M.o.o.n.l.i.g.h.t ~why don't we imagine~

Code sirene

Kathryn pov

Er kwam iemand binnen lopen, ik kon niet goed zien wie het was, want het was pikke donken. Ik dacht even dat het mijn vader was. "Rustig, ik ben het maar" zei en zeer bekende stem die ik niet goed kon plaatsen. Ik dacht even na en opeens schoot het in mijn hoofd dat het daniel zou kunnen zijn. "D d...aniel b...ben jij dat?"ik kon niet goed zien of hij het was. Het zou kunnen, lang dun en met dezelfde houding als Daniel. "Ja, ik ben het". Ik glimlachte en er liepen een paar tranen over mijn gezicht. Als hij wist wat er allemaal gebeurd was dan zou hij snappen hoe blij ik nu ben. "K..kan je me hier uit helpen?" vroeg ik een beetje opgelucht. Daniel knikte en pakte een stuk glas op van de grond en begon de touwen los te snijden. Toen ik vrij was kon je pas goed de brandplekken zien die gevormd waren door de touwen. Ik stond op maar ik viel weer terug in haar stoel, mijn benen zijn nog steeds zwak. Daniel ondersteunde me tot aan de trap naar de woonkamer. Ik voelde me al een stuk beter en zei "Ik kan het zelf wel weer verder" We liepen de trap omhoog de woonkamer in. Ik bleef even staan, mijn vader stond stil zonder zich te bewegen midden in de woonkamer. Zijn pupillen waren groot, een teken dat Daniel hem onder controle had, dat had ik geleerd. "Heb jij..." begon ik"Ja ik heb hem onder controle", zei Daniel die vermoeid glimlachte. "maar ik weet niet voor hoe lang nog" plakte hij er achter aan. Ik knikte "Dan moeten we gaan" zei ik snel. Daniel begon weer te zingen en langzaam liepen we de deur uit naar buiten. Toen we buiten stonden ging er een schok door Daniels lichaam heen. Hij zakte in elkaar, de vermoeidheid was duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Daniel keek bang naar zijn handen, ze zagen er uitgedroogd en verrimpeld uit. Daniel begon te praten maar zij stem kraakte helemaal. "Water... breng me naar Jonah" zei daniel met moeite. Ik knikte, ik pakte daniel op en begon te rennen zo hard als ik kon. En geloof me ik ging hard, mensen kunnen toch niet zo hard rennen? Het maakte me niet uit of het menselijk was of niet. Mijn vriend die voor me gezorgd heeft is in nood en ik kan eindelijk iets terug doen.

Ik rende door het nogsteeds rood bruin en geel gekleurde bos. Ookal was het novermber, er waren hier en daar nog blaadjes aan de bomen. Ik sprong met een sneltreinvaart over boomstronken heen en stapte hier en daar in wat plassen. Ik wist niet waar ik heen ging maar ik volgde gewoon mijn instinct, ik voelde wat veranderen, mijn energie nam toe. Daniel leek op slag lichter geworden. Over daniel gesproken, hij was helemaal groen wit weggetrokken. Er waren rare zwemvliezen tussen zijn vingers ontstaan en hij had zijn ogen dicht. Ik moet opschieten dacht ik in mezelf. Ik ging nog harder rennen en het gebied werd al snel bekender. Het was nog maar heel even tot Jonah's huis. En ja hoor dat stond het rustig, alsof er de laatste paar dagen niks gebeurd was. De scherven waren opgeruimd en het raam was gerepareerd. Ik minderde vaart en ik liep het laatste stukje tot aan de deur. Ik klopte aan terwijl ik nog uit stond te heigen. Jonah deed de deur open, zijn ogen werden groot. "Kathryn... Ik..." Begon Jonah. "Niet nu jonah daar is geen tijd voor, help me liever met Daniel" onderbrak ik hem. Het leek Jonah nu pas op te vallen dat ik daniel in mijn handen had. "Oh god... CORBYN, CHRISTINA, ZACH, JACK,  CODE SIRENE" riep jonah zo hard als hij kon. "Kom binnen nodigde jonah me uit". Ik liep rustig het huis binnen terwijl jonah zo snel als hij kon naar boven rende met Daniel in zijn armen. Ik hoorde iets gevuld worden met water. Ik hoorde wat ohh's en wat ahh's en gestommel. Ik wachtte rustig af en ging op de bank zitten. Ik moest nog een beetje bijkomen van de tocht.

