Schrijfwedstrijden

4

Bij deze mijn verhaal voor de derde challenge van PrettyLiI-Psych0

---

Ik werd wakker en bleef nog even in mijn bed liggen, nog moe van gisteren. Ik dacht terug aan gisteravond, toen ik weer had gechilld met mijn twee beste vrienden. Leon had weer iets leuks gevonden wat we konden doen. Hij was obsessed met science en zulk soort dingen en ik vond het wel leuk om nieuwe dingen te leren dus vaak hadden we gesprekken over van alles en nog wat. Noah daarin tegen was niet zo van natuur- en scheikunde maar hij vond het wel grappig om mee te komen en domme opmerkingen te maken en zorgde er voor dat we altijd wat te lachen hadden.

Dit keer had Leon iets gebouwd en had het Noah en mij gelijk enthousiast laten zien, een machine om dingen te laten krimpen. Ik had eerst gelachen want zoiets kan toch niet? Maar tot mijn verbazing werkte het en werd de appel die hij wilde laten krimpen, echt kleiner. Noah vond het een goed idee om allerlei verschillende dingen te laten krimpen.

"Is goed, maar we kunnen hem niet op de hoogste stand gebruiken, je weet maar nooit wat er dan gebeurd, misschien wordt wel de hele aarde kleiner." Leon had ons ernstig aan gekeken en ik knikte gelijk, maar Noah was ergens anders met zijn hoofd.

De rest van de avond hadden we gewoon films gekeken en ons vol gegeten met pizza en chips. Rond twaalf uur gingen Noah en ik naar huis en thuis aangekomen was ik gelijk naar bed gegaan.

Ik strekte me uit en pakte mijn telefoon en zag gelijk een bericht van Leon.

Leon
Hey wie heeft dat krimp ding voor het laatste gebruikt?

Ik
Ik denk Noah, maar het duurt waarschijnlijk nog een tijdje voordat hij dit leest

Leon
Damn it, ik denk namelijk dat er iets mis is gegaan...

Ik
Wat?
Waar heb je het over?

Leon
Kijk eens naar buiten dan zie je wel wat ik bedoel

Ik zuchtte en verliet mijn warme bed om naar het raam te gaan. Ik keek naar buiten en zag eerst niks vreemds, tot er iets langs mijn raam liep. Het was groot, harig en leek verdacht veel op mijn kat.

Ik

Wtf er liep iets langs mijn raam en het leek echt veel op mijn kat
Wacht zeg niet dat mijn kat gegroeid is door dat ding? Dat ding moet toch dingen kleiner maken?

Leon
Inderdaad, je kat is ook niet groter, de mensheid is kleiner geworden

Noah
Wat heb ik gemist? Ben pas net wakker

Leon
Noah, zeg niet dat je het apparaat op de hoogste stand heb gezet

Noah
Ehm...
Misschien wel

Ik
Wat bedoel je misschien wel?
Ja of nee?

Noah
Ik dacht dat het niet zo erg zou zijn

Leon
Ik heb het nog tegen je gezegd
Wat dacht je wel niet?
Je bent zo dood

Noah
Het spijt me, oke, ik dacht dat je een grap maakte

Ik
En nu?
Hoe lossen we dit op?

Leon
Ik denk dat het het beste is als jullie zo snel mogelijk naar mij toe komen en dan verzinnen we wel wat.

Noah
Ik weet niet of ik tijd heb

Ik
Noah je komt
Jij hebt ook hiervoor gezorgd

Ik kleedde me snel aan en liep naar beneden om iets te eten te pakken. Mijn ouders en zus lagen waarschijnlijk nog te slapen dus ik verliet zonder problemen stilletjes het huis. Hoe ging ik naar Leon's huis komen? Op de fiets? Normaal gesproken was het een kwartiertje fietsen, maar omdat alles gekrompen was, waren alle afstanden natuurlijk veel groter geworden en zou het echt vijf uur voordat ik daar zou zijn op de fiets. Ik dacht even na en zag mijn kat weer langs lopen en ik kreeg een idee.

