თვალებს ვახელ, მტკივა, მგონი ჩალურჯებულიც მაქვს, პირველი რასაც ვხედავ იუნგია კართან მიყუდებული, თავი ჩახრილი აქვს , ალბათ ჩაფიქრებულია ,არვიცი რახდება შემდეგ კი ჩემი მთელი ყურადღება ჯიმინიზე გადადის,რომელიც სკამზე ზის და თვალებიდან ცრემლები ცვივა, ეს მაშინებს და ახლა თვალებით თეჰიონს ვეძებ ,გვერძე ვიხედები , იქ არაა, ვერ ვხედავ, მეშინია იქნებ რა დაემართა, რა მოხდა , თავში უამრავი კითხვები მიტრიალებს მინდა ვიყვირო , მსოფლიოს გავაგებინო , მაგრამ ხმის ამოღებაც საშინლად მიჭირს
-ი-იუ-იუნგი! თე-თეჰიონი სად-სადაა
-ჯონგუკ!
იუნგი იმწამსვე ჯონგუკთან ახლოს მიდის და ხელს კიდევს
-რ-რამ-რამოხდა , თეჰ-თეჰიონი მინდა
თან თვალები უცრემლიანდება და ხმაც უწვრილდება
-ავტოავარიაში მოყევით, სასწრაფომ ბედზე მოგისწროთ, როდესაც საავადმყოფოში გადაგიყვანეს ჯიმინს დაუკავშირდა ვიღაც უცხო პირი მგონი იუჰა
-იუნ-იუნჰა?
-ხო,ხო იუნჰა და მითხრა, რომ სასწრაფოდ უნდა მომეკითხა თქვენთვის , რადგან ჩვენ თუ არ მოგაკითხავდით მამაშენი მოგაკითხავდათ ამიტომ წამოვედით, სასწრაფო ჩვენ უნივერსიტეტთან მდებარე საავადმყოფოში მოდიოდა, ამიტომ ჩვენ პირდაპირ იქ..
ქუქმა ხელი ტუჩთან მიადო
-სად-სადაა თეჰჰ-თეჰიონი
-მისმინე ქუქ მინდა რომ დაწყნარდე
-სად-სადაათქო
-მას სიარული აღარ შეუძლია იგიი.. იგი ინვალიდია
- მინდა ვნახო!
-არა ქუქ
-იუნგი გთ-გთხოვ ეს ჩემი სურვილია
იუნგი ერთ ხელს ხვევს , მეორეს კი ჯიმინი და ცდილობენ მეორე ოთახში გადაყვანას
ქუქი ოთახში შესვლის თანავე რასაც ხედავს ეს თეჰიონია , წევს, თმები თვალებზე ეფარება, ალბათ ძინავს, აშინებს სიჩუმე , რომელიც ოთახშია,ის აურა რომელიც გარშემო ტრიალებს, ნათურები ციმციმებს და ოთახიც თითქოს ბნელია
ამბობს ,სკამს მის ლოგინთან ახლოს ატრიალებს და ჯდება
როდესაც იუნგი და ჯიმინი გავიდნენ მაშინვე თეჰიონს ხელს უჭერს და თავს ნებას აძლევს ილაპარაკოს მიუხედავად იმისა რომ ეს მისთვის ძალიან რთულია
-იცი მახსოვს ადრე ყოველთვის ვცდილობდი ის როლი მეთამაშა რომელიც მე არვიყავი, მაპატიე , რომ რეალობაში ლაჩარი ვარ გესმის!? ლაჩარი რომელმაც შენი დაცვა ვერ შეძლო რომელიც დაგპირდა რომ დაგიცავდა რაც არუნდა მომხდარიყო, მე ეს ვერ შევძელი,ის ლაჩარი რომელიც დაგპირდა რომ კარგი მომავალი გექნებოდა, ყველაფერი კარგად იქნებოდა, რომელიც გაჩუქებდა ისეთ მომავალს როგორსაც, მართლაც იმსახურებდი, მაგრამ ეს მე ვერ შევძელი, მე პირობა ვერ შევასრულე.. შენ მე ის მაჩუქე და ის მაგრძნობინე რაც მე რეალურ პიროვნებად მაქცევდა, რაც მე შიშისგან მათავისუფლებდა იმ შიშისგან რომელიც მაფიქრებდა ჩემს სისუსტეზე ამიტომ მონსტრის როლი მოვირგე, მონსტრის რომელიც სინამდვილეში პატარა უმწეო არსებაა , ამ ნიღაბს ვატარებდი, ვცდილობდი ყველასთან ცუდი გამოვჩენილიყავი, მე მეშინოდა გესმის!? მაგრამ შენ ეს ნიღაბი მომხსენი, შენ ჩემი თავის ისეთად მიღება მასწავლე როგორიც მართლა ვარ და მართლაც ნიღაბი მოვიხსენი და შენ დაგენახე, შენ ის პირველი ადამიანი იყავი რომელმაც, ნახა ჩემი რეალური სახე , რომელმაც გაიგო ,რომელმაც თითქოს შემინდო ის რაც ცუდი მქონდა გაკეთებული, შემავსო და ჩემ რეალურ სახედ მაქცია შენთვის არქონდა მნიშვნელობა რამდენად ცუდი ვიყავი შენ მე გიყვარდი,იმყველა ნაკლოვანების მიუხედავად, იმ ყველა დაბრკოლების მიუხედავად შენ მე გიყვარდი! და ამ სიყვარულმა მაიძულა სამყარო იმ ნიღბის გარეთ დამენახა , რომელიც თითქოს ყოველდღიურად მწვავდა , მანადგურებდა, მაშინებდაა.. და მაიძულებდა უფრო დიდ მონსტრათ გადაქცევას,რომელსაც არ გააჩნდა გრძნობები. ....... შენ მე გადამარჩინე , მაგრამ მე შენი გადარჩენა ვერ შევძელი, ამიტომ სჯობს შენგან წავიდე.
