De BBQ

1.

Evelyn pov

Mensen zeggen dat de geschiedenis zich herhaalt. Ik wist niet dat ze dat zo letterlijk bedoelden. Twintig jaar geleden was de grootste oorlog ooit uitgebroken. Na tien jaar werd het vredesverdrag van Cuba getekend, om nog zo'n erge gebeurtenis te voorkomen en de opwarming van de aarde tegen te gaan hebben ze toen besloten om elektriciteit uit te bannen. Met andere woorden we zijn terug gegaan naar de middeleeuwen. De vrouwenrechten werden afgepakt, het klassenstelsel werd weer ingesteld en de democratie werd langzaam terug gedrongen. Mijn ouders, die de tijd voor de oorlog mee hebben gemaakt zeggen dat alles heel modern was. Nu is dat wel anders. Onze koning onderdrukt het volk. Elk jaar kiest hij een stad uit waar ze een groot festival geven om de vrede te vieren. Dit jaar is mijn stad aan de beurt.

Mijn naam is Evelyn, ik ben de jongste van een gezin van 7. Als onderdeel van de onderste rang moeten we allemaal werken om het gezin te kunnen onderhouden. Ik sta dagelijks op de markt met het eten wat mijn vader en broers verbouwen. Met een zucht kijk ik naar de kleine winst die we vandaag gemaakt hebben. De mensen kopen steeds minder. Ik pak alles in en vertrek langzaam richting de kleine boerderij die ik mijn thuis noem. Als ik naar binnen loop ruik ik meteen de geur van het eten dat mijn moeder gemaakt heeft. Als ze me opmerkt komt er een glimlach op haar gezicht, als haar enige dochter heeft mijn moeder een kleine voorkeur voor mij.

'Hoi lieverd hoe was het op de markt?' zegt mijn moeder zonder op te kijken van de grote ketel boven het vuur.

Ik pak het kleine zakje met alle munten die ik heb verdient vandaag uit de grote tas die om mijn schouder hangt. Mijn moeder kijkt om en pakt de kleine hoeveelheid munten en bergt ze op in de kleine kluis die we verstopt hebben achter het schilderij van mijn grootmoeder.

'Wanner komt vader terug?' vraag ik terwijl ik een stoel naar achter schuif en aan de tafel ga zitten. Mijn moeder haalt haar schouders op en gaat verder met het roeren in de pan. 'Wat gaan we eten?' vraag ik terwijl ik de geur probeer te herkennen die in de kamer hangt.

'We eten de overgebleven wortels van de oogst van gisteren samen met wat kool en een konijn.' Zegt ze terwijl ze zich naar me omdraait. 'Het festival is morgen, heb je je jurk al af?' vraagt ze.

Het jaarlijkse festival dat elk jaar wordt gevierd om de vrede te vieren is morgen, iedereen komt bij elkaar en hoeft een dag niet te werken. De hoogste klassen laten de mooiste jurken maken, maar wij hebben het geld niet. Ik maak zelf mijn eigen jurk. Ik schud mijn hoofd van nee naar mijn moeder en loop snel naar mijn kleine zolderkamertje waar ik mijn jurk af ga maken. Mijn naaikunsten zijn niet geweldig, dus het is niet de mooiste jurk die je je kan bedenken, maar het is beter dan de jurk die ik nu aan heb. Ik pak de donkerblauwe stof uit mijn kist en ga verder met het naaien van de jurk. Dit gaat nog nachtwerk worden.

Gefrustreerd gooi ik de jurk weg als ik mezelf voor de derde keer achter elkaar in mijn vinger prik. Het is al laat en mijn ouders en broers zijn al lang naar bed. Ik ben bijna klaar maar ik ben te moe om hem af te maken. Voorzichtig pak ik de jurk weer op en dwing ik mezelf verder te gaan.

Ik word wakker van de zon die op mijn gezicht schijnt. Ik zucht en stap kreunend uit bed. Ik loop slaperig naar beneden. Mijn ouders en broers zitten al aan de lange houten eettafel en mijn moeder staat gehaast op om plaats vrij te maken voor mij. Ik ga op de bank zitten naast mijn oudste broer, Luca. Mijn moeder pakt een borstel uit de la en begint mijn haar t borstelen.

'Je moet er vandaag op het best uit zien, wie weet wie je wel niet tegen het lijf loopt.' zegt mijn moeder en ik rol met mijn ogen. Tegenover me zie ik Thomas en Aiden zijn best doen om niet te lachen en ik schiet ze een blik.

