უსახლკარო გოგონა. [J.JK] (დასრულებული)

თავი ოცდამეოთხე

მოდით, შევიხედოთ ოთახში,  სადაც ერთი გოგონა, ცრემლებად იღვრება. დიახ ეს ემილია.

სიცარიელეს გრძნობს, მეტს არაფერს. ისე შეეჩვია ჯონგუკს, რომ მის გარეშე ვეღარ ძლებს. უკვე ენატრება მისი ღიმილი, მისი თვალები, მისი ცანცარა ხასიათი, მისი დიდი თვალები  და მისი სიყვარულით სავსე გამოხედვა. ყველაფერი ენატრება და ერთი სული აქვს, როდის დაბრუნდება, ერთი სული აქვს, როდის ჩაეხუტება და ერთი სული აქვს, შეეხოს ისევ მის ტუჩებს,ბრომელსაც ცოტა ხნის წინ გაუსინჯა გემო.

ეჰ, განა რა მწარეა მონატრება. განა რა საშინელი გრძნობაა, არა?როცა გენატრება მაშინ ხვდები თუ, რაოდენ გყვარებია, როცა გენატრება მაშინ ამჩნევ ყველა იმ თვისებას მასში, რაც არასდროს შეგიმჩნევია, რადგან როცა გენატრება მაშინ ფიქრობ მასზე და ხვდები თუ, რამდენი რამ გამოგპარვია იმ ადამიანში. მონატრება ყველაზე მძიმე გრძნოობა, რაც ყველა ადამიანს კლავს. ასეა ემილიც, უკვე ენატრება და წარმოდგენა არ აქვს, როგორ გაუძლებს მომავალ მწარე თვეებს.

ადამიანი მაშინ გენატრება, როცა გიყვარს და თურმე რაოდენ ყვარებია ემილის ჯონგუკი.. იტანჯება მის ლოდინში, საშინლად იტანჯება.

* * *

თითქმის 4 თვე გავიდა მას შემდეგ, რაც ქუქი კომაში ჩავარდა და თითქმის 4 თვე, ემილის არ გაუღიმია, არც უჭამია წესივრად, ყოველ დღე დადის საავადმყოფოში და ყოველ დღე ესაუბრება მას, იძახის "მას ჩემი ესმის, ის ყოველთვის მისმენდა და ახლაც მომისმენს. ვიცი თუ დაველაპარაკები, მოუნდება დაბრუნდეს" მართალიც არის ჯონგუკი უსმენს ყოველ მის სიტყვას, მაგრამ უკან ვერ ბრუნდება, რაღაც აჩერებს, მაგრამ რა არც იცის, უნდა დაბრუნება, გაღვიძება და ემილიზე ჩახუტება, მაგრამ ვერ იღვიძებს.

ისევ გათენდა ახალი დღე, ახალი იმედი. ემილის დილა ყოველთვის იმედიანად იწყება, ყოველ დილას დგება, იმ ფუქრებში, რომ დღეს ჯონგუკი გაიღვიძებს, მაგრამ ყოველი დღე ერთნაირად მთავრდება, უიმედოდ.