Κόκκινο

{Ευγνωμοσύνη}

Η θλίψη στεγνώνει στην σκέψη σου.
Μένει στιφή και ακίνητη.
Και όταν κάποιο ξημέρωμα αναζωπυρωθεί
Σίγουρα τα δικά σου τα σαγαπω θα αναζητεί

Δωσε μου τα χείλη σου.
Να γευτώ μια στάλα παραδείσου.
Δωσε μου την ψυχή σου να την κρατήσω με ευλάβεια.
Δωσε μου εσένα.
Να σε στιφχταγκαλιάσω και να σε λατρεψω.

Όταν δύει ο ήλιος χρειάζομαι την σωτήρια αγκαλια σου.
Μην με αφήσεις να πέσω.
Ας κοιμηθούμε αγάπη μου.
Ας ξεθεωθούμε από τον έρωτα και τα φιλιά.
Ιδίως τα φιλιά.

Ολα τα ευχαριστώ του κόσμου θα σου ψιθυρίσω.
Που με κράτησες εκείνες τις μέρες και που συνεχίζεις να το κανεις.
Εκείνες τις μέρες που δύσκολα ξημερώνει.
Που το κενό φλερτάρει με την παράνοια.

Γλυκόπικρη η θυμισή σου.
Μου λείπεις.
Δεν θέλω να ξεχάσω τις συνήθειες σου και τους μορφασμούς του προσώπου σου.
Δεν θα το κάνω άλλωστε.
Όσο ζω.
Και όσο παρατηρω αυτό που κάποιος καλλιτέχνης κάποτε ονόμασε ευτυχία και που ύστερα κουλουριαστηκε δίπλα στην αγαπημένη του.

Σε ευχαριστώ.

Με αγάπη,
Φρου