ამობობს და მაგიდაზე მყოფ პასტა და ფურცელს იღებს , ტექსტს წერს ,შემდეგ კი იუნგის ეძახის
-იუნგი, მინდა თეჰიონი, რომ გაიღვიძოს ეს წერილი გადასცე
და უწვდის თან თვალებიდან ცრემლები ცვივა და ხმაც საშინლად დაწვრილებული აქვს
იუნგი უცნაურ სახეს იღებს, წერილს ართმევს, ისიცაა ოთახიდან გავიდეს ,რომ ცნობისმოყვარეობამ სძლია და უკან მიბრუნდა
-რაწერია
-ჩემს ოთახში გადამიყვანე! გთ-გთხოვ
იუნგი ჯიმინს ეძახის და ორივემ ერთად მეორე ოთახში გადაიყვანეს, შემდეგ კი სკამზე მოთავსნდნენ
-მეშინია იუნგი
-რისი?
-არვიცი მაგრამ თავს საშინლად ვგრძნობ, რის გაკეთებას აპირებს ჯონგუკი?
-არვიცი.. არ მეუბნება
-თეჰიონი მეცოდება, არმინდა მას უბედურს ვხედავდე
-არც მე მინდა ჯიმინ, ამისთვის ყველაფერს გავაკეთებ
-იუნგი! მშია
-კარგი, თეს წერილს მაგიდაზე დავუდებ ჩვენ კი სასადილოში ჩავიდეთ, თან ამათსაც ამოვუტანოთ საჭმელი ,მშივრები იქნებიან
....
თეჰიონი როგორც კი თვალებს ახელს აქეთ-იქით იყურება, დაბნეულია,ოთახშიც არავინაა
ხელს წევს გვერძე მდგომ პატარა, დაბალ მაგიდაზე რომ წყალი დალიოს და ცოტა მოსულიერდეს , ხელში კი რაღაც ქაღალდი ეჩეჩება
,,თეჰიონ! მაპატიე ყველა ტკივილი რაც მე მოგაყენე, შენს მიერ გრძნობები გამიქრა, სჯობს დავშორდეთ, შენი ნახვა აღარ მინდა!"
თეჰიონს უცნაური გრძნობა ეუფლება , თვალებიდან ცრემლები ცვივა და იმწამსვე ცდილობს თავის ეტლში ჩაჯდეს , ჯერ ხელით მასთან ახლოს მიწევას ცდილობს, თეჰიონს ეტლი ხელიდან უცურდება,თვითონ კი ძირს ვარდება, ეტკინა , მაგრამ არ ნებდება, ტანით აწევას ცდილობს, ფეხებს კი ხელით ზიდავს და თავის ადგილას დებს შემდეგ კი ბორბლებას აწვება, რომ ეტლი დაძრას
,,ქუქ მე შენ ესე არ გაგიშვებ''
ცდილობს იჩქაროს, ყველა ოთახში იხედება, ეძებს, უცნობის ოთახში შედის, ბოდიშს უხდის და გრძელ დერეფანში ისევ აგრძელებს მცდელობას ,როგორც იქნა შეაღო კარი სადაც ნაცნობი სილუეტი დაინახა, ფანჯარასთან დგას , ხელები უკან აქვს ჩაჭიდებული და წვიმიან ამინდს უცქერს
-ესე აპირებდი ჩემს დატოვებას?! ამ წერილით?! მიუხედავად იმისა რაც ჩვენ ერთად გადავიტანეთ?! შენთვის ეს მცირე წერილიც საკმარისი გახდა?!გინდა დამტოვო და გინდა მითხრა რომ ჩვენს შორის ყველაფერი მორჩა?! ამას რატომ მიკეთებ? მე შენ მიყვარხარ გესმისს?!!!
ტირის და ხმას უწევს
მიყვარხარ! და არმინდა გაგიშვა, გთხოოვ, დამელაპრაკე, მაშინებს შენი სიჩუმე, ეს ყველაფერი მაშინებს გესმის? მითხარი რამე გთხოვ, გთხოვ ქუქ
თვალებშიც ვეღარ მიყურებ არა?!
....
თვალებშიც ვეღარ მიყურებ არა?!
