Together for fame or not? [2]

33ο κεφαλαιο

THE FUCKING LAST ONE(read the black letters)
*****************

Lor's POV(i'am sorry)

"Μωρό μου,ξέρω πως πονάς αλλά κρατησου.Φτανουμε στο νοσοκομείο"άκουσα την φωνή του ξανά και ξανά ενώ προσπαθούσε να με κρατήσει ξύπνια.

Κι εγώ το θέλω μωρό μου.Κι εγώ θέλω να κρατηθώ ξύπνια αλλά δεν μπορώ.Ζαλοζομαι.Και νιώθω ήδη νεκρή.Καταλαβε με.

Μπορούσα να σκέφτομαι ναι,αλλά όχι να μιλήσω.Ηταν σαν να μου είχαν πάρει την φωνή.

Ποναω καρδιά μου,κάνε κατι.Ποναω πολύ.

Ένιωθα τα μάτια μου να κλείνουν από μόνα τους ενώ ήξερα,ήξερα ότι δεν επρεπε να κοιμηθώ τώρα,όσο και αν το ήθελα.

Γιατί,αν κοιμόμουν τώρα το επόμενο πρωί ίσως να μην ξυπνούσα καν.Πονουσα ολόκληρη μέχρι και που προσπαθούσα να πάρω ανάσα πονουσα.

Δεν το άντεχα άλλο όλο αυτό.Οποτε απλά έκλεισα τα μάτια μου και άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο πάνω στα χέρια του ακούγοντας τις απελπισμένες κραυγές του για να μείνω ξύπνια.

Συγνώμη μωρό μου.Συγνωμη.

Jacob's POV

"Εγώ φταίω,εγώ φταίω για όλα!"φώναξα δυνατά κάνοντας ηχώ μέσα στο στενό διάδρομο του νοσοκομείου.Χτυπησα τα χέρια μου δυνατά στον τοίχο πολλές φορές κάνοντας πολύ φασαρία αλλά κανείς δεν με σταμάτησε.

Ήξεραν και από μόνοι τους ότι τόσο νευριασμένος και ψυχολογικά γαμημενος που ήμουν,δεν θα τους άφηνα ούτε να μου μιλήσουν και απλά θα τους εδερνα όλους.

Τα μάτια μου έκλεισαν και το κεφάλι μου ακούμπησε τον τοίχο.Επερνα βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω από όλο αυτό αλλά ήταν άδικος κόπος.

Δεν αντεξα άλλο.Αφησα τα δακρυα μου να τρέχουν καυτά στα μάγουλα μου κάνοντας με και λυγίσω και να πέσω στο πάτωμα μπροστα ακριβώς στην πόρτα του δωματίου της.

Το δωμάτιο 245.Το δωμάτιο που την είχαν.

Απλά ευχομουν να γίνει καλα.Ευχομουν ο πόνος που ένιωθε να μεταφερθεί στο σώμα μου και να τον νιώθω εγώ αντί για αυτήν.Ευχομουν εγώ να ειμουν στην θέση της,εκεί στο άδειο και κρύο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.Σκεπασμενος με ένα άσπρο σεντόνι και τους γιατρούς από πάνω μου και προσπαθούν να με συνεφέρουν.