Locked by you [Herschrijving]

14.

Evelien

'Sorry... Ik weet niet wat ik moet zeggen...' Zei ik stil. 'Dat hoeft ook niet. Jouw warme handen waren genoeg.' Snikte hij en forceerde een glimlach terwijl hij zijn handen in de mijne legde. 'Het was vast vreselijk voor je...' Mompelde ik. 'Als kleine jongen denk je er niet over na. Ik besefte niet wat er gebeurd was. Ze was er plots niet meer. Ik was een dromer en fantaseerde er op los om mijn verdriet te verwerken. Ik geloofde dat ze een deel van de sterren geworden was en dat ze altijd over me zou waken.'

'Daar geloof ik ook in, maar dan bij mijn oma. Ze stierf in haar slaap. Ze zit opgesloten, niet in een nachtmerrie zoals wij, maar in een droom. Misschien zijn ze wel bij elkaar en waken ze samen over ons.'

'Daar wil ik wel in geloven...' Glimlachte hij.

Hij draaide zich weer met zijn rug naar me toe en wilde zijn T-shirt van de grond rapen, maar bleef verstijfd staan toen ik mijn handen op zijn rug legde. Ik wreef voorzichtig over de wonden, het was alsof ik niet geloofde dat ze echt waren. Ze waren namelijk met veel en zagen er allemaal ontzettend pijnlijk uit. Hij kneep zijn ogen kort dicht en kreunde zacht. 'Sorry...' Zei ik en trok mijn handen weer weg. 'Het is oké, ik ben de pijn wel gewend.' Zei hij.

Plots ging de deur open. Het was Luca die binnenkwam. 'Waar blijven jul-' hij maakte zijn zin niet af en keek ons met open mond aan.

'Het is niet wat je denkt, Luca!' Riep Jonas snel en trok zijn T-shirt weer aan. 'Gingen jullie elkaar ontmaagden?' Vroeg hij al lachend. 'Nee!' Riepen we in koor. 'Jullie mogen best eerlijk zijn hoor!' Lachte Luca. 'Rot op Luca.' Gromde Jonas. 'Natuurlijk... Ik stoor jullie vast...' Grijnsde hij.

Ik balde mijn vuisten en stapte op Luca af. Hij was veel groter dan ik, maar dat kon me niet schelen. Ik ging vlak voor zijn neus staan. 'Jonas en ik waren gewoon aan het praten, idioot! Hij toonde me zijn wonden op zijn rug! Je hoeft er dus niets achter te zoeken!'

'Dat hoop ik maar.' Grijnsde hij. Luca duwde me vervolgens aan de kant en ging tegenover Jonas staan. 'Laat haar ontmaagding maar aan mij over. Haal je maar niets in je hoofd. Ze is binnenkort van mij.'

'Hoezo?' Vroeg Jonas.

'Daar kom je straks wel achter...' Lachte Luca.

'Zeg op!' Riep Jonas ongeduldig.

'Ik werd net gebeld. Door James. Hij zei dat hij jou ook al had proberen te bereiken, maar je nam niet op.'

'James?' Stotterde Jonas.

'Ja, er zou één of ander klein probleempje zijn...' Grijnsde hij.

'Katie!' Riep ik bang. Jonas slikte en keek me vervolgens met angstige ogen aan.

'Je vader zal niet blij zijn... En daardoor zal hij Evelien aan mij geven.' Zei Luca.

'We moeten naar Katie en James toe!' Riep ik ongerust. Jonas knikte. 'Misschien redden we het nog!' 

We renden zo snel als we konden de toiletten uit. 'Wat gebeurd er? Waar gaan jullie heen?' Vroeg Frances verward, maar Jonas en ik liepen haar zo voorbij en renden het café uit.

Ik wist niet wat er met mijn vriendinnen zou gebeuren, maar ik maakte me op dat moment vooral zorgen om Katie. Wat als ze haar zouden doden?!

Jonas

We hadden het gebouw gelukkig snel bereikt. We stormden naar binnen, maar werden al meteen door mijn vader tegengehouden. 'Wat krijgen we nu?' Vroeg hij al lachend. Ik was verbaasd dat hij niet meteen boos reageerde. Had ik me vergist? Wist hij dan toch nog niet van Katie af?

'Waar is James?' Vroeg ik meteen en probeerde op adem te komen. 'Geen idee.' Grijnsde hij. Zijn grijns, die maakte me steeds bang. Het leek wel alsof hij loog. Ik durfde te wedden dat hij wel wist waar James zich bevond. 'Oké, dan zoeken we hem wel.' Zei Evelien en wilde mijn vader voorbijgaan, maar hij hield haar tegen. 'Niet zo snel...' Grijnsde hij. 'Jullie komen met mij mee.' Evelien en ik keken elkaar bang aan. Dit kon gewoon niet veel goeds betekenen.

Heeey mensen! Ik hoop dat jullie genoten hebben van het hoofdstuk! Vergeet dan zeker niet te stemmen en te reageren! Tot snel!