#MDZSfictober

Day 4 Family : ได้กลับคืน (LXC/JC)

.

.

.

วันเวลาผันผ่านเฉกเช่นสายน้ำไม่ย้อนกลับ ย่อมนำพาทุกสิ่งเคลื่อนคล้อยตาม เช่นเดียวกับตัวเขาในยามนี้ที่หาได้เป็นเช่นวันวาน 

บาดแผลที่เคยปวดลึกซึมถึงกระดูกดำ มาวันนี้กลับเหลือเพียงรอยบางสีจางพาดผ่าน 

เจียงเฉิงเคยนึกชังกาลเวลา มันนำพาสิ่งเลวร้าย เชื้อเชิญความเจ็บปวด และก้าวจากไปโดยทิ้งเพียงความทรมาน 

ช่วงเวลาอันหนาวเหน็บสุดใจ ตัวคนเดียวเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย เขานึกอ้อนวอนต่อเทพเซียนไม่อาจนับครั้ง ขอให้ได้ย้อนกลับไปในอดีตที่เรียบง่ายทว่าสุขสันต์ กี่ค่ำคืนที่ต้องร่ำสุราเพื่อให้หลับใหล อาศัยฤทธิ์ร้ายชักนำให้เมามายของมันขับกล่อมเขา เพื่อที่จะได้ไม่ต้องฝันถึงสิ่งใด 

ชีวิตในวัยเยาว์ที่ควรสุขสันต์ เขาเผชิญกับมันด้วยความทุกข์ทนจนเกินเอ่ย คำสัญญาและน้ำคำคนกลายเป็นสิ่งไร้สาระ ความเด็ดเดี่ยว แข็งกล้า และเฉียบขาดคืออาวุธถางทางพาก้าวเดินมาจนฟื้นฟูตระกูลสำเร็จ 

กระทั่งเรื่องทั้งหมดได้จบลงอย่างแท้จริง...หลายเรื่องราวเกิดขึ้นและจบลง หลายผู้คนรู้จักและจากไป จุดหมายปลายทางใครเป็นเช่นไรไม่อาจรู้ 

ทว่าระหว่างทาง สิ่งล้ำค่าที่สูญเสียไปได้ย้อนคืนมาหาเขาอีกครั้ง

สุราพร่องลงไม่ทันไร เพียงพริบตาก็ถูกเติมอีกครั้งราวกับจะไม่ยอมให้จอกว่างเปล่า ประมุขสกุลเจียงถอนหายใจ หยิบจอกขึ้นซดรวดเดียว ท่ามกลางเสียงสรวลสรรเฮฮาเอะอะมะเทิ่งไปทั่วเหลียนฮวาอู้นี้ ดูทีจะมีเพียงโต๊ะเจ้าสำนักเท่านั้นที่เงียบงัน 

"งานสังสรรทั้งที เจ้าจะอมพะนำเช่นนี้อีกนานหรือไง"