Truth or Dare! *Δευτερο βιβλίο!*

X Κεφάλαιο 22 X ( Τελευταίο)

Στο προηγούμενο

Αλλά εύχομαι...

Μην κάνει κανείς το ίδιο λάθος με εμένα.

Πάντα θα σε αγαπώ Μαξ...

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

Έξι μήνες μετά.

Έξι μήνες μακρυά από την Ελλάδα και είμαι πολυ καλά.

Τον ξεπέρασα!

Ηρέμησα με την βοήθεια της Μπέτη.

Μέναμε μαζί με τους γονεις της αλλά βρήκαμε δουλειά και νοικιάσαμε δικο μας σπίτι.

"Πάω για δουλειά. Εσυ εχεις ρεπό;" Μου είπε η Μπέτη.

"Ναι! Ξεκούραση σήμερα!" Είπα και γέλασα.

"Άντε πάω θα αργήσω!" Είπε γελώντας και έφυγε.

Κάθισα λίγο είδα τηλεόραση και καθάρισα λίγο το σπίτι και μαγείρεψα κιόλας.

Όταν κάθισα ξανά να δω τηλεόραση είδα το κινητό μου να χτυπάει.

Απόκρυψη;;

"Παρακαλώ;" (Στα γερμανικά) Είπα και μια γνωστή φωνή ήχησε στο ακουστικό.

"Έλληνας είμαι.." Είπε η φωνή από την αλλη γραμμή.

"Μάλιστα. Και τι θέλετε;" Είπα ευγενικά.

"Τόσοι μήνες πέρασαν και με ξέχασες;" Είπε και αμέσως κατάλαβα ποιος είναι.

"Σε σιχαίνομαι." Είπα.

"Βερόνικα. Μην μου το κανείς αυτό." Είπε με σπασμένη φωνή.

"Καλλιρόη πλέον.." Είπα αυστηρά.

"Θέλω να συναντηθούμε." Είπε.

"Εγω όμως οχι." Είπα αυστηρά ξανά.

"Γιατι μου το κανείς αυτό;" Είπε πλέον κλαμένος.

"Δεν έχει νόημα να στα πω από τηλέφωνο. Καλύτερα να συναντηθούμε από κοντα." Είπα ξανά ψυχρά.

"Στο κέντρο της Φρανκφουρτης στην 20:00" Είπα και χωρίς να ακούσω την απάντηση του έκλεισα το τηλέφωνο.

{•••}

Καθώς ετοιμαζόμουν άκουσα τα κλειδιά της πόρτας και αμέσως κατάλαβα ότι ήταν η Μπέτη.

"Οπα; Φτιαχνομαστε; Που θα πάμε;" Είπε με πονηρο χαμογελο.

"Μην χαίρεσαι. Πάω να συναντήσω έναν μαλακα." Είπα με μια ξινίλα στο πρόσωπο μου.

"Το αφεντικό σου που σου την πέφτει;" Είπε και γέλασε.

"Οχι. Τον Μαξ." Είπα σοβαρά.

"Χαχα τον Μαξ. ΤΙ;! ΤΟΝ ΜΑΞ;!" Είπε και τινάχτηκε στον αέρα.

"Ναι και σε είκοσι λεπτα πρέπει να είμαι στην Φρανκφούρτη." Είπα και κατευνθηκα στο σαλόνι.

{•••}

Όταν έφτασα από μακρυά τον είδα και με κοίταξε.

"Ουτε μια μέρα δεν πέρασε από πάνω σου." Είπε με χαμογελο.

"Γιατι εξαφανίστηκες;" Είπα ψυχρά.

"Ηθελα μονάχα να σε προστατέψω." Είπε βουρκωμένος.

"Να με προστατέψεις;! Να με προστατέψεις;! Που το μονο πράγμα που έκανες ήταν να με καταστρέψεις;!" Είπα με δάκρυα στα μάτια.

"Σε προστατέψα, γιατι με κυνηγούσαν! Με κυνηγούσαν Βερόνικα! Και ήθελαν να σου κάνουν κακό. Δεν ηθελα να σε πειράξουν." Φώναξε.

"Με κατέστρεψες." Είπα με σπασμένη φωνή.

"ΝΑΙ ΟΜΩΣ ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ ΒΕΡΟΝΙΚΑ!" Φώναξε και με φίλησε μπροστά σε όλους.

"Και εγω σε αγάπησα Μαξ." Είπα και τον αγκάλιασα.

"Και τωρα;" Είπα μετά από λίγο.

"Τωρα θα συνεχίσουμε την ζωή μας.." Είπε χαμογελώντας αποχωρίζοντας μαζί από το πάρκο της Φρανκφουρτης.

The end...

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

Δύσκολη στιγμη για εμένα αυτή...

Αποχωρίζομαι δυο βιβλία που δεν θέλω.

Ήρθε το τέλος...

Το ξέρω ότι μπορεί να έχετε βαρεθεί τα καλά τέλη αλλά δίνω τα τέλη που θέλω εγω να έχουν.

Αλλά και πάλι..

Σας ευχαριστώ που μου κρατήσατε συντροφιά και στα δυο βιβλία και ευχαριστώ για την υποστήριξη.

Μην ανυσηχεις!

Νέα βιβλία coming soon!

Λοιπόν παιδιά...

Αυτό ήταν.

Χάρηκα που μοιράστηκα αυτό το κομμάτι φαντασίας μαζί σας και μου το ανταποδωσατε.

Σας ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου.

Σας αγαπώ..

Αντίο...

Kisses 😘