Ik kijk met een raar gezicht in de spiegel, mijn moeder heeft een mooie vlecht in mijn haar gelegd en ik heb mezelf nog nooit zo gezien. Ik trek de donkerblauwe jurk aan en kijk nog eens in de spiegel. Met een tevreden glimlach loop ik weer naar de keuken en mijn moeder krijgt me trots aan.

'Je ziet er prachtig uit, elke jongen met gezond verstand zou meteen met je willen trouwen.' zegt ze en Luca rolt te overduidelijk met zijn ogen. Ik glimlach en pluk nerveus aan mijn jurk.

'Je bent inderdaad heel mooi vandaag.' zegt Luca als hij naast me komt staan. Hij nis ruim anderhalve kop groter dan ik ben en ik moet dus omhoog kijken.

'Dank je.' zeg ik met een nerveuze glimlach om mijn lippen. Dit jaar is het eerste jaar dat ik mee moet doen aan de verkiezingen, dit houd eigenlijk in dat jonge mannen de mooiste ,meisjes uit moeten kiezen en die doen mee aan een soort veiling. Het meest stomme idee bedacht door de voormalige koning van Allura nu is zijn zoon aan de macht en hij is net zo erg als het niet erger is, Hardin de Jongenburcht. Meisjes vanaf 19 jaar moeten hieraan meedoen.

Ik loop samen met de rest van de familie naar het grote plein in het midden van het dorp waar normaal de markt is. Het hele plein staat al zo ongeveer vol en er staat een lange rij met meisjes voor de 'veiling'. Ik begin langzamer te lopen wetend dat ik misschien op het grote podium voor de kerk kom te staan. Mijn moeder heeft het door en begint me richting het plein te duwen.

'Mam ik wil echt niet, kan je niet iets bedenken, ik ben ziek of iets asjeblieft.' smeek ik haar weten dat ze me niet gaat helpen, ze wacht al op dit moment sinds mijn geboorte. Voor ouders is het een grote eer als hun dochters op het podium verschijnen.

Ik herinner me nog dat een vriendin van me boven op het podium stond, Julia, ze werd huilend het podium opgebracht na het festival heb ik haar niet meer gezien. De rij naar het podium komt steeds dichter bij. Ik zie twee grote mannen die de meisjes bekijken en ze uit de rij laten gaan of doorsturen naar een grote tent. Mijn moeder en ik staan in de rij en mijn moeder kletst tegen mij terwijl ik afwezig voor me uit kijk. Wat gaat er gebeuren als ik op dat podium zou komen, waar ga ik naartoe? Het duurde 20 minuten, de rij richting de twee mannen, 20 minuten totdat ik te horen krijg waar ik naartoe moet, mag ik thuis blijven en ben ik vrij of niet? Mijn moeder heeft mijn hand vast om me gerust te stellen, maar vooral om er zeker van te zijn dat ik niet ineens weg ren. Er is nog een meisje voor me en dan ben ik aan de beurt. Ik zie de mannen afkeurend kijken en ze sturen haar richting het plein. Ik probeer mijn adem onder controle te houden en niet te laten zien dat ik tril van de zenuwen. Een van de mannen pakt mijn kin vast en brengt mijn hoofd in verschillende richtingen.

'Loop door naar de tent.' zegt een van de mannen en ik draai me snel richting mijn moeder, die me trots aankijkt.

Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken als ik mijn moeder omhels. Ik voel een grote hand om mijn arm heen en ik word de tent binnen geleid. Het is een grote tent. Sommige meisjes staan trots met elkaar te praten terwijl anderen stil op een grote sofa zitten.

Ik zie een meisje dat ik herken op een van de grote zachte banken zitten, Emma, ze zat bij mij in de klas. Ik loop naar haar toe en ga naast haar zitten.

'hey.' Zeg ik met een glimlach en ze kijkt naar me op.

'oh Evelyn ik wil niet naar dat podium.' zegt ze terwijl ze haar armen om me heen slaat. Ik beantwoord de knuffel en wrijf haar over haar rug.

'ik ook niet.' zeg ik. Ik wil echt niet.

hey guyssss dus ik moest voor school een verhaal schrijven en ik dacht waarom publish ik hem dan niet op wattpad. love you guys, alvast sorry voor dit verhaal:)

xxJ