Legend Of Airiel Knight:Stanzell Academy

Prologue

"Useless!"

"Bitch!"

"Your not belong here!"

"You don't have power!"

"Go! Leave and never comeback!"

"You should go back to where you belong!"

"How can you come here if you don't have power?!"

"Your not important so just leave bitch!"

When will they stop? When will they accept me? When will they see me as I am? When will I live peacefully? When will I have friends? When I'm dead? When I'm not breathing? When I'm not here? Oh come on I'm just like them too.

Hindi ba nila nakikita na pare-pareho lang kami? Na kaya ako nakapasok dito ay dahil meron din ako ng tulad nang sakanila? I just came two weeks ago and i dont know what power i have because i live in human world for almost 17 years! And now they're telling me to leave because i dont belong here? What a lame reason!

In my two weeks here, every day they bully me. Araw araw nila akong sinasabihan ng masasakit na salita but i just ignore them. Anong magagawa ko? Eh kahit ako nga ay hindi alam kung anong meron ako. Can they just wait? Until i find out what power i have?

Wala akong kaibigan. Walang mapag sasabihan ng hinanakit. Dahil walang may gusto sakin. Walang may gustong lumapit dahil wala akong kapangyarihan. Dahil isa lang daw akong ordinaryong tao na hindi alam kung paano protektahan ang sarili. Kahit dorm mate wala rin. Pero parang meron nang nauna sakin doon dahil sa  mga gamit. But I think she go away and went to something far from me. Sino nga ba ako para maging isang dorm mate nya? I'm just a nobody.

"Ahhhhh" Bigla nalang akong napasigaw sa sakit at napahawak sa ulo ko na tinamaan ng kung ano. Agad kong nilingon kung sino ang bumato sakin at nakita si Fritzy na may hawak na isang snowball na may mga tinik. Pinaglalaruan nya ito sa kamay nya. Hinahagis pataas at saka sasaluhin. Alam kong yon ang ipinangbato nya.

"Ahhh tama na please" Pag mamakaawa ko ng bigla nya na naman akong batuhin. Hindi na talaga sya natigil. Sya rin kasi ang araw araw na nangbu-bully sakin. Lagi nya kong sina-saktan physically.

"Hahahaha at ngayon natuto kanang mag maka-awa?" Sarcastic nitong saad at saka ulit ako binato. Hinarangan ko nalang ang aking mukha ng aking kamay para hindi na matamaan. Dahil sa lakas ng pag bato nya ay napa upo ako sa daan.

Tinignan ko sya ng masama at nagulat ng bigla syang magpalabas ng isang napakalaking snowball na may mga maliliit na tinik!

Agad kong ipinikit ang aking mata at hinayaang tumusok sakin ang mga tinik pero hindi ko ito naramdaman. Nag hintay pa ko ng isa pang minuto ngunit wala talaga,kaya dahan dahan kong binuksan ang mga mata ko at nakita si Fritzy na naka upo din tulad ko sa damuhan at nanglalaki ang matang tumingin sa likuran. Nakita korun ang nagkakalat na swon sa daan na para bang may wumasak dito.

"Ph-pheonix." Tila takot na saad ni Fritzy habang naka-tingin parin sa likod ko. Dahan dahan akong tumalikod at nakita ang isang lalaking may hawak na fireball na nakatingin kay Fritzy. Hindi ko alam pero maski akoy natatakot sa kanya. Ngayon ko lang naman sya nakita sa tagal ko dito sa Stanzell Academy.

"Tsk!tsk !tsk! Akala ko naman ay magaling ka? Eh bakit mo pinapatulan ang isang mahinang tulad nya?" Saad nito at tumingin sakin kaya nagulat ako ng bahagya. Pula din kasi ang mga mata nya.

Masaya na sana ako nang hindi nya lang sinabi ang mahina. Oo alam kong mahina ako! Walang kapangyarihan! Walang kwenta! Alam ko na yon! Fahil araw araw iyon ang sinasabi nila sakin.

"Umalis kana Fritzy kung ayaw mong matunaw" Seryoso nitong tugon. Kaya dali daling tumakbo si Fritzy at iniwan kami. Nang mawala sya sa paningin ko agad akong tumayo at pinagpagan ang damit. Tinignan ko sya,ngumiti naman sya sakin at naglakad pero nilagpasan ko lang sya. Alam ko naman kasing sasabihan nya lang akong mahina kaya masmabuting umalis nalang ng mas maaga.

"U-uyy wala man lang bang thank you?" Sabi nito at sumabay sakin sa paglalakad. Nagulat ako syempre kasi may kuma-usap na sakin pero hindi parin nawawala ang takot na baka ay maliitin ako nito. Kaya hindi ko sya pinansin at naglakad nalang ng naglakad.

Naka sunod parin sya sakin.

"Hey. Ang sungit mo naman. Ikaw na nga ang tinulungang hindi kapa marunong mag thankyou. Sana hindi nalang kita tinulungan kahit na babatuhin kana ng malaking snowball na yon."

Napatigil naman ako sa pag lalakad. Hindi dahil magso-sorry ako,kundi sa sinabi nya. Kung ganon ay parang sinabihan nya lang ako nang mahina? Na walang kwenta? Ito na nga ba ang sinasabi ko. Nanunumbat sila sakin! Tinutulungan nya lang ako kasi para ipamukha saking wala akong kwenta! Na mahina ako! Nang huminto ako ay napahinto din sya. Hinrapko ang mukha nya. Ang kaninang nakangiti ay napalitan ng pagtataka at parang nakokonsensya. Dahil may luha nang tumutulo sa mata ko.

Marahas ko itong pinahid at tinignan sya ng masam. "Kung ganon edi sana hindi mo na ko tinulungan!! Sana hindi kanalang nake-alam! Kung manunumbat ka! Alam ko naman eh?" Sarkastiko akong tumawa at pinahid muli ang luha ko." Alam ko namang wala akong kwenta! Walang silbi! Walang kapangyarihan! Mahina! Hindi kayang protektahan ang sarili! Oo alam ko yon! Kasi yon ang ipinamumukha ng lahat sa akin! Kaya hindi mo na kailangang sabihin kasi dito sa isip at puso ko nakatatak ang mga yon!!"

Dali dali akong naglakad at iniwan syang tulala sa daan. Wala akong pake-alam kung may nakatingin sakin! Sanay na ko eh! Ano pang ikahihiya ko?

------------------------------
--------------

@Im_anonymous101

Please support my story. This is my first time to write a fantasy genre. Kaya sorry if pangit sya or what.

Vote,Comment, and Share *^▁^*