Highschool princess.

~14~

Ωχ οχι. Γιατι ηρθε τωρα;; Τι θα του ελεγα; Προφανως και ηξερε οτι ειμαι μεσα και δεν μπορουσα να κανω κατι. Εβαλα ρουχα ετοιμαστηκα γρηγορα και ανοιξα την πορτα για να βγω εξω. Ειδα τον Κριστιαν εξω απο το αμαξι του να κατευθυνεται προς εμενα.

-Λαρα, τι εχω κανει γιατι με αγνοεις;

-Κριστιαν απλως δεν ημουν και τοσο καλα σημερα.. ειναι πολλα τα γεγονοτα για μενα. Και δεν ειχα ορεξη.

-Λαρα, δεν μπορεις να με κοροιδευσεις εμενα, μπες μεσα στο αμαξι .

Εντυπωσιαστηκα πως με καταλαβε αμεσως.

-Αστο Κριστιαν, δεν ειναι και τοσο καλη ιδεα.. θελω να πω. Καλυτερα να τα πουμε αυριο.

Εκανα πισω για να φυγω.

Ο Κριστιαν κυριολεκτικα με σηκωσε και με εβαλε μεσα στο αμαξι του. Γελασα νευρικα.

-Καλα Κριστιαν ποση επιμονη εχεις;

-Ολα για την Λαρα μου.

Με φιλησε στο μετωπο.

Ειλικρινα ενιωθα υπεροχα μαζι του.

Ομως, αγχος και αμφιβολιες με κυριευαν. Δεν μιλησαμε στην διαρκεια της διαδρομης, και μετα απο λιγο φτασαμε εξω απο ενα αρκετα μεγαλο σπιτι.

-Καλοσωρισες στο φτωχικο μου.

Που μονο φτωχικο δεν ηταν βασικα.

Ξεκλειδωσε την πορτα και με οδηγησε σε ενα μεγαλο χολ. Ο τοιχος ειχε παντου κορνιζες. Σταματησα λιγο για να τις παρατηρησω.

-Αυτος ειναι ο αδερφος μου.

Ειδα ενα καστανο ομορφο αγορι που εμοιαζε αρκετα στον Κριστιαν.

-Ε καταλαβαινω λιγο την Στεισι τωρα.

Γελασε με αυτο το σχολιο.

-Και αυτη ειναι η οικογενεια σου;

-Ναι, ναι.

Φαινονταν και οι δυο αρκετα καλοσυνατοι ανθρωποι, μακαρι να μπορουσα να τους γνωρισω.

-Ειμαι σιγουρος οτι θα χαιρονταν παρα πολυ αν τους γνωριζα εσενα.

Χαρηκα με αυτο που ειπε ο Κριστιαν.

Κατευθυνθηκαμε προς τα μεσα, το σαλονι ηταν αρκετα μεγαλο το ιδιο και η τραπεζαρια. Απορω πως μπορει να μενει ενα ατομο μονο του εδω.

-Πως ειναι να ζεις μονος σου σε αυτο το σπιτι;

-Εμενα εδω και με την οικογενεια μου.. το εχω συνηθισει πλεον απλα μερικες φορες οι αναμνησεις δεν με αφηνουν να βρισκομαι εδω και απλα φευγω.

Ο γλυκος μου ο Κριστιαν εχει περασει τοσα..

-Κριστιαν.. θελω να σε ρωτησω κατι.

-Εννοειται.

-Η Ντεμπ μου ειπε για καποια Αλισον.. αδερφη του Τζον. Ειναι αληθεια..;

-Οχι παλι αυτη η ιστορια.

Νευριασε και σηκωθηκε ορθιος.

-Κριστιαν αν οντως η Αλισον αυτοκτονησε και ο λογος εισαι εσυ, καταλαβαινεις ποσο δυσκολο ειναι για μενα ετσι;

-ΛΑΡΑ ΤΙ ΛΕΣ; Ποσο δυσκολο ειναι για ΣΕΝΑ; Ξερεις πως περασαν αυτα τα τελευταια χρονια; Ολοι κατηγορουσαν εμενα. Και εγινε μετα το ατυχημα των γονιων μου.

-Μα, Κριστιαν αν της φερθηκες ετσι.. αν την χρησιμοποιησες οπως λενε;

-ΓΑΜΩΤΟ! Γιατι πιστευεις αυτους και οχι εμενα; Ηθελα να σε προστατεψω, ηθελα να μην μαθεις τιποτα για αυτο γιατι ηξερα οτι θα εκανες ετσι.

Αυτη τη στιγμη, φωναζε αρκετα δυνατα.

-Η Αλισον ειχε και αλλα προβληματα. Ειχε προβληματα με τον εαυτο της επαιρνε αντικαταθλιπτικα. Ειναι αδικο να κατηγορουν μονο εμενα. Ολοι ηξεραν πως φερομουν τοτε. Ομως εχω αλλαξει. ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΑΣ ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙ;

Ο Κριστιαν σταματησε να φωναζει και καθισε κατω, ενω τυλιξε τα χερια του γυρω απο το προσωπο του.

Πηγα δειλα προς το μερος του και τον αγκαλιασα.

-Αν σου φτανει αυτο Κριστιαν, εγω το βλεπω.

Τον φιλησα και αυτος ανταποκριθηκε αμεσως.

-Ειμαι τοσο τυχερος που σε εχω διπλα μου Λαρα.. σε παρακαλω μην φυγεις και εσυ.

Περασαμε αρκετες ωρες μαζι, φαγαμε καναμε πλακα. Μαζι του γελουσα οσο με κανεναν αλλον.

Την ωρα που με γυριζε στο σπιτι μου και πρωτου προλαβω να ανοιξω την πορτα και να βγω απο το αυτοκινητο του, με σταματησε.

-Λαρα. Θελω κατι να σου δωσω.

Εβγαλε απο τον λαιμο του το κολιε με το χρυσο γραμμα C και μου το εδωσε.

-Λαρα, θελω να το κρατησεις αυτο.

Ανοιξε την χουφτα μου και το εβαλε μεσα.

-Κριστιαν, οχι τι λες; Αυτο ειναι δικο σου.

-Θυμαμαι πως σου αρεσε. Θελω να το εχεις και να θυμασαι εμενα.

-Θα λατρευα να εχω κατι δικο σου, εισαι σιγουρος πως θελεις να μου το δωσεις;

-Ειμαι σιγουρος, πως θελω να το εχεις και να θυμασαι τον δικο σου Κριστιαν.

-Τον δικο μου;

-Ειμαι δικος σου.