MOR(islami_tamamlandı)

Son pişmanlık için bir bardak su lütfen💔

Poşeti açıp lafamı içine daldırdım. Sabunlarım yerli yerindeydi şükürler olsun, ne kokuyor diye düşünürken poşetin üstünde kokulu yazısını gördüm. Bu poşetle çöpleri atmakta zorlanacağımı aklıma not alarak kafamı poşetin içinden çıkardım.

‘’SEN!’’
Duyduğum sesle irkilsem de belli etmemeye çalışarak kafamı kaldırdım, anında indirmem bir oldu. Bu adamın abimin deyişiyle hıyarın ne işi vardı burada? Sesimi çıkarmadan cebimden anahtarı çıkarıp eve girmeye çalıştım, tabi çalışmakla kaldım. Yüzümü ona dönmeden soğuk bir tonda,

‘’BIRAKIN KOLUMU!’’
‘’KARDEŞİM NERDE LAN!’’
‘’BİLMİYORUM!’’
‘’Bana yalan söyleme, madde bağımlısı, ver elindekini bana’’
Elimden hızla aldığı malzemelerle olduğum yerde donakaldım. Ne yani. Benim poşetin içinde madde tutup kokladığımı falan mı düşünüyordu.  İçini açıp kokladı, kokladı sonra tabiri caizse gözlerinden ateş çıkan öküz misali yüzüme baktı. Yüzüne bakmak zorunda olduğumu hissedip, kafamı kaldırdığımda kıyamet öncesi sessizlik içinde olduğunu anladım. Dişlerini arasından konuşmaya başlarken kolumu daha da sıkmaya başladı.
‘’KAR-DE-ŞİM NERDE?’’
Yavaş yavaş gücümün azaldığını hissettim. Çekmeye çalıştığım kolum milim oynamadı. Ağzımı açmıştım ki arkamdan bir erkek sesi geldi.

‘’MUSTAFA BIRAK NE YAPIYORSUN?’’
‘’MAHİR BU KIZ KARDEŞİMİN NEREDE OLDUĞU BİLİYOR SEN KARIŞMA!’’
‘’OĞLUM BIRAK KIZ KORKMUŞ SÖYLEYEMİYOR BELKİ DE KORKUDAN!’’
Arkadaki adamın beni tutanı çekmesiyle, kapıya itilmem bir oldu. Neydi bir günde olanlar? Oturduğum yerden acıyla doğrulmaya çalıştığımda sonuç olumsuzdu. Tekrar deneyeceğim sırada kolumdan tutulup kaldırılmam bir oldu.

‘’Söylesene kızım! NEREDE LAN KARDEŞİM!’’
Sokakta yankılanan sesi gözlerimin kararmasına yol açmıştı şimdiden. Kapanan gözlerime ev sahibimiz  Kamil amcanın ‘’Ne yaptığını sanıyorsun savunmasız kıza OSMAN KOŞ OSMAAAANN’’ seslenişi eşlik etti.

Gözlerimi sokaktaki bağırışmalarla açtım. Abim ve bana bugünü zehir eden insan müsveddesi birkaç adam tarafından ayrılmaya çalışılıyordu. Ev sahibimiz Nermin teyze ,Aslı ve Hümeyra başucumda, Aslı usul usul ağlıyordu.

‘’Kardeşimi almadan şuradan şuraya gitmem!’’

‘’Senin gibi kadına saygısı olmayan adama vermem kimseyi. Defol git evimden!’’

Yavaşça yerimden doğrulup, abimin yanına vardım. Kolunu tuttum.
‘’LÜTFEN!’’

Acıyla çıkan sesime dayanamayıp, Hümeyra ve Aslı’ya gözüyle evi işaret etti. Birlikte eve girecekken kolumdan abimin çekilmesiyle yumruk yemesi bir oldu. Gözlerimden yaşlar firar ederken yerdeki abime doğru eğilmeye çalıştım. Yine kolumdan tutuldum.

‘’Hani bilmiyordun kardeşimin nerede olduğunu, ne biçim insanlarsınız siz bir de başındakini takınca dinden bahsedersiniz, sonra da aşığınızla aynı evde kalırsınız!’’

Dilim lal oldu. Ne biçim bir sözdü? Ben bunları haketmedim ki!

‘’YETER!!!!!’’
Aslı’nın çığlığıyla kolum boşlukta kaldı.

‘’YETER ABİ! BEN HİÇBİR YERE GİTMİYORUM! BEN O EVE BİRDAHA ASLA DÖNMEYECEĞİM! HİÇBİR ŞEYDEN HABERİ OLMAYAN İNSANLARA EZİYET ETME!’’

‘’EZİYET ETMEMİ İSTEMEZSEN GELECEKSİN!’’

‘’SIRF ŞİRKETİ BÜYÜSÜN DİYE OKULUMU BIRAKTIRIP,İSTEMEDİĞİM ADAMLA EVLENMEMİ İSTEYEN İNSANLARIN YANINA GİTMEM!’’

‘’Ne?’’
‘’Şimdi anladın mı neden hep gitmekten bahsediyorum! Annemle babam şirketleri ortak yapmak için Cenk KORKMAZ ile beni evlendirmek istiyor o yüzden kaçmak istedim. Sana söyleyemedim çünkü sen çıldıracaktın ve annemlerle kötü olacaktın; ama keşke söyleseydim sen de hiçbir günahı olmayan beni evlerine sualsiz alan bu insanları üzmeseydin.’’