Tied Up In Jazz ||ChanBaek

Final

Bölüm şarkısı: Tom Waits- Dead And Lovely

*Amabile: Sevimli, ruhu okşayan melodi.

*****************

#2 yıl sonra#

Chanyeol gözünü açtığında yatakta tek başına olduğunu gördü. Zorla ayağa kalktı ve uyku sersemi bir şekilde sallanarak etrafa bakındı. "Baekhyun?"

Bir süre cevap gelmedi. Toben koşarak odaya girip Chanyeol'un üzerine atladığında Chanyeol hala etrafa bakınıyordu. "Baban evde değil mi?"

Elini yüzünü yıkadıktan sonra aşağı kata indi. Mutfak boştu, salondaki büyük piyanoda da kimse bir şey çalmıyordu. Bu garipti, Baekhyun genelde onu caz çalarak uyandırırdı. 

Mutfağa bir sabah sigarası yakmaya gidince buzdolabının üzerinde küçük bir not buldu.
Bugün biraz işim var, öğlen üç gibi evde olacağım. Bu sırada arka sayfadaki listeye yazdıklarımı marketten alır mısın? Seni seviyorum.

Chanyeol kağıda öpücük attıktan sonra arkaya baktı. Uzun bir alışveriş listesi vardı. Anlaşılan Baekhyun yemek yapacaktı. Bu biraz Chanyeol'u germişti çünkü evdeki aşçı oydu. Baekhyun genelde bir şeyleri yakıyor veya yumurtayı kırarken kabuğunu da onunla birlikte yemeğe atıyordu.

Hızlıca saate baktı. Sabahın on biriydi. O kadar saati nasıl geçireceğini bilemiyordu. Kendine kahvaltı hazırladıktan sonra üzerini değiştirdi ve Toben'i de yanına alarak markete doğru gitmeye başladı.
"Birkaç dakika beni beklemen gerekiyor, tamam mı oğlum?"

Toben dilini dışarı çıkararak birkça kez havladı. Chanyeol onun kafasını okşadıktan sonra tasmasını marketin dışında duran demirlere bağladı ve markete girdi.

Baekhyun'un listesindeki değişik sosları, tavuğu ve diğer malzemeleri almaya koyuldu. Bu sırada yandaki koridordan ağlayarak gelen küçük bir kız dikkatini dağıttı. Muhtemelen beş yaşlarındaydı, saçları iki taraftan da mavi bir tokayla tutturulmuştu.

Chanyeol elindeki sepeti yere bırakıp küçük kıza eğildi. "Bir yerini mi yaraladın? Neden ağlıyorsun?"

Küçük kız daha şiddetli ağlamaya başladı. "An-annemi kaybettim!"

"Marketin içinde mi kaybettin?"

"E-evet! Beklememi söyledi... Sonra ben-"

Kız hıçkırarak ağladığı için devam edemedi. Chanyeol ona gülümseyerek biraz daha eğildi. "Tamam, gel, anneni bulalım." Kızı kucağına aldı ve koridor koridor gezmeye başladı. "Annen de muhtemelen seni arıyordur."

"Ya gittiyse?"

"Burada olduğuna eminim." Chanyeol kızın kafasını dağıtmak için üzerini işaret etti. "Elbisen çok güzelmiş, prenses gibi görünüyorsun."

"Gerçekten mi?"

"Evet, keşke ben de giyebilseydim."

"Ama sen bir erkeksin." Kız anlamaz bir şekilde kaşlarını çattı. Chanyeol da ona gülümseyerek burnunu sıktı.

"Erkekler de isterlerse elbise giyebilirler."

"Ben hiç elbise giyen erkek görmedim."

"Ben de görmedim ama bu demek değil ki-"

Onlara doğru koşan kadını görünce sustu. "Naemin!" Kadın nefes nefese yanlarına geldikten sonra küçük kıza uzandı. "Neden beni beklemeni söylediğim yerde beklemiyorsun?"