Sirius.

3. Bölüm.

Zaman geçiyor. Hangi gün, ay ya da yıldayız bilmiyorum. Tek bildiğim burada kaldığım sürece her şeyden nefret etmeye başladığım. Düşündüğüm tek kişi Harry. Onun iyi olmasını dilemekten başka bir şey yapamıyorum. Her gün yeni getirilen suçluların çığlıkları ile uyanıyorum. Bazıları ölüyor, nasıl bilmiyorum. Kapılar açılıyor, ölüler götürülüyor. İstemeden de olsa kendimi düşünüyorum. 

Bende burada mı öleceğim? Bu kadar sefil bir şekilde? Hayır, Harry'yi görmeden ölmeye niyetim yok. Onu o kadar merak ediyorum ki. Hangi yılda olduğumuzdan bile emin değilim. O kadar berbat ki burası. Bazen geçmişe dönmek istiyorum. Henüz Hogwarts'ta olduğumuz yıllara. Remus.. Yaşayan tek dostum. Gerçi onun da bana inandığından emin değilim ama daha yaşayacak çok şeyimiz vardı. Biz olmadan Dolunay'ı atlatabiliyor mu, emin değilim. Belki evlendi, bilmiyorum. Tek bildiğim buradan nefret ettiğim. En kötü anılarımı aklıma getiriyor burası.

**************

"Sen Black soyadına layık değilsin!"

"Neden her şey soyad anne?!"

"Sende mi böyle olacaksın?! Andromeda gibi?"

"O hiçbir şey yapmadı?!"

"Sus! Sen Black ailesine layık değilsin!"

"Öyle mi? O zaman giderim!"

"Git! Ama bu eve döndüğünde senin yerin olmayacak!"

**************

"Ne oldu Sirius?"

"Black ailesine layık değilmişim falan. Kısacası annem evden attı Mrs. Potter."

"Ah canım! Geç içeri Sirius, James odasında."

"Çok teşekkürler."

"Lafı mı olur? Sende benim oğlumsun."

************* 

"Sonunda seni aileden atmışlar kuzen?"

"Kes sesini Bellatrix."

"Yazık sana Sirius. Slytherin olsaydın her şey daha iyi olabilirdi."

"Sana fikrini sormamıştı sanki Malfoy?" 

"Öyle mi Potter? Eviniz sığınma evi gibi olmuş diyorlar?"

"Lucius! Gidelim hadi."

"Her zaman dediğim gibi Narcissa, Andromeda'dan sonra sevdiğim tek kuzen."

******************