ჯონგუკ გეკითები! თუ ყველაფერი მორჩა მოდი და პირში მითხარი, იყვირე,იღრიალე , ოღონდ რამე მითხარი გთხოოვ
ქუქი არც კი განძრეულა,არუნდა იგი ეტლში მყოფი დაინახოს, არუნდა იგი უბედური დაინახოს, თვალებიდან ცრემლები ცვივა, ადგილზე გაიყინა, ცდილობს თავი მოთოკოს , უნდა ჩაეხუტოს უნდა აკოცოს, მაგრამ იმის შემდეგ რაც მან გააკეთა, ყველაფერში თავის თავს ადანაშაულებს.
კარგი წავალ
ამასღა ამბობს და ეტლში მყოფი ოთახს ტოვებს.
ჯონგუკი იმწამსვე იკეცება და კედელს ხელს ურტყამს, იქამდე და ისე ძლიერად სანამ ,ხელი არ დაუსისხლიანდა შემდეგ კი ლოგინზე ჯდება და თავს მშვიდად ფიქრის საშვალებას აძლევს.
-თეჰიონ საჭმელი მოგიტანე
-ჯიმინ, მინდა ახლავე წავიდეთ
-რა? რამოხდა
-გთხოვ უბრალოდ წავიდეთ
-კარგი, სადაც მეტყვი წაგიყვან
-მინდა აეროპორტში წამიყვანო, ტანსაცმელი და ბარგი არმჭირდება, დედაჩემთან გადავდივარ
-კარგი, მოემზადე და წავიდეთ
თავს ხრის, ჯიმინი უახოვდება და სახეზე ხელს უსმევს
-არ ინერვიულო, ყველაფერი კარგად იქნება.
ამბობს და ოთახს ტოვებს შემდეგ კი იუგის უახლოვდება
-თე მიდის
-კი მაგრამ სად
-დედამისთან საცხოვრებლად
-რომ გადავაფიქრებინოთ?
-ამას ვერ შევძლებთ, ხოიცი რა ჯიუტია
-აბა რავქნათ
-ჩვენ ვერაფერს ვიზამთ ჩიმ
ამბობს და ჯიმინს იხუტებს
-მიყვარხარ
-მეც
...
,,სეულის მიმართულებთ თვითმფრინავი 10 წუთში გადის''
-აჰჰ.. თე იქნებ გადაიფიქრო
-არა, მე მას აღარ ვჭირდები სჯობს თავი დავანებო
-უყვარხარ თე ,უბრალოდ თავს იდანაშაულებს
თე თავს ხრის და ცრემლები ცვივა
-ვიცი, მაგრამ ეს ყველაფერი თავად მოისურვა, მან ჩემი დატოვება არჩია ამიტომ მე ვერაფერს გავხდები სჯობს თუ ყველაფერი ესე მორჩება
,,გასაფრენად მზად ვართ , გთხოვთ მგზავრებმა ადგილები დაიკავეთ''
-მომენატრები ჩიმ
-მეც თეთე
ამბობს და ერთმანეთს ეხვევიან, თეს თვალები ჩალურჯებული აქვს ამდენი ტირილისგან თუმცა მაინც ცდილობს გაიღიმოს , თვალებიდან ცრემლები მოდის, ახელს თუ არა ხედავს ჯონგუკს რომელიც მისკენ მორბის და ეხუტება
-ჩემი ბრალია ყველაფერი, მე შენ წაგართვი სიარულის უფლება მაგრამ ვგრძნობ რომ არასწორი ვარ, შეიძლება ბევრი რამ დაკარგე თუმცა ყველაზე რთულ მომენტში ვერ მიგატოვებ.. შენთან ერთად ყოველი გატარებული დღე ჩემთვის მაგალითი და საჩუქარია, შენთან ერთად ყველგან წავიდოდი, თითქოს ყოველი წამი შენს გარეშე მანგრევს/მანადგურებს, მტკენს.. ვერ მოგცემ უფლებას წახვიდეს, ვერ მოგცემ უფლებას წახვიდე ის ერთადერთი ადამიანი რომელიც ყოველთვის ჩემ გვერდში იდგა, მხარსმიჭერდა, შენს გარეშე არაფერი შემიძლია და შენთან ერთად კი ყველაფერი, თითქოს მავსებ, შენი ხმა , სურნელი თითოეული ქცევა, მე ეს მავსებს და ჩვენ ერთი სრულყოფილება ვიქმნებით, ერთი ადამიანი, რომელსაც შეუძლია ყველაფერი გააკეთოს, ცალ-ცალკე კი უძლურები ვართ არ გვაქვს ძალა და არაფერი შეგვიძლია, მე არ ვაპირევ დავკარგო სრულყოფილება, მე არ ვაპირევდავკარგო მეორე მხარე.
თეჰიონ მინდა ვიქორწინოთ
დასარული.
....
იმედია მოგეწონათ
გთხოვთ კომენტარებში დაწეროთ თქვენი აზრი და გმადლობთ ვინც კითხულობდით. <3
