Κρυσταλλία

Σκηνή Πρώτη, Εσωτερικό, Θάλαμος Ψυχιατρείου

(Σκοτάδι)

«Μπορείς ν' ανοίξεις την κουρτίνα; Σε παρακαλώ.»

(Καμία απόκριση.)

«Ξέρω ότι είσαι εκεί. Σε παρακαλώ.»

(Ξαφνικά η κουρτίνα τραβιέται
και φως πλημμυρίζει το δωμάτιο.
Η Κρυσταλλία κοιτάζει την κοπέλα
με τα μαύρα ίσια μαλλιά.)

«Ποια είναι αυτή; Τι σχέση έχει με μένα; Τι μου συμβαίνει;»

«Αυτή η συνήθεια να μονολογείς φωναχτά... Σε κάνει να φαίνεσαι... τρελή.»

«Ποια είσαι; Τι γίνεται εδώ;»

«Είμαι η Μαργαρίτα... παιδική σου φίλη. Μάλλον δεν με θυμάσαι.»

«Θυμάμαι να... Είχα βγει με το Δημήτρη. Και μετά... τίποτα.»

«Πρέπει να θυμηθείς. Προσπάθησε να...»

«Μα πού βρίσκομαι;»

(Ο καρπός της είναι δεμένος.)

«Γιατί είμαι δεμένη; Τι διάολο;»
«Είναι για το καλό σου.»
«Μαργαρίτα! Τι μου κάνατε;»

«Για το καλό σου...»

«Μαργαρίτα σε παρακαλώ! Μαργαρίτα! Μη φεύγεις!»

(Βγαίνει. Μπαίνουν οι νοσοκόμοι κι ο γιατρός.)

Σκηνή Δεύτερη, Εσωτερικό, Θάλαμος Ψυχιατρείου

(Μπαίνει η Μαργαρίτα.
Η Κρυσταλλία κάθεται δίπλα στο κρεβάτι.
Ο καρπός της είναι δεμένος με ιμάντα.)

«Γεια σου Μαργαρίτα.»

«Με θυμάσαι;»

«Πώς να σε ξεχάσω; Τη φύλακα άγγελό μου;»

«Κρυσταλλία, έπρεπε. Για το καλό σου.»

«Έπρεπε. Για το καλό μου.»

«Πίστεψε με! Εγώ δεν ήθελα να σε βλάψω. Για σένα το έκανα.»

«Αν θες να κάνεις κάτι, για μένα, βγάλε με από εδώ. Λύσε με, γαμώτο!»

«Αυτό δεν είναι στο χέρι μου. Υπάρχει... κίνδυνος»

«Εγώ; Εμένα θεωρείς κίνδυνο;»

(Τη βουτάει απ' τη μπλούζα.
Η Μαργαρίτα αιφνιδιάστηκε αλλά καταφέρνει και ξεφεύγει.
Φτιάχνει τα ρούχα της.)

«Λυπάμαι, Κρυσταλλία. Αλλά εσύ το προκάλεσες.»

(Κάνει νόημα στην πόρτα
και μπαίνουν οι νοσοκόμοι με τον γιατρό.)

Σκηνή Τρίτη, Εσωτερικό, Θάλαμος Ψυχιατρείου

«Μαργαρίτα... Θυμάμαι τότε που πήγαμε και κάναμε τατουάζ. Θυμάσαι; Τότε δεν είχε σχεδόν κανείς τατουάζ. Η μητέρα σου... Είχε κόλλημα με τη θρησκεία και νόμιζε ότι μας είχε κυριεύσει ο διάβολος.»

«Καλά, και σένα ο αδερφός σου απ' το μαλλί σε τράβαγε.»

«Τουλάχιστον δε μου 'λεγαν για διαβόλους.»

«Πάντως κι οι δύο κάναμε τις τρέλες μας και δοκιμάσαμε τις τύχες μας. Εσύ εδώ, εγώ Ιταλία. Κι οι δύο από κατεστραμμένες οικογένειες. Αλλά εσύ τα παίρνεις όλα πολύ βαριά. Δεν απορώ που...που...»

«Βγήκα τρελή;»

«Όχι, όχι, Κρυσταλλία, δεν εννοούσα αυτό. Πάντως σε βλέπω καλύτερα να ξέρεις.»

«Ο γιατρός είπε ότι αύριο θα μου βγάλει τον περιορισμό.»

«Αυτό είναι καλό, δεν είναι;»

«Μάλλον.. Είναι;»

Σκηνή Τέταρτη, Εσωτερικό, Θάλαμος Ψυχιατρείου

(Η Κρυσταλλία κρατάει στο χέρι της το εξιτήριο.
Μπαίνει η Μαργαρίτα.)

«Ήρθες! Πόσο χαίρομαι που ήρθες.»

«Εννοείται ότι θα ερχόμουν.»

«Θα 'ρθει και ο αδερφός μου όπου να ναι.»

«Κρυσταλλία... Κρυσταλλία, ο Δημήτρης...»

«Ο Δημήτρης τι;»

«Ο Δημήτρης... είναι... Ο αδελφός σου σκοτώθηκε. Είχες μεθύσει, τρακάρατε.»

(Η Κρυσταλλία κοιτάει το εξιτήριο.
Έπειτα ακούει την ησυχία του θαλάμου.
Τρίβει τους καρπούς της.)

«Θα 'ρθει να με πάρει.»
«Όχι, Κρυσταλλία, δεν θα 'ρθει.»
«Μου το είπε, πως»
«Κρυσταλλία... Ο Δημήτρης είναι νεκρός.»

(Η Κρυσταλλία την κοιτάει στα μάτια.)

«Λες ψέματα, ε; Πες μου πως λες ψέματα.»

«Μακάρι να μπορούσα, γλυκιά μου.»

«Συγνώμη... Συγνώμη... Συγνώμη...»

(Η Κρυσταλλία κλαίει.
Η Μαργαρίτα την αγκαλιάζει.)