Na een paar minuten kwam iedereen naar beneden lopen en ze plofte een voor een op de bank neer. "Dus kathryn" door brak jack de stilte "wat is er allemaal in de tussentijd gebeurt?" Ik haalde diep adem "ik was terug naar huis gegaan en werd in de kelder gegooid, ik viel flauw en werd wakker vastgebonden op een stoel en mijn vader sloeg met met zijn zweep waarna ik weer flauw viel en wakker werd en toen was daniel er om me te bevrijden." Ik keek om me heen, jonah keek naar beneden met een duidelijk schuld gevoel, hetzelfde gold voor zach. Jack staarde me alleen maar aan en corbyn een christina wisselde een blik met elkaar. Er was een ongemakkelijke doodse stilte. Op een gegeven moment hoorde ik iemand sniffen, ik keek naar de plek waar het geluid vandaan kwam en het was Jonah. " het.. *snif* spijt.. *snif* me zo erg.. *snif* kathryn. Alsjeblief vergeef me... Ik weet niet wat er gebeurde, de wolf nam het van mij over. Alsjeblieft kathryn. Jonah keek me met rode ogen aan, ik voelde iets in me breken. Ik wilde hem een knuffel geven en hem vertellen dat alles goed was. Maar kon ik hem nog wel vertrouwen? "Ik weet het niet Jonah, kan ik je nog wel vertrouwen?" "Ik kan het niet aan als dit vaker gaat gebeuren, ik wil je vergeven maar hoeveel ik ook van je houd...." "Je houd van me?" vroeg Jonah verbaasd. Ik keek hem hopeloos aan, dat bedoelde ik niet.. toch? Ik wist niet wat ik moest doen, ik stond op en liep weg. Ik mompelde "ik ben zo terug".

Ik rende de trap op, ik wilde kijken hoe het met daniel gaat. Ik had geen flauw idee waar hij was bedacht ik me nu. Ik spitste mijn ogen en ik hoorde niet veel bekends. Ik hoorde alleen wat gestommel beneden, ik liep richting Jonahs kamer omdat ik eigenlijk wel naar de wc moest, om bij de badkamer te komen moet je eerst door Jonahs kamer of die van Daniel lopen. Nu hoorde ik gezang, ik wist meteen dat het daniel was. Ik stond even stil en luisterde. Het was.. prachtig. Ik sloot mijn ogen en mijn benen leidde me naar hem toe. Ik opende de deur van de badkamer en daar zag ik Daniel in de badkuip met een zwembroek aan. Hij keek mij aan, zijn ogen waren fel blauw en zijn lippen waren zalm roze. Ze staken af bij zijn groen-witte huid. Hij had ook kieuwen en er zaten vliesjes tussen zijn tenen en vingers. Zijn armen waren bedekt aan de bovenkant met dunne schubben. kort om, hij zag er mooi uit, wat verwacht je anders van een sirene. Ik keek weer in zijn ogen, zijn oceaan blauwe ogen die me hypnotiseren. "Kom hier" fluisterde hij. Ik kon geen nee zeggen, ergens klopte iets niet. Ik liep dichterbij, ik wist dat ik dit niet moest doen maar mijn benen wilden niet stoppen. Daniel stak zijn hand uit het water, hij wilde dat ik hem vast pakte. Ik twijfelde geen moment en pakte zijn hand vast. Hij heeft je onder controle zei een zacht stemmetje in mijn hoofd, maar die werd snel weggeduwd. De vliesjes tussen zijn vingers voelde verbazend zacht aan. Daniel glimlachte en pakte de pluk die voor mijn gezicht gevallen was deed hem met zijn andere hand achter mijn oor. Zijn glimlach was alles, waarom was me dit nog nooit opgevallen? Ik keek in zijn blauwe ogen... ze waren zo mooi. Zijn ogen leken dieper en dieper te worden, het blauw stopte niet, ik verdronk in zijn ogen. Ik voelde niet dat Daniel me dichter bij zich trok. Ik hing boven de badkuip. Daniel verplaatste zijn handen en pakte mijn hoofd vast, zijn lippen bevonden zich in een mum van tijd op de mijne. Ik kuste terug, zijn lippen waren zacht, maar het voelde niet goed. Daniel trok mijn hoofd steeds dichter naar de mijne. Maar alles ontging me, ik kon me alleen maar op Daniel concentreren. Hij begon onderuit te zakken. Ik ging gewoon mee, ik wilde zijn lippen voor geen seconde met rust laten. Stop! riep het zwakke stemmetje in mijn hoofd. Daniel glimlachte, maar het was geen vriendelijke glimlach. Er ging een raar gevoel over me heen, ik was met mijn hoofd in het water. We waren nog steeds aan het kussen, ik had niet fatsoenlijk lucht kunnen in ademen. Ik moest nu al weer naar boven toe om te ademen. Maar Daniel liet me niks doen, hij bleef mijn lippen tegen de zijne duwen. Mijn ogen werden groot, ik had lucht nodig! Ik wilde mezelf wegduwen maar hij had me te stevig vast. Ik wilde gillen, schreeuwen om hulp. Maar er kwam alleen maar het laatste beetje lucht uit me wat ik nog in me had. Ik zag Daniel duivels glimlachen, hij had er geen last van, met zijn kieuwen. Ik begon zwart te zien, precies toen ik het op wilde geven voelde ik twee sterke armen om mijn borst. de armen trokken me weg bij Daniel. Toen ik uit het water was, begon ik heel veel in te ademen. Ik wilde alle lucht die hier was opnemen zodat de pijn in mijn borst verminderde. Ik realiseerde nu pas was er eigenlijk gebeurd was. Daniel had me verleid en bijna vermoord. Ik begon te hyperventileren, ik was bang. Hoe kon Daniel nou zoiets doen? Gelukkig werd ik gekalmeerd door een diepe stem. "Kathryn, luister naar mijn hartslag."

Jonah!

A/N: ik wilde dit eigenlijk het langste hoofdstuk maken maar dat is niet gelukt. Maar 1623 woorden is ook niet slecht :p    Love y'all❤️