ELITES SERIES: SUFFER

chapter twenty six

A very short update for my babies

---

Parang nabunutan ako ng tinik sa sinabi ko. It was as if this is the most painful but the best decision I ever made.

There's pain in his eyes. I saw how his cold feature breakdown. I tried to move away when he's about to reach me.

"Wag na, Ri. Hayaan mo na ito. Hayaan mo na ganito na talaga tayo." I said trying to make things more casual.

Umiling sya. Nag iwas sya ng tingin ng mag unahan sa pag tulo ang luha nya. With that. It felt like I broke him again.. I saw those pain in his eyes years ago.

Mali na naman ba ako ng desisyon? I want to save myself from him.

"Naiintindihan kita kung bakit iyan ang desisyon mo. Pero sana bigyan mo ako ng pag kakataon. Gusto ko maitama lahat ng pag kakamali ko sa inyo ng mga bata. Lalo na sa iyo. I want us whole. Please Erin, wag ka makipag hiwalay." Hindi sya naka tingin sakin. As if the vase on his side is the most interesting thing in his eyes.

I can see crystal drops from his eyes to his pants.

I took a deep breath as pain line through me. Nag iinit ang sulok ng mga mata ko. Napa higpit ang yakap ko kay Rihana saka marahang umiling. Hanggang mag tuluan na rin ang luha ko.

"I'm sorry.. pero hindi ko na kaya. I don't know how I'm going to bring back everything.." sabi ko kahit basag na ang boses ko. Duon sya tumingin sakin.

Sinalubong ko ang tingin nya. "Hindi ko na kaya pa mag tiwala. Hindi ko na kaya na isang araw makikita uli kita na may kasamang iba. Hindi ko na kaya na isang umaga ikaw uli ang mabubungaran ko at mga alaala ng mga ginawa mo ang babati sakin. God knows how much i want this relationship to work. But it was all too late Ri. I give up and I don't know if I can fight again."

Alas singko ng umaga nang magising ako. Kinuha ko na ang mga gamit na naiayos ko kagabi habang tulog ang mga bata. All that night Rihan was just sitting at the bed. Watching me packing things. Gusto ko sana na di nya alam ang ginagawa ko pero hindi naman mangyayari iyon.

Agad ako lumingon ng may kumaluskos sa likod ko. And there. I saw him staring straight at me. There's hope in his eyes but I ignore it. I know he didn't sleep. He was just staring at me the whole time.

"Erin please.." pinikit ko ang mga mata ko. Ilang saglit lang naramdaman ko na ang matitigas na bisig na pumalibot sakin. I can hear his silent sobs. "Please don't leave me.."

Sinubukan ko kumalas sa kanya pero mahigpit ang pagkaka yakap nya.

"Nakapag desisyon na ako Ri." malamig na sagot ko.

"Gagawin ko ang lahat. Wag ka lang umalis please.. please wag. Ayaw ko na mawala ka sakin." He said burying his face to my neck.

"Bumitaw ka na please Rihan."

"No.. No. No... Pag ginawa ko iyon, iiwan mo na ako. Iiwan nyo na ako."

Yes. He is right. Dadalhin ko ang mga bata kasama ko. Pag naka hanap na kami ng ibang lugar saka nalang ako bibili ng mga pangangailangan nila.

Nararamdaman ko ang panginginig nya. Basang basa na rin ang leeg ko dahil sa mainit na luha nya. He's giving me feather kisses while rubbing his palm slightly to my arms.

"I'm sorry Rihan.. I'm sorry."

Yun lang ang naisagot ko. Na parang sa isang iglap nang hina sya at napa bitaw sa akin. Rihan don't speak that much. He's a man with few words.

I put the backpack on me and went to Rihana who was sleeping on the bed. Marahan ko syang kinarga. She coo a little and her green eyes met mine. Agad din naman iyon pumikit.

Nag lakad si Rihan palapit sakin. Akala ko ay aagawin nya si Riha pero marahan lang syang yumuko saka ito hinalikan sa pisngi. I saw a drop of tear fell down to Rihana's cheek. Nag tama ang tingin namin ni Rihan. His eyes is full of sadness, namumula rin iyon. Lalayo na sana ako ng hawakan nya ako sa mag kabilang pisngi.

"For the last time wife. Let me feel your lips."

Sinubukan ko na hindi sya yakapin. Sinubukan ko na huwag ipakitang nasasaktan ako ngayon sa gagawin ko. Na hindi ko kaya na mawala sya ng mag lapat ang aming labi. Saglitan lamang yon at parang inapakan ang puso ko ng mag hiwalay ang mga labi namin. Pinag masdan nya pa akong maigi saka ngumiti ng mapait.

"I need to remember every part of your face. Hindi ko alam kung gaano katagal ka mawawala o tuluyan ka ng mawawala sakin. Pero narito lang ako, wifey. Pag kaya mo na ibalik lahat ng nawala sayo ng dahil sakin, narito lang ako. Mag hihintay lang ako sayo." Parang may bara sa lalamunan ko na tanging tango lang ang naisagot ko.

Tumango lang din sya sakin habang naka ngiti but i know better that he's hurting. He wipe some tears that escaped from his eyes as he took the small bag from the couch. Mga personal hygiene ng kambal yon.

Sabay kaming lumabas ng silid saka tumungo sa kambal. He kissed the kids as he wake them up. Sabay nya pa itong kinarga na halatang ayaw pa gumising. Hinatid nya kami sa labas, may nag hihintay na na sasakyan duon na kausap ko kagabi. Ihahatid nya muna kami sa hotel.

Pinag mamasdan ko sya habang tinititigan nya ang kambal na natutulog na sa upuan ng van. Again there are tears that escapes from his eyes. Tumingala na sya para mapigilan iyon pero nag patuloy parin ang luha nya. Hanggang sa hatakin nya si Eve na pinaka malapit sa kanya.

Narinig ko ang takas na hagulgol sa kanya.

"I'm gonna miss you Eve. Daddy will miss all of you. Take care of them. Please baby.."

He said as he put back Eve who was still sleeping.

Hindi na ako nag salita pa. Bang makasakay ako sa van ay hindi na ako tumingin sa kanya at sinara ang pinto. Kasabay ng pag andar ng sasakyan ay ang pag tulo ng mga luha ko.

I'm Sorry..

I will find myself again, and when that happens. I will be the one to chase after you again Rihan Montgomery.