Acılar Ve Göz Yaşları|Taekook

1.2

Sjfklepsoddksoao
Sıkıldım islfofospdod
.
.
.
.
.
Jimin'den

Yoongi'den zorla izin alıp  market'e çıkmıştım.

Benim kollarından çıkmamı istemiyordu.

Çok az bir süre olsa bile.

Sevgilim benimle gelememişti çünkü Hoseok'u dövmeye çalışırken ayak bileğini burkmuştu.

Pis Hoseok...

Ilerde görünen market'e doğru adımlarımı hızlandırmıştım ki
Arkamdan gelen ses ile duraksadım.

"Hey!ibne Park Jimin!"

Korkarak arkamı döndüm ve bana seslenen kişiye baktım.

Bir kişi değildi.

Ortalama 10 kişilerdi...

Olamaz...

Adımlarımı korkudan biraz daha hızlandırdım.

Fakat onlar koşarak gelip beni yakalamışlardı.

Aralarından biri  yakama yapıştı.

Yakama yapışan kişi konuşmaya başladı.

"Okulun bir diğer ibnesi Park Jimin buradaymış.
Seni gökte ararken yerde bulduk bebeğim."

"N-ne o-oluyor? N-neden b-böyle y-yapıyorsunuz b-bana?"

Sorduğum sorularla birlikte hepsi gülmeye başladı, iğrenç gülüyorlardı.

"Bir de soruyormusun lan?
Bütün okul senin Min Yoongi ile sevgili olduğunu biliyor.
Biz de dedik ki okulumuzun ibnelerini tek tek ortadan kaldıralım."

"B-bizim s-size bir z-zararımız y-yok ki...l-lütfen bir şey y-yapmayın..."

"Göz manzaramızı bozuyorsunuz.
Üstüne üstlük toplumun ahlakınıda bok ediyorsunuz ve sen hala gelmiş bize 'bozom sozo bor zororomoz yok' diyorsun."

Aralarından yeşil saçları olan konuştu.

"Şuna bakın nasıl da titriyor küçük ibne"

Yakamı tutan kişi sesli bir şekilde kahkaha atarken irkildim.

Aralarından sarışın olan biri konuşmaya başladı.

"Abi hadi artık bitirelim şunun işini"

"Bence de fazla bekledik zaten."

Söyledikleri şeyler ile yakamı tutan elinden kurtulmaya çalıştım fakat olmuyordu.

Beni hızla yere serdi ve hepsi bir anda yumruklarla ve tekmelerle bana saldırmaya başladı.

Canım çok yandığı için ses tellerimi zorlayarak bağırdım.

"İmdat!!!"

Onlar beni yumruklarıyla ve tekmeleriyle döverken,

Anlam veremediğim bir anda hepsi durdu.

"Siktirin!"

Sesin sahibini tanımıyordum.

Gözlerimi açıp bakmak istiyordum
Hatta kendimi zorluyordum fakat gözümü açamıyordum bile
Sadece yerde iki büklüm bir şekilde yatıyordum.

Bir süre sonra iki titrek kol bedenime dolandı.

"Iyi misin? Dostum?"

"B-bana yardım e-edin"

Telaşla konuşmasını sürdürdü.

"Ne yapmamı istersin?"

"C-cebimdeki telefonla H-hoseok adlı k-kişiyi arayın l-lütfen"

"Hemen arıyorum"

Eli cebime gitti ve biraz oyalandıktan sonra telefonumu aldı.

"Şifre ne?"

"3494"

Klavyenin sesi kulağıma ulaştıktan 3 saniye sonra telefonun kilidinin açılma sesi geldi.

"Şey merhaba ben Yugyeom.
Arkadaşınız bir grup'dan dayak yedi ve durumu kötü sizi aramamı söyledi lütfen size attığım konuma gelir misiniz?"

Kısa bir sessizlik olduktan sonra konuşmaya devam etti.

"Ne olduğunu bilmiyorum sadece o kişileri engelleyebildim lütfen hızlıca gelin...
Peki iyi günler."

Konuşmayı bitirdikten sonra bana dönüp ellerimi tuttu.

"Dostum ben yanındayım, zaten birazdan arkadaşında burada olur"

"T-teşekkür ed-ederim."

"Teşekküre gerek yok dostum yeter ki sen iyi ol."

Zorla gülümsemeye çalıştım fakat gülemedim çünkü canım yanıyordu.

"Jimin!"

Bu Hoseok'un sesiydi...

Yanıma yaklaşan Hoseok beni kucağına aldı ve arabasına  getirip beni Arka Koltuğa yatırdı.

Hızlı bir şekilde arabayı sürmeye başladı.

"Biraz yavaşla lütfen sakin ol"

Yandan gelen ses ile beni kurtaran çocuğun da yanımızda olduğunu yeni fark ettim.

"Yugyeom nasıl sakin olayım?
Şu haline bak!"

Sanırım benden bahsediyordu...

Zorla konuştum.

"H-hoseok iyiyim ben s-sakin"

"Iyi olduğun falan yok Jimin şu haline bak hala iyiyim diyorsun.
Hem Yoongi'nin haberi varmı?"

"H-hayır yok l-lütfen ona şimdilik  bir şey deme..."

Hoseok'dan cevap almadım ve araba durdu.
Sanırım hastahane'ye gelmiştik.

Bir süre sonra seslerden gerçekten hastahane'ye geldiğimizi anlamıştım.

Sırtım soğuk yatak ile buluştuğunda
Gözlerimin kapanmasına engel olamadım...

Zaten gerisi karanlık...
.
.
.
.
.
.
Vuhuu ekşın origoeoclrocldlclkskckfkdks
Ekşınnnnnn
Dışınnn
Dışınnnnn
Coiidigidockdldldkdldkf
Beynim yine boka döndü aq  oro5ofoofoglskforoeodl
Hadi bays💛