Exchanging Bullets

Chapter 4

SUMASABAY sa bawat ritmo ng mga katawan namin ang mabilis naming paghinga ni Aeryn. Sa gitna ng katahimikan ng dilim ay umaalingawngaw ang kaniyang mga halinghing. Sa tuwing rarahas ang galaw ko ay rumarahas din ang kan'yang paghinga.

"Aahh! C-Carls..." ni hindi niya masabi ng buo ang aking pangalan dahil sa pagkahapo.

I gave her one deep kiss on the lips while fastening my pace. I was nearing my peak while she came a lot of times already. I grabbed her left leg and put it above my shoulder. My other hand gripped her waist for support.

"Ohh! God!" she moaned so loud when my thrusts became harder and rougher.

Fuck.

This was fucking heaven.

Few more deep thrusts then I pulled out my member. I jerked off my loads on her tummy. Nagpakawala ako ng malalim na hininga nang matapos. Kinuha ko ang tissue na nakapatong sa bedside table at saka pinunasan ang tiyan ni Aeryn.

Nilisan ko ang kama upang magtungo sa banyo. Itinapon ko sa basurahan ang mga nagamit na tissue. Tumigil ako sa tapat ng salamin at nakipagtitigan sa sarili ko. Dark circles were very visible under my eyes. My eyes looked grim. My whole appearance looked so shitty.

Umigting ang panga ko sa taong nakikita kong kaharap ko sa salamin. Hindi ito ang taong kilala ko. Bakit ganito? Anong nangyari? Bakit ba kasi hinayaan kong gano'n ang mangyari?

Napaka-walang kwenta ko.

Tanga.

Mahina.

Inutil.

I've been carrying this baggage for years and I was so fucking tired of it! All I wanted was to be happy and to be perfectly fine, but why couldn't I? Bakit hanggang ngayon ay narito pa rin? Bakit hanggang ngayon ay hindi ko makalimutan?

Sawang-sawa na ako sa mga putanginang alaala na 'to. Sa inaraw-araw na lang ng buhay ko ay ang pangyayaring 'yon ang nagpapaulit-ulit sa utak ko.

"Carlson?"

Narinig ko ang tawag ni Aeryn mula sa kwarto. Napapikit ako at napagtantong ilang minuto na pala ang itinagal ko sa loob ng banyo. Bumalik ako sa kwarto at muling sumampa sa kama. Nakapulupot na ang makapal na comforter sa katawan ni Aeryn. Umusog ako palapit sa kan'ya upang makihati sa kumot.

"Tired?"

So fucking much.

Tumango na lamang ako at tumulala sa kisame. I heard her sweet chuckle before hugging me.

"O, tired ka na pala. Siguro naman you can sleep na? Maaga ka pa for work tomorrow," ang tono niya ay nangungumbinsi.

Hindi ako sumagot ngunit ibinaling ko ang tingin ko sa kan'ya. She was smiling at me. Sometimes I couldn't really help but to feel envious on how she does it. It seemed very easy for her and it pained me for not being able to match her happiness. Pakiramdam ko ay parati niyang sinasayang ang kalahati ng buhay niya sa tuwing magkasama kami.

Pakiramdam ko ay nasasayang ang bawat ngiti at halakhak na lumalabas sa bibig niya sa tuwing ako ang kasama niya. She was the true definition of glee and every good thing in this world. I didn't deserve even just an inch of herself. She was too much for me. Too good for me. Too beautiful for someone as scarred as me.

That's the thing. When you used to think very lowly of yourself, you tend to question yourself whether you deserve to be treated right or not by the people around you. You question your worth.

Kagaya ng palaging sinasabi sa akin ng mga therapist ko, hindi dapat ako nag-iisip ng gano'n sa sarili ko. But could they blame me? I couldn't help it. I couldn't help but to think how worthless I was because... it was really true. If I wasn't... I could've saved her. I could've do my job properly.