Niet veel later zat ik op zijn rug en probeerde mijn gillen in te houden. Hij was aan het sprinten en ik kon me met moeite vasthouden aan zijn vacht. Na een kwartier waren we bij Leon's huis en ik sprong van hem af. Ik probeerde er fancy uit te zien terwijl ik dat deed maar natuurlijk lukte dat niet en viel ik hard op de grond. Ik wreef over mijn zere benen en liep naar de voordeur. Nog voor ik aan kon kloppen, werd de deur opgedaan en werd ik naar binnen getrokken door Leon.

"Hannah, waar bleef je nou? We zitten al eeuwig te wachten." Leon nam me mee naar de woonkamer waar Noah stilletjes op de bank zat.

"Ook goedemorgen," mompelde ik.

"Maar nu ben je er en daar gaat het om." Leon ging ook op de bank zitten en ik ging tegenover hun zitten op een stoel.

"Hoe gaan we dit oplossen?" Vroeg ik toen ze allebei gewoon stil voor zich uit keken.

"Daar heb ik dus ook al over nagedacht en de enige oplossing lijkt om alles weer normaal te maken." Leon keek me kort aan en keek daarna weer voor zich uit.

"No shit Sherlock, maar hoe wil je dat gaan doen? Je hebt zeker niet iets om het terug te draaien." Diep van binnen hoopte ik dat hij dat wel had en ons voor de grap liet stressen en dat Leon zou vertellen dat alles goed zou komen.

"Nee, dat heb ik niet, anders zou alles weer normaal zijn." Leon ging met zijn hand door zijn haar en keek bezorgd.

Noah die de hele tijd stil was, keek ons allebei aan. "Dus de wereld is nu voor altijd klein en er is niks wat we kunnen doen?" Zijn blik was een beetje bang en zijn stem trilde.

"Ja, want wie luisterde er niet naar mijn waarschuwing?," siste Leon terwijl hij Noah een beetje boos aankeek.

"Ik wist toch niet dat je het zo serieus bedoelde, ik dacht dat het gewoon een van je stomme grappen was." Noah keek geïrriteerd terug naar Leon.

"Ik heb een fucking machine gemaakt die dingen krimpt en je denkt dat ik grappen maak als ik zeg dat het gevaarlijk is?" Leon stond boos op en Noah stond ook op, klaar om iets terug te zeggen.

Ook ik stond op, helemaal klaar met dit gedoe. "Jongens, hou op ruzie te maken. Het is de schuld van ons allemaal, Noah had hem niet moeten gebruiken, Leon had het duidelijker moeten zeggen en ik had beter moeten opletten." Ik keek ze allebei intimiderend aan, normaal gesproken hadden ze nu gelachen omdat ik veel kleiner was dan zij en er waarschijnlijk alles behalve intimiderend uit zag, maar ze hielden hun mond. "Het gaat er nu niet om wiens schuld het is en waarom, het gaat erom dat we een oplossing vinden. Dan is het niet zozeer een oplossing om alles terug te draaien maar om de schade te beperken. Zowel voor de mensheid, als voor ons omdat wij dit hebben gedaan."

Noah was de eerste die weer wat zei. "Niemand mag er achter komen dat wij dit hebben gedaan, nooit."

"Eens," mompelde Leon.

"We houden allemaal gewoon onze mond en doen alsof we er niks van weten. We vertellen het niet aan onze vrienden, familie, niemand." Ik keek ze allebei ernstig aan. "Denken jullie dat jullie dat kunnen?"

"Ja." Zeiden ze in koor en we glimlachten een beetje naar elkaar.

Ik liep naar ze toe en we gaven elkaar een knuffel.

Ja, het zou zwaar worden, zo leven en dit geheim houden, maar we zouden het kunnen zolang we maar bij elkaar bleven.