roep dat de jongens weer mogen komen. Ze komen snel aangelopen met bezorgde gezichten. ''Gaat het weer helemaal goed?'' Vragen ze. Lucas knikt. Ze zuchten opgelucht. Dan gaan ze allemaal een kant op en ga ik gewoon zitten. Lucas krijgt allemaal dingen in zijn handen gedrukt en gaat passen. Ik kijk maar een beetje rond tot ik iets zie. Ik loop op het kledingrek af. ''Lucas welke maat heb jij?'' Roep ik door de winkel heen. ''S.'' Roept hij terug. Ik pak zijn maat en mijn maat en loop dan op hem af. Hij komt net uit het kledinghokje. Ik ga er samen met hem terug in. Ik geef hem de zijne en trek zelf de mijne aan. Hij trekt de zijne aan. Dan stappen we weer uit het hokje. De jongens kijken ons met open mond aan.

--- Heeeyyy mensen!!

WOW ik lijk nu net op Dylan Haegens die doet dat ook altijd FHREMOJIJFHR. Maar goed. In ieder geval. Ik kan totaal niet tekenen, maar toch vroegen sommige mensen of ik een boek wilde maken over tekeningen die ik maak. Ik dacht: Hey, laat ik maar gewoon eventjes vragen of mijn lieve, lieve lezertjes dat willen. Ik wil alvast van tevoren zeggen: Sorry als je blind wordt van de lelijkheid van mijn tekeningen. Ook al weet ik niet of ik überhaupt mijn tekeningen online ga zetten in een boek maar goed. Ik verdoe jullie tijd door dit allemaal te lullen maar goed. Laat maar even achter of ik dus een soort van tekenboek ofzo moet maken. Als ik dat doe moet ik in ieder geval alvast gaan denken over een betere naam. Ik dwaal weer af. Ik stop nu wel gewoon. Laat weten of je vindt dat ik een 'tekenboek' moet maken. DOOOEEEEIIII. Teveel cola is niet goed voor mij. Maar oke nu stop ik echt. DOOOOEEEEEEEEEEIIIIIIII