Prologue

10 2 1
                                    

'' Ano na naman bang nangyari Rovaine? Why did you break up with Gio? Akala ko pa naman seryoso ka na sa kanya kasi umabot na kayo ng isang buwan."

Angel is always like that, scolding and questioning me about my ex-boyfriends. Well I can't blame her. Gaya ng nasabi niya, umabot na kami ni Gio ng isang buwan na sa tingin ko'y pinakamahaba kong naging karelasyon simula nang maging magkaibigan kami ni Angel.

" You really are a player." Nakasimangot na dagdag pa niya.

"Nah, you know I'm not a player. Hindi ko naman pinagsasabay-sabay a, 'di ko lang talaga sinasadya na sunod-sunod sila hahaha."

Natatawang umiling na lang ang aking kaibigan.

"You should change Rovaine. Tandaan mo sobrang digital na ng karma ngayon. I know how crazy you can get. I just can't imagine what you will do once you fall in love and karma hits you hard."

"Yeah, yeah, tama na sermon mo. Maiba tayo, nasaan na ba yung sinasabi mong boyfriend mo?" We're at a cafe near our school. Tinext lang ako ni Angel na magkita raw kami rito para maipakilala na niya sa akin ang kauna-unahang nobyo niya.

"Malapit na raw siya. May tinapos lang na school works," sagot niya habang nakatingin sa kanyang cellphone. " Oo nga pala, be nice to him, okay? Mabait naman yun eh."

She really knows me. Meron kasi akong ugali na lagi kong sinusunod ang kutob ko pagdating sa mga tao lalo na kapag unang beses ko pa lang nakilala, My instinct is often right about whose worth giving attention and whose not. Kaya naman kapag may naramdaman akong parang hindi tama sa isang tao, hindi ko na ito pinag-uukulan pa ng pansin at panahon kung hindi naman kinakailangan.

"Oo na, kaya ko na naman maging mabait paminsan-minsan. Alam mo namang ayoko sa late."

Ilang minuto pa ang lumipas bago nakangiting itinaas ni Angel ang kanyang kanang kamay upang kawayan ang bagong pasok na lalaki sa cafe. A tall man in black polo shirt and gray pants came to us. Oh boy! Someone looks like a good boy here.

" So Rovaine, this is Saber, my boyfriend."

He looked at me with those innocent yet mysterious looking slanted eyes covered by his eyeglasses. His red thin lips formed a smile when he extended his hand to me. The moment he said "hi" I thought karma already hit me. 

Don't Blame MeWhere stories live. Discover now