Met geen mogelijkheid kwam ik erachter:hoe ik het ook bekeek, het lukte niet.
En ik werd er gek van, stapeldol. Wie is er zo boos op mij; zo ontiegelijk boos dat dit gebeurt? Wie vond het tijd worden dat ik voor eens en altijd vrij kwam van alle bagage due ik veel te lang meesleepte? Bijna omtuimelde door de steeds zwaarder wordende backpack? Vol gestopt met ingeslikte woede, pijn, verdriet, verliezen, wrede hard punches vol in mijn gezicht? Wie vond dat het tijd was? Heel hard hopend dat de leeuwin die ik ben bleef staan, bleef strijden zoals het sterrenbeeld betaamt te doen? Haar gegeven naam, Gaia, Moeder Aarde, eer aan deed?
Weer en weer bekeek ik de situatie van alle kanten, schreef de gebeurtenissen op, maakte een SWOT analyse, de voor een tegens. En nog kreeg ik mijn vinger er niet achter. Alles wees naar 1 persoon en tegelijkertijd waren het er meer, veel meer, die meededen, participeerden in deze film, of beter: nachtmerrie, die al ruim een jaar duurde. Een paar stappen terug gedaan, het van een afstand bekeken en nope, ik wist het niet.
Lange tijd was ik ervan overtuigd dat er een beloning op mijn kop stond. Een vette prijs voor diegene die het lukte mij het laatste zetje te geven om over het randje te duikelen. Een balkon waar ik vanaf zou springen, de rust en gedachteloosheid tegemoet. Met de auto, flink het pendaal intrappend, om met een enorme knal door de vangrail heen te vliegen en door engelen uit het wrak getild zou worden. Vrij van de eindeloze tranen die ik gehuild heb.
Een handvol morfine pillen, genoeg om de eeuwige dromen te gaan dromen.
Zo zuur, zo venijnig, zo bang.
Des te meer ik erover nadacht, te meer het niet ging gebeuren. Het zachte stemmetje zei, diep in mij, dat ik dit niet zomaar liet gebeuren. Je gaat vechten, kom op! Laat je niet klein maken....
Over mijn schouder kijkend zag ik dat de man iedere beweging die ik maakte volgen. Met een zak chips in zijn handen observeerde hij mij vanaf een afstand. Alarmbellen gingen af, mijn maag flipte een kwartslag.
Uiterlijk cool greep ik een fles limonade en ging richting kassa. Mijn intuïtie stond op scherp en zonder een spier te vertrekken legde ik mijn boodschappen op de band. Het lukte mij zelfs de man een glimlach te geven. Gotcha! Ik heb je gezien dus waag het niet 1 vinger naar mij uit te steken!
Het werkte, hij droop af. Even...
De parkeerplaats afrijdend ving ik nog een glimlach van hem op en zag hem snel de auto instappen. Toedeloo! En drukte het gaspedaal in. Slalommend door het verkeer was ik hem binnen no time kwijt en mijn handen moest ik in bedwang houden. Trillend parkeerde ik de auto voor mijn tijdelijke onderkomen en rende bijna naar binnen.
Het was al de zoveelste keer dat ik mij afvroeg wat er in vredesnaam toch aan de hand was. Wie zit mij zo dwars en waarom? Had ik iets zo vreselijk verkeerd gedaan? Iemand zo zwaar beledigd? Zo pijn gedaan dat het payback time was?had deze persoon gezien hoe ik verzoop, en brak dat zijn hart? Kon hij het niet langer verkroppen mij, zijn queen, te zien verdwijnen met de stress groeven op mijn gezicht?
Rechtop en in control was ik weer gaan staan.
Maanden had het geduurd voordat mij het lukte. Steeds weer werd ik omgemaaid, onderuit geschoffeld. Gebeurtenissen tuimelden over elkaar heen en ik herkende alles. Tot in detail. Het was begonnen en met alle kracht die ik in mij had, hoe ik ook probeerde, ik kon het niet tegen houden.
Het gebeurde allemaal zo gedetailleerd dat het bijna onmogelijk was dat het geen eenpersoons actie kon zijn. In reverse. Alles gebeurde achterste voren. Eerst werd de scheiding doorgekauwd en zat ik in de rechtbank. De advocaat waar ik een proces tegen voerde was degene die mijn scheiding in goede banen had moeten leiden. Berooid stapte ik eruit. Geen stuiver, teveel toegegeven bij de verdeling van de inboedel en owee als ik mijn mond opendeed: dan zou er van de andere kant een aanvraag voor alimentatie gedaan worden. Bij alles waar ik tegen in ging werden er sancties opgelegd. Of beloningen. Was ik correct en deed ik de klusjes die er gedaan moesten worden? Dan volgde er een beloning. Was ik te venijnig in mijn uitspraken of twijfelde ik aan iemands oprechtheid? Dan volgde er sancties en alles was zo ongelooflijk subtiel dat ik met geen mogelijkheid kon traceren wie er achter zat en it drives me nuts.
