Het rendier met de gouden hoeven // Voltooid!

Een vreemde uitnodiging

Het begon allemaal met een brief. Een onschuldig uitziende witte envelop met een spannende Finse postzegel erop. Hij lag op me te wachten toen ik thuiskwam. Ik was laat, want ik was na school nog naar de voetbaltraining geweest. Papa, mama en mijn broertje Greg keken me verwachtingsvol aan. Ik scheurde de envelop open en zag twee vliegtuigtickets: Brussel-Helsinki en Helsinki- Brussel. Ik knipperde met mijn ogen. Verder nog een kaartje met een rendier erop. Op de achterkant stond Tot binnenkort! Oom Niels. 'Wie is oom Niels?' vroeg ik behoedzaam. Ik zag ook dat er een brief voor mijn ouders op tafel lag, ook met een Finse postzegel. Mijn mama was geboren in Finland, maar van familieleden daar , wist ik niets. 'Dat is een oom van me', zei mama. 'Ik heb jarenlang niets van hem gehoord. Hij woont in de stad Rovaniemi, diep in de toendra van Lapland.

Hij heeft daar een rendierboerderij. Hij nodigt je uit om volgende week bij hem te komen logeren.' 

'Vlak bij de Kerstman!' kwetterde Greg. Ik keek haar verachtelijk aan. Wie geloofde er nog in de Kerstman? Ik in elk geval niet. Ik keek opnieuw naar de kaart met het rendier. Ik voelde er bitter weinig voor om een week lang op te trekken met een rare oude man, die ik niet eens kende. In een land dat zo koud was dat het snot in je neus ervan bevroor. En in deze tijd van het jaar was het er ook nog bijna de hele tijd donker: de beroemde poolnacht. Ik schraapte mijn keel. 'Ik mag toch niet zomaar een week wegblijven van school?' Ik liet het klinken alsof het me speet. Maar papa grijnsde breed. 'Ik heb vanmiddag naar je school gebeld. Je mag een week weg op voorwaarde dat je een uitgebreid verslag maakt over Lapland. Ik knikte sprakeloos. 'Ben je niet bang om in je eentje naar Finland te gaan? vroeg Greg, dat kleine spook. Kon ze gedachten lezen? Ik haalde mijn schouders op. 'Waarom zou ik bang zijn?' 'Er is daar  internetverbinding en Oom Niels zegt dat je gsm tot in het bos zou moeten werken', zei papa. 'We zullen een heleboel warme kleren voor je moeten inpakken', bedacht mama. Ze ging in mijn kleerkast meteen op jacht naar een skipak, wollen vesten en fleeces. Ik zou een grote koffer meenemen om alles erin te krijgen. Dat kwam ervan als je richting Noordpool ging reizen... Waar was ik aan begonnen? 'Ik wow dat Ik de kerstman kon zien', begon mijn broertje weer. Ik snoerde hem de mond. 'Ik ben geen vijf jaar meer hoor! De kerstman, dat is niets meer voor mij!' Ik krabde in mijn haar. 'Ik weet het wel... Volgens mij is er in Lapland niet veel te beleven. Sneeuw en nog een eens sneeuw. Saai!' 

'Het is altijd interessant om een tijdje in een heel ander land te leven', zei papa. 'En oom Niels zegt dat je met een sneeuwscooter mag rijden.' Toen was ik verkocht, ik geef het toe. Dat leek me supercool: op zo'n sneeuwscooter besneeuwde hellingen af razen als een echte Formule 1-piloot, met een helm op mijn hoofd. De folklore van de streek nam ik er dan wel bij. 'Lapland wordt bewoond door Sami', vertelde Greg. Ze was natuurlijk al op internet gaan neuzen. 'Ze wonen in boerderijen of houten chalets. Ze eten vaak zalm en rare gerechten zoals in mosterd gestoofde haring met veenbessen en rendierbouillon.' 'Maar waarom wil die oude man me zo graag leren kennen?' vroeg ik me af. 'Hij heeft geen familie', legde mama me uit. 'Hij wordt oud en wil daarom graag de band aanhalen met zijn nicht en haar kinderen.' 

Daarom stond ik de week erna dus in Zaventem, met eindbestemming toendra. Er zat een knoop in mijn maag en mijn keel zat dicht van spanning. Ik zou voor het eerst in mijn leven gaan vliegen. Bij het opstijgen schommelde het vliegtuig zo erg dat mijn maag rare sprongen maakte. En bij de landing was het nog veel erger: ik had het gevoel dat mijn maag ergens weer een slingerbeweging maakte.  'Dat komt door de populaire luchtstromen', legde de stewardess me uit. 'Niet bang zijn, het gaat allemaal goed. Onze piloot heeft dat al vaker gedaan.' Ze boog wat dichter naar me toe. 'De Kerstman wordt ook heen en weer geslingerd op zijn reis met de slee, maar dat belet hem niet om zijn cadeautjes uit te delen', zei ze samenzweerderig. 'Hij trekt zich niets aan van stormvlagen en wervelwinden. En jij bent toch even dapper als hij?' Ik kroop diep in mijn stoel. Wat moest ik met de Kerstman? Dacht ze soms dat ik een kleuter was? Maar ik was wel blij toen we eindelijk op vaste bodem stonden. Door de vrieskou leek de vlakte vol glimmende lichtpuntjes. Mooi, maar ik was er niet voor in de stemming. Volgens de klok was het middag, maar buiten was het nacht. Finland zag er vijandig en vreemd uit.