HIM & I [VOLTOOID]

Hoofdstuk 24

Juan was terug en hoe. Hij liep zo nonchalant de aula in alsof hij nooit weg was geweest. Zei mensen gedag en keek met een blik alsof hij de hele wereld aan kon. Maar zijn ogen waren maar op een ding gefixeerd. Op mij en Silvestre. Elke stap die hij dichterbij kwam begon mijn hart harder te kloppen. Ik kon het niet beseffen dat hij terug was.

Iedereen keek naar ons en ik wilde verdwijnen. Ik wist dat hij terug zou komen maar dit had ik niet voorspelt. En al helemaal niet gewild. Een openlijke confrontatie was zijn strategie. Ik keek naar Silvestre en hij was wit weggetrokken. Maar in zijn ogen brandde een vuur. Juan stopte recht voor onze tafel en leunde met beide handen erop.

"Ons nieuwe stel, Mia en Silvestre. Wat een prachtig koppel zijn jullie."

Zijn stem galmde hard door de aula en verder was het stil. Mijn hart klopte zo snel en ik voelde paniek opkomen. Ik wilde hier weg. Silvestre en ik reageerden beide niet op Juan en hij slaakte een harde nep lach uit.

"Ik had wel een warmer welkom verwacht van mijn beste vriend," zei hij en legde duidelijk de nadruk op de woorden beste vriend. "En ook van het meisje met wie ik aan het daten was. Ik had wel verwacht dat je op mij zou wachten, Mia."

Hij spuugde mijn naam uit alsof het iets vies was.

"Juan," zei Silvestre waarschuwend en wierp hem een veelzeggende blik. "Laten we praten waar niet iedereen bij is."

"Oh, Silvestre. Ik denk dat iedereen toch wel mag weten wat er aan de hand is? Welk spel er hier gespeeld wordt. En dat jij dat spel als de beste speelt."

"Silvestre, waar heeft hij het over?" vroeg ik met lichte paniek. Ik zag zijn kaak verstrakken.

"Mia, luister niet naar wat hij zegt," zei Silvestre en hij legde een hand op mijn bovenbeen.

"Luister maar vooral niet naar wat ik te zeggen heb hoor, Mia. Straks hoor je nog de waarheid over deze hele situatie."

Hij liep rond de tafel als een roofdier die zijn prooi omsingelde. Hij ontblootte zijn tanden en keek me recht in mijn ogen aan. Ik was het bange hert. Bang voor het feit dat mijn wereld elk moment kon in gaan storten.

"Vertel jij het haar of zal ik het doen?"

"Waag het niet," zei Silvestre bijna smekend. "De situatie is verandert."

"Natuurlijk, Silvestre. Je bent zeker echt verliefd? Nou lieve Mia, ik kan jou een ding vertellen. Silvestre is niet verliefd op je en dat zal hij ook nooit worden."

"Dat is niet waar," zei ik op een fluistertoon. Ik keek naar mijn handen die in mijn schoot rustten. Ze trilden lichtjes.

"Het was allemaal een weddenschap. Wie van ons twee zou jou als eerste in zijn bed krijgen. Je was slechts een doelwit, een van de vele pionnen in onze spelletjes. En je hebt het maar al te goed meegespeeld."

Juan stond voor me en had mijn kin tussen zijn vingers zodat hij me dwong om op te kijken.

"Het was allemaal nep," zei hij en hij grinnikte. Ik trok mijn gezicht weg en voelde tranen brandden terwijl ik naar Silvestre keek.

"Zeg dat dit niet waar is," zei ik tegen Silvestre. Zijn handen zaten in het haar en zijn blik was verscheurd.

"Mia, dit was nooit de bedoeling," zei hij met een gebroken stem. "Ik wilde nooit verliefd op je worden. Maar het is nu anders en ik ben gek op je."

"Je dacht toch niet dat de twee populairste jongens jou in een keer leuk zouden vinden? Een nobody? Silvestre heeft het spel het allerbeste gespeeld. Mij laten geloven dat mijn pa ziek was zodat ik gelijk naar Mexico ging. Om vervolgens mijn telefoon te verstoppen wetende dat ik zo snel mogelijk weg wilde naar hem toe. Waardoor ik er super laat achter kom dat het allemaal een leugen is. Hoe ver je bent gegaan in dit spel. Ik moet je hier credits voor geven. Je hebt gewonnen. Ik hoop dat je haar flink hard geneukt hebt."

Ik wilde overgeven. Tranen stroomden over mijn gezicht.

"Zeg dat dit niet waar is Silvestre," bracht ik uit. Maar hij zei niks. Zijn gezicht was lijkbleek en zijn ogen stonden woedend. Ik moest hier zo snel mogelijk weg. Ik schaamde me kapot. Snel schoof ik mijn stoel naar achter en pakte mijn tas.

"Mia, wacht heel even," zei Silvestre schor.

"Nee, ik moet hier nu weg."

In wilde paniek pakte ik met trillende handen mijn spullen en probeerde niet naar de breed grijnzende Juan te kijken.

"Mia," zei Silvestre en hij greep mijn hand om mij tegen te houden. Hij keek me aan en zei: "Ik hou van je."

Dat was wanneer alles in mij brak. Ik trok mijn hand los en ging richting de deur. Ik voelde hoe de blikken van de mensen me achtervolgde.

"Oh jeetje, ik wist niet dat je echt verliefd op haar was," hoorde ik Juan nog zeggen. Maar ik was gefixeerd op de uitgang. Ik hoorde nog een knal en keek snel even om en zag dat Silvestre Juan op de grond had gegooid en hem een klap had verkocht. Ik vond Silvestre zijn blik en rende toen weg. Weg van alles. Ik kwam al snel op het schoolplein en rende naar mijn fiets die ik snel van het slot afhaalde. Ik sprong erop en begon te trappen. Silvestre kwam de deur van de school uit en schreeuwde.

"Mia!!!"

Maar ik fietste zo hard dat de school uit zicht was verdwenen en ik ver in het bos was. Om vervolgens mijn fiets langs de weg te zetten en neer te vallen tussen de bladeren. Om vervolgens mijn hart te horen breken. Om vervolgens te beseffen dat alles kapot was.

Lieve lezers,

Dit brak mijn hart. Juan is terug en hoe. Ik schreef dit hoofdstuk met o.a. het nummer Flicker van Niall Horan aan en schreef het aan een stuk door. I felt everything.

Er komen nog een paar hoofdstukken en dat is dit verhaal helaas al voorbij. Maar niet getreurd mijn nieuwe verhaal komt online zodra Him & I klaar is.

Als je het een goed hoofdstuk vond, stem dan vooral of laat een reactie achter